1η Οκτωβρίου σήμερα και γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία». Υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990 και σκοπό έχει να τιμήσει την Τρίτη ηλικία, αλλά και να υπενθυμίσει τις δυσκολίες που περνούν.
Αν αναρωτηθούμε το ρόλο που διαδραματίζουν στη ζωή όλων μας, θα συνειδητοποιήσουμε τη σπουδαιότητα της απόδοσης τιμής όχι μόνο την 1η Οκτωβρίου, αλλά κάθε μέρα.
Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε μαζί με τη γιαγιά και τον παππού μας και τους νιώθουμε σαν δεύτερους γονείς. Είναι πάντα δίπλα στα παιδιά και στα εγγόνια τους όταν τους χρειαστούν και χωρίς να αγκομαχούν δίνουν, ακόμα και στις στιγμές που δεν μπορούν, την ψυχή τους για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Δεν προτάσσουν τις ανάγκες τους, αλλά μένουν στο προσκήνιο. Δεν ζητούν τίποτα, μόνο προσφέρουν απλόχερα και ανιδιοτελώς την αγάπη τους. Η στήριξή τους πολλές φορές είναι και οικονομική, ιδιαίτερα τους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Από το υστέρημά τους δίνουν ό,τι μπορούν προκειμένου τα παιδιά και τα εγγόνια τους να ζουν πιο άνετα.
Αυτοί όμως οι άνθρωποι είναι που πλήττονται περισσότερο στη χώρα μας. Περικοπές παντού, στη σύνταξη, στην ασφάλεια, στα φάρμακα. Δεν έχουν την στήριξη που θα έπρεπε να έχουν αυτοί που με τις εμπειρίες και την εργατικότητά τους, «ξόδεψαν» μια ζωή για τους άλλους.
Πως μπορούμε να μιλάμε για το μέλλον αν διαγράφουμε το παρελθόν; Πως μπορούμε εμείς οι νέοι να οραματιζόμαστε αν βλέπουμε ότι δεν εκτιμήθηκε τίποτα από όσα πρόσφεραν οι ηλικιωμένοι στο παρελθόν, όταν ήταν και αυτοί νέοι; Γιατί να περιμένουμε εμείς καλύτερη μεταχείριση στο μέλλον;
Για όλη αυτή τη συμβολή τους αξίζουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής και επίπεδο υγείας. Αξίζουν να ζουν ποιοτικά και να χαίρονται την κάθε στιγμή. Το κράτος ας κάνει το χρέος του, εξάλλου εγώ δεν είμαι αρμόδια να το κρίνω αυτό. Εμείς όμως θα πρέπει καθημερινά να τους δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας για όσα μας πρόσφεραν και να μην ξεχνάμε να τους λέμε πόσο τους αγαπάμε. Για να μην πούμε μετά ότι δεν προλάβαμε…
