Όταν κοιτάς τους τίτλους τέλους μιας ταινίας για αρκετή ώρα μετά το τέλος, για να δεις τους συντελεστές ή γιατί θα θελες να κρατήσει περισσότερο, τότε μιλάμε για μια πολύ καλή ταινία που σε άγγιξε και σε συγκίνησε. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δεν θέλησε μόνο να μιλήσει για την κρίση που έχει αρχίσει να μας πνίγει, αλλά και να μας θυμίσει την εσώτερη ανάγκη μας για έρωτα και αγάπη.
Σε μια εποχή όπου οι αδικίες και οι διακρίσεις ολοένα και διογκώνονται, όπου ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις σταθερές σε ένα σύστημα που καταρρέει γύρω σου, πιστεύω, αξίες, σχέσεις και πολιτική, ένα εύρημα αφύπνισε το δημιουργό και σκηνοθέτη. Ο Έρωτας, αυτός με το Ε κεφαλαίο, ο θεός, ο γιος της πιο όμορφης αθάνατης. Ίσως γιατί είναι ο μόνος που φέρνει στην Ψυχή, αυτή με το Ψ κεφαλαίο, την αγαπημένη του, την ελπίδα…
«Ένας άλλος κόσμος», ήθελα πολύ να δω αυτή την ταινία, να γεμίσω λίγο με την ελπίδα ότι κάποιοι ανάμεσα μας δημιουργούν, δουλεύουν πολύ και εξελίσσονται σε αυτό που αγαπούν, δεν έχουν φύγει ακόμα… και ανταμείβονται, κυρίως ηθικά… Οι αίθουσες γεμάτες, έτσι όπως ήταν κάποτε στο παλιό ελληνικό σινεμά. Τα νέα κυκλοφορούν γρήγορα. Η ταινία είναι από αυτές που αξίζει να δεις.
Ένα σενάριο, μια πλοκή, τρεις ιστορίες, διαφορετικές, αλλά με έναν κοινό παρανομαστή. Οι διαπροσωπικές σχέσεις, ο τρόπος με τον οποίο συνδιαλεγόμαστε, ερωτευόμαστε, δημιουργούμε φιλίες και στενούς δεσμούς, περνούν τη μεγαλύτερη κρίση. Εν δυνάμει θύτες και θύματα παίρνουν ρόλους προσαρμοσμένους στη γενικότερη οικονομική κρίση όπου όλα είναι ρευστά, ο δυνατός επιβιώνει και ο αδύναμος καταστρέφεται, χωρίς τύψεις καθώς δεν υπάρχει φανερός ένοχος. Ένας οικονομικός πόλεμος, πολλές απώλειες, κανένας αληθινά υπεύθυνος.
Στα πρώτα πλάνα του Χριστόφορου είδα μια άσχημη Αθήνα, ίσως είναι η Αθήνα που έχουμε όλοι μέσα μας, αυτή της ανέχειας, της γκρίνιας και του φόβου. Και μετά, καθώς ξετυλίγονται οι ιστορίες των πρωταγωνιστών, η ομορφιά ξεπηδάει από μέσα, από εκεί που την έχουμε όλοι κρυμμένη, από την ψυχή μας.
Το καλό και το κακό, η βία ενάντια στον έρωτα, ο φόβος ενάντια στη δύναμη, η ελπίδα ενάντια στην κατάθλιψη και τα ηρεμιστικά… Δίπολα μιας Ελλάδας που είμαστε μέρος της. Αυτό σημαίνει δημιουργία, να αφυπνίζεις, να προβληματίζεσαι αλλά να δίνεις και μια ελπίδα, όπως ο μύθος με το κουτί της Πανδώρας. Ο λόγος για τον οποίο αξίζει να συνεχίζουμε να ζούμε σε αυτή τη χώρα…
