Μετά από όλες τις απανωτές προδοσίες, μαλακίες, λίστες, κωλοτούμπες, αλλαξοκωλιές και κουραφέξαλα, έχει φθάσει νομίζω η ώρα του κομμουνισμού.
Ο κόσμος φανερά και ξάστερα οδεύει στον κομμουνισμό και μάλιστα με έναν υποσυνείδητο τρόπο, όπως ακριβώς οδηγείται στο φως το κουνούπι και η μύγα στo σκατό.
Για να είμαι πιο σαφής, ο κόσμος οδηγείται στα άκρα, γι αυτό έχει κλείσει και πρώτο τραπέζι πίστα, είτε στα αριστερά, είτε στα ακροδεξιά. Καθώς είμαι άνθρωπος που αρέσκεται σε μπλα-μπλα με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι αφού η αηδία και η απογοήτευση χτύπησε την πόρτα των πρώην καπιταλιστών, νεόπλουτων και θολοκουλτουριάρηδων, δεν έχει απομείνει πια τίποτα, εκτός από την άτακτη επιστροφή στα πάτρια εδάφη, σε αυτό που όλοι ξέρουμε και όλοι εμπιστευόμαστε: την εθνική μας καύλα.
Θα γίνω σαφής πριν σοκαριστείτε και με χαρακτηρίσετε για άλλη μια φορά τεχνηέντως και προκλητικά αθυρόστομη.
Τα προηγούμενα χρόνια που όλοι το παίζαμε λίγο-πολύ ιστορία, το Καγιέν το ξέραμε μόνο για τζιπάρα και όχι για πιπέρι και όταν ρώταγες καμιά επίδοξη γιάπισσα γιατί ψηφίζει Νέα Δημοκρατία, σου έλεγε γιατί είμαι φιλελεύθερη, πιστεύω στην ελεύθερη ανάπτυξη της οικονομίας, την ελεύθερη εισαγωγή χαρτοφυλάκων Luis Vuiton, το αναφαίρετο δικαίωμα στα Louboutin ψηλοτάκουνα και άλλα τέτοια καπιταλιστικά.
Προς έκπληξη της κόρης σου της σοσιαλίστριας, την ίδια απάντηση θα έπαιρνες και στην ερώτηση «γιατί ψηφίζεις ΠαΣοΚ», ίσως με την προσθήκη της καθωσπρέπει ανατροφής με ΚΛΙΚ, Κωστόπουλο και Λαλιώτη. Τα ζιβάγκα και οι αγώνες περί ισότητας, δικαιωμάτων και άλλων τέτοιων ρομαντικών ενθυμήσεων με το δακρυάκι να κυλά υγρά και βασανιστικά στο μάγουλο, είναι αντίδραση παλιότερων γενιών, που εύσχημα και αφελώς αφήσαμε πίσω μας.
Στις πρόσφατες εκλογές, όταν ρώταγες «τι ψηφίζεις κούκλα μου» την ίδια γιάπισσα, η οποία έτρεξε με το Louboutin τής περασμένης μόδας και το νύχι με καρδούλες και στρασάκια να δηλώσει αγανακτισμένη σε κάποια πλατεία, η απάντηση είχε πάρει μια φανερά άλλη κατεύθυνση, προς αναρχοαριστερά εξτρέμ και το κακό συναπάντημα, της τρικυμίας εν κρανίω. Δεκαπέντε στις είκοσι γκόμενες σού απαντάνε πια, όλες μαζί με μια φωνή και μια τσίχλα φράουλα κολλημένη στον επάνω φρονιμίτη: ψηφίζω Αλέξη γιατί είναι σέξι.
Οι υπόλοιπες πέντε το γύρισαν στο πιο σκληροπυρηνικό και λένε Χρυσή Αυγή, γιατί είναι γκομενάκι και ο Κασιδιάρης.
Βρε μπας και πάνω στην απόγνωση ξεχάσαμε τα σοβαρά επιχειρήματα και το μόνο που πουλάει πια, είναι ακριβώς όπως και στις διαφημίσεις, το σεξ;
Ο κομμουνισμός, είναι γεγονός, είναι τόσο σέξι, όσο καμία άλλη ιδεολογία. Για σκεφθείτε λίγο πρόσωπα–σύμβολα όπως:
-Τσε, ο απόλυτος οργασμός της αγελάδας.
-Μάλκομ Χ, ο επαναστατικός, ριζοσπαστικός, αντιδραστικός σεξουάλας.
-Οι Μαύροι Πάνθηρες, με τον ιδιότυπο μαρξισμό τους και σημαία τους τη ρήση του Μάο, «η δύναμη βγαίνει από τις κάνες των όπλων» να αποτελούν την απόλυτη σεξουαλική φαντασίωση.
Οι αναρχοσυνδικαλισμός του κινήματος IWW, τα σφυροδρέπανα, οι χίπηδες με την απόλυτη ελευθεριότητα στο σεξ και την ομαδική αντιμετώπιση του κόσμου γύρω τους, όλα αυτά τα ριζοσπαστικά, επαναστατικά και σούπερ ντούπερ τραβηχτικά που δρουν στον ανθρώπινο εγκέφαλο ως η αμαρτωλή και ποθητή πέτρα του σκανδάλου, θέτουν τον κομμουνισμό ως το νούμερο ένα κίνημα που δρα σεξουαλικά στη συνείδηση του αποχαυνωμένου λαού.
Αν δε, κάποιος το ψάξει και πιο βαθιά το θέμα και ανακαλύψει τα λόγια του Λένιν, πως το σεξ πρέπει να είναι τόσο εύκολο όσο να πίνεις ένα ποτήρι νερό και το γεγονός ότι μια γυναίκα μέλος του κομμουνιστικού κόμματος δεν είχε δικαίωμα να αρνηθεί το σεξ σε οποιονδήποτε σύντροφο, εκεί να δείτε τι ομαδικοί βιασμοί έχουν να πέσουν και μονοκούκι ψήφοι στους επαναστάτες με το πουλί στο χέρι.
Με μαθηματική ακρίβεια, μέσα στην περίοδο κρίσης στρέφεσαι προς τις βασικές ανάγκες, να τις εξασφαλίσεις και να αισθανθείς σίγουρος πίσω από την ψευδαίσθηση ότι θα επιβιώσεις. Τότε ξεχνάς αρχές, ιδεολογίες, αξίες και στρέφεσαι στην επιφάνεια που γυαλίζει πιο πολύ.
Ο Αλέξης, δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, το έχει το ίματζ, το έχει και το λουκ. Με λίγα λόγια, η επιφάνειά του μια χαρά γυαλίζει σαν ξερολούκουμο στα μάτια του μίζερου, σκατομπερδεμένου και στερημένου, που βλέπει τη ζωή του να είναι μπρος ο Χίτλερ και από πίσω ο Στάλιν. Και οι δύο τον κοιτάνε με ηδυπάθεια, διψασμένοι για αρχή, σεξ, βία και εξουσία και δυστυχώς το δίλημμα θα πέσει πάνω στους δικούς του ώμους, για άλλη μια φορά.
Πάρε το απόφαση. Ο καπιταλισμός σε πρόδωσε. Σε τάισε κουτόχορτο με γεύση χαβιάρι χρόνια τώρα και σου ζητάει μόνος σου να το φτύσεις, να γλείψεις τη μπομπότα, σε σχήμα και υφή όμοια με τη γερμανική τη μπότα. Και δυστυχώς, αυτό που απομένει ως η μόνη εναλλακτική, είναι ένας βιασμός απείρου κάλλους με δύο μόνο στάσεις και χωρίς ενστάσεις: ή πας με το ναζιστικό σταυρό στο χέρι με ξύλο, μώλωπες, μαχαιρώματα, σεξ με βία μα εθνικιστικό – ιεραποστολικό ή πέφτεις στα τέσσερα και επιδίδεσαι στο αριστερό και επαναστατικό πισωκολλητό.
Από τα δυο τι να διαλέξεις, δεν θα σου το πω. Το ψάχνω κι εγώ…κάπου στην άκρη, στον πρώτο εύκαιρο γκρεμό.
Πηγή: eyedoll.gr
