Ανοιχτό παράθυρο στη ζωή – Αθηνά Απότση

Σε σένα μιλάω.

Ναι, σε σένα που περπατάς σκεπτικός κάθε μέρα στον δρόμο, σε σένα που αγχώνεσαι για το μέλλον σου, που είσαι απογοητευμένος και μελαγχολικός. Σε σένα που ερωτεύεσαι «διαδικτυακά», που έβαψες την ψυχή σου μοβ και άνοιξες την πόρτα σου στην θλίψη και τον πάγο. Έναν πάγο αμείλικτο. Σε σένα, που από τους βασικούς σου λόγους για να χαμογελάς πια είναι  η συσκευή του εξελιγμένου (πάντα) κινητού σου.

Σε σένα που η καθημερινότητα σου είναι άγρια, που βλέπεις την ζωή σου να γίνεται απρόσωπη. Σε σένα που πια δεν κοιτάς τον ουρανό, που ποτέ δεν περπατάς ξυπόλητος πάνω σε χώμα, που δεν μυρίζεις τον κόσμο γύρω σου, που όλα για σένα έχουν μεταλλική αφή. Σε σένα που νιώθεις πως κανένας δεν σε νοιάζεται, που η μοναξιά σε μεταμορφώνει σιγά σιγά σε τέρας. Σε ένα τέρας που κάποτε φοβόσουν.

Μιλάω σε σένα που κάποτε έκανες όνειρα και είχες το φως της ελπίδας στην καρδιά σου, που δεν έχεις πια λιμάνι να αράξεις και καμία άγκυρα να κρατάει τις ισορροπίες σου. Σε σένα που τα πάντα πια φαντάζουν μάταια και σε νοιάζει μόνο το εφήμερο και το τώρα. Σε σένα που νομίζεις πως οι φίλοι σου χωράνε όλοι σε μια τετράγωνη οθόνη με πολύ καλή ανάλυση. Σε σένα που κάνεις πια μόνο “in” φίλους και πας μόνο σε “in” μαγαζιά, που η εικόνα σου είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε στον κόσμο. Κατάντησες να μην σε ενδιαφέρει πως αισθάνεσαι.

Ε, ψιτ, ξύπνα!

Γύρνα τους την πλάτη.

Μην τους αφήσεις να σε παραμυθιάσουν.

Δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Δεν είναι αυτό ζωή.

Έχει και παρακάτω.

Το ξέρω μας φόρεσαν «καπέλο» αλλά μην το αφήνεις να σου κρύβει τα μάτια και τα αυτιά.

Να ακούς, να αισθάνεσαι και να βλέπεις. Μη σε πείθουν πως όλα είναι μάταια. Μην παίξεις στο παιχνίδι τους, τουλάχιστον μην είσαι πρωταγωνιστής.

Σταμάτα πια να κάνεις αναρίθμητα “like”, ”tweet” και “share”, βάλε το παλτό σου και βγες μια βόλτα. Μια αληθινή βόλτα. Με πραγματικούς ανθρώπους, σε κανονικά μέρη. Σταμάτα πια να «κολλάς» και να αγχώνεσαι πως πρέπει να βγεις σε περιοχές και μέρη συγκεκριμένα. Βάλε το παλτό σου, βγάλε την μάσκα και φόρα ένα ανθρώπινο χαμόγελο.

Θα περάσεις πολύ καλά κι έτσι. Σου το ορκίζομαι.

Άνοιξε την καρδιά σου στα γέλια και στην αγάπη και αυτές θα έρθουν πολύ γρήγορα. Θα εισβάλλουν στο σπίτι σου γελαστές και θα χορεύετε πιασμένοι χέρι χέρι.

Να έχεις όμως ανοιχτά τα παράθυρα για να μπορέσουν να σε δουν (όχι μόνο το «παράθυρο» στον υπολογιστή σου). Και προς θεού, να χαμογελάς γιατί αλλιώς θα φοβηθούν και θα φύγουν.

Υπόσχεση:

Θα ζω σαν αληθινός άνθρωπος και θα έχω πάντα τα παράθυρα στο σπίτι μου ορθάνοιχτα.

Όχι για κανέναν άλλο λόγο… έτσι, για να με δουν.