εκδόσεις Βookstars Free Publishing
H Ιωάννα Γκανέτσα στο πρωτόλειό της με τίτλο «Ο έρωτας δεν έχει τίτλο» μας δίνει δείγματα μιας δροσερής γραφής γεμάτης φρεσκάδα και ταυτόχρονα ώριμης και μεστής. Μέσα από ένα ανθολόγιο λογοτεχνικών άρθρων και διηγημάτων με κεντρικό άξονα τον έρωτα, δεν προσπαθεί να τον αναλύσει, αντίθετα αποσκοπεί στο να εξιδανικεύσει αυτό το απόλυτο συναίσθημα.
Έτσι, μέσα από σύντομες αφηγήσεις διαφορετικής θεματικής που περιστρέφονται γύρω από την ανάγκη του κάθε ανθρώπου να ζήσει και να βιώσει τον έρωτα στον υπερθετικό βαθμό, έστω και αν πληγωθεί, προτρέπει τον κάθε αναγνώστη να ζήσει τον έρωτα στο απόλυτο, να τον βιώσει με όλο του το είναι, με όλο του το πάθος, όχι μόνο στις περιπτώσεις που όλα ανάμεσα στο ζευγάρι είναι ρόδινα και ιδανικά αλλά και εκεί που ο έρωτας αποδεικνύεται και καταντά βασανιστικός ή καταπιεστικός, ανεκπλήρωτος ή απαγορευμένος ή ακόμα και όταν ο ένας σύντροφος καταλήγει να γίνεται συναισθηματικό υποχείριο του άλλου.
Σε κάθε περίπτωση, μέσω της άμεσης και δευτεροπρόσωπης αφήγησης, η συγγραφέας παραινεί και συμβουλεύει τον αναγνώστη να είναι δοτικός, να ερωτεύεται, να αγαπά και να παθιάζεται στο έπακρο, στο απόλυτο. Να ζει την κάθε στιγμή, το κάθε δευτερόλεπτο και από κάθε περιστατικό να αντλεί το θετικό, το πάθος, την αγάπη, τον έρωτα, τη ζωή, το βίωμα.
Γιατί ο έρωτας δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ίδια τη ζωή. Είναι ατόφυο υγιές συναίσθημα, πηγάζει από τη ζωή, είναι ο ίδιος ζωή και βγάζει στην επιφάνεια τα πιο όμορφα συναισθήματα του άντρα και της γυναίκας. «Αν δεν δοθείς ολοκληρωτικά, δεν θα νιώσεις ποτέ τα συναισθήματα που γεννά ο έρωτας στο απόλυτο. Και αυτό είναι ένα αξίωμα της ζωής που θα έπρεπε να σέβεσαι απόλυτα», γράφει μεταξύ άλλων η Γκανέτσα για να ωθήσει τον αναγνώστη να τολμήσει, να βιώσει την έκσταση και την ένταση αυτού του σαρωτικού συναισθήματος και εντέλει την ελευθερία του.
Η Γκανέτσα χειρίζεται σωστά και με τέχνη τα κείμενά της, τη «μικρή φόρμα» και κατασκευάζει σύντομα κείμενα με ολοκληρωμένα νοήματα και ξεκάθαρη θεματική. Γίνεται κατανοητή από τον αναγνώστη, ο οποίος διαβάζει με ενδιαφέρον τις σκέψεις της. Η γραφή της άλλοτε γίνεται πιο κοφτή, πιο στακάτη, ο λόγος πιο ασθματικός και άλλοτε οι προτάσεις μεγαλώνουν. Ταυτόχρονα, δεν λείπουν τεχνηέντως και κάποιες πινελιές χιούμορ, ώστε να γίνει πιο οπτό και πλήρως αντιληπτό το μήνυμα που θέλει να περάσει.
Στα κείμενά της επιτυγχάνει έναν συνδυασμό λιτότητας και πυκνότητας τόσο στη γλώσσα όσο και στο περιεχόμενο. Επιλέγει προσεκτικά το θέμα της και συνδυάζει την αφήγηση με τον διάλογο και την περιγραφή σε σωστές δόσεις. Έτσι, επειδή στόχος της είναι να αποκωδικοποιήσει τον έρωτα και να τον απομυθοποιήσει ως το πιο ολοκληρωμένο και απόλυτο πηγαίο συναίσθημα και επειδή τον καθιστά συνώνυμο της ίδιας της ζωής, δεν του προσδίδει κάποιο προσδιοριστικό επίθετο· εξού και ο συγκεκριμένος τίτλος που δίνει στο βιβλίο της.
Το βιβλίο διαβάζεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, έχει ρυθμό και κρατάει δέσμιο τον αναγνώστη.