Γράφει η Νεφέλη Π.Ζ.
Η λέξη απωθημένο κρύβει μια επιθυμία που δεν εκπληρώθηκε. Συνήθως είναι παραπάνω από μια η επιθυμία, άρα το απωθημένο το κουβαλάμε σε πληθυντικό αριθμό.
Λόγια που ποτέ δεν είπαμε, χαμένες ευκαιρίες, όνειρα που δεν τολμήσαμε να πραγματοποιήσουμε και ατέλειωτες σκέψεις με εικασίες τί θα γινόταν αν τολμούσαμε την στιγμή που έπρεπε. Μερικοί πιστεύουν πως τα απωθημένα δημιουργούνται καθαρά από δειλία. Εν μέρει συμφωνώ.
Δέχομαι πως υπάρχουν κάποιες επιθυμίες μας που φανήκαμε δειλοί απέναντί τους και δεν τις πραγματοποιήσαμε. Δεν είναι όμως πάντα έτσι. Υπάρχουν και απωθημένα που δεν υπήρχαν οι κατάλληλες ευκαιρίες ώστε να είναι εφικτή η πραγμάτωσή τους. Που λόγο καταστάσεων δεν μπορούσαμε να κάνουμε και την ανάλογη πράξη. Αυτά ίσως να μας βασανίζουν πιο πολύ. Γιατί εκείνα που από δειλία και μόνο αφήσαμε, έρχεται κάποια στιγμή που συμβιβάζεσαι μέσα σου και λες “οκ φταίω καθαρά εγώ, δεν τόλμησα, φοβήθηκα”.
α άλλα όμως, εκείνα που οι συνθήκες δεν σε αφήνουν να τα φτάσεις, να γίνουν η αλήθεια σου, πονάνε διπλά. Έτσι με αυτά και με εκείνα καθίσταται μέσα μας ένα “κάτι” που δεν ολοκληρώσαμε ποτέ και που το μεγαλύτερο διάστημα το κοιμίζουμε βαθειά μέσα μας και όταν ξυπνάει -γιατί πάντα σε ανύποπτο χρόνο ξυπνάει για να σου υπενθυμίσει εκείνο το “αν”- το ταΐζουμε με μνήμη. Γιατί τα απωθημένα από την μνήμη ζουν, την ανάμνηση που πήγε να πραγματοποιηθεί αλλά δεν τα κατάφερε. Και εδώ είναι ίσως το κλειδί της ιστορίας. Η ανάμνηση του ανεκπλήρωτου βολτάρει στο μυαλό μας με την εικόνα της τελειότητας και δημιουργεί τον μύθο. Έναν μύθο που δημιουργούμε μόνοι μας αφού πιστεύουμε πως εκείνο το “αν” θα μας είχε προσφέρει ενδεχομένως, κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε. Δεν είναι άλλωστε λίγα εκείνα τα απωθημένα που πραγματοποιήθηκαν και συνάμα απομυθοποιήθηκαν γιατί τελικά δεν πληρούσαν εκείνη την τελειότητα που είχαμε ως φαντασίωση.
Δυστυχώς ό,τι απωθημένο κουβαλάμε μας εμποδίζει ως προς την συναισθηματική μας ωρίμανση, με αποτέλεσμα οι διαπροσωπικές μας σχέσεις να βάλλονται πολλές φορές από ασυνεννοησία και σε μια ανύποπτη, ασήμαντη ίσως στιγμή, να ξεσπάσει ο πόνος ή η οργή που κουβαλάμε. Διάβασα κάπου πως η ζωή μας είναι 10% αυτό που συμβαίνει και 90% η αντίδρασή μας σε αυτό που συμβαίνει. Ίσως για αυτό το οποιοδήποτε απωθημένο μας κάνει να φερόμαστε συναισθηματικά ανώριμα μην εστιάζοντας σε αυτό που συμβαίνει, αλλά στην αντίδρασή μας.
Ο μόνος τρόπος να διαχειριστούμε τα απωθημένα μας είναι να συμφιλιωθούμε μαζί τους, να τα αποδεχτούμε. Άλλωστε, κάθε θεραπεία ξεκινάει ακριβώς από εκεί, από την αποδοχή. Αυτό σημαίνει πως εφόσον τα αποδεχτήκαμε μπορούμε να αλλάξουμε και να απελευθερωθούμε από το βάρος τους, γιατί δυστυχώς τα απωθημένα προσθέτουν ψυχικό βάρος, ιδιαίτερα όταν γίνονται εμμονή. Για αυτό και δεν πρέπει να φοβόμαστε να τα αντιμετωπίζουμε. Όσο δεν τα αντιμετωπίζουμε, τόσο αυτά διογκώνονται και όσο διογκώνονται τόσο εμείς απορρίπτουμε την ζωή που ζούμε.
Για να αλλάξει λοιπόν κάτι, χρειάζεται πρώτα να αλλάξεις εσύ.
Και μην ξεχνάς….
Να φροντίζεις να αποφεύγεις τις αναβολές.
Θα γλιτώσεις από πολλά μελλοντικά απωθημένα.
