Ψάχνω τις πράξεις στις οποίες παίζεται η ζωή μου και μετά βίας προλαβαίνω να τις παρακολουθήσω έστω και σας θεατής. Μετράω τις μέρες που νιώθω σαν την παραστρατημένη, ή κομψότερα σαν την λα τραβιάτα για όσους θα ήθελαν μια πιο έλεγκαντ κουλτουροπροσέγγιση του όρου, παλινδρομώ μεταξύ του «Ας πιούμε φίλοι», «Διστάζω ακόμα..» ή του αλέγκρο « Για πάντα» για να καταλήξω ή να μην καταλήξω στο «Αφήνω γεια σ΄ότι έχω αγαπήσει»!
Δύσκολο να τα βάλεις με τον εαυτό σου. Νικά η εμπειρία του.
Σε μια ρυτίδα ακόμα κάτω από το δεξί μάτι δυναμικά πλέον, μπορώ να κάνω εικόνες όλα όσα ένιωσα τον χρόνο που έφυγε και να τολμήσω να δηλώσω πως το μόνο που χρειάζομαι είναι να μην δίνω σημασία στα λάθη και τα πάθη μου και απλά να πάω παρακάτω αφού αποδεχτώ πως και πάλι θα τα ξανακάνω. Αυτό που τελικά μου έλειπε ήταν να συνειδητοποιήσω πως τα «κακά μου» είναι και αυτά δικά μου και απλά χρώμα θα αλλάζουν όσο το πρόσωπό μου θα γεμίζει γοητευτικές γραμμούλες. Και κάπου εδώ θα θυμηθώ όλους τους μικρούς ανθρώπους που πέρασαν, που έψαχναν να μετρήσουν την αξία τους σε κολακείες και εκείνους που κατά τι άθελα τους βυθίστηκαν στην παραίσθηση του τέλειου εαυτού τους. Εκείνους που μπέρδεψαν τη θερμότητα του αναστεναγμού της άδειας ψυχής τους με τη ζεστασιά και νόμισαν πως τα παγωμένα κορμιά τους κουκουλώθηκαν. Και όχι, δεν κλαίγομαι που πληγώθηκα, ούτε και προδόθηκα και πόνεσα ζώντας το μελόδραμα, μόνο κουράστηκα να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που ψάχνουν ορισμούς για να ερμηνεύσουν το συναίσθημα και η ευαισθησία τους φτάνει μέχρι εκεί που δεν διαταράσσεται η ζαχαρένια τους.
Θα με αγαπήσω περισσότερο υπόσχομαι για ακόμη μία χρονιά. Για μια χρονιά μόνο γιατί του χρόνου πάλι θα θυμηθώ πως μάλλον πρέπει να με αγαπήσω κι άλλο.
Και τελικά ο κύκλος μάλλον φαύλος παραμένει.
Κι αλίμονο αν ήταν αλλιώς.
Κάθε χρόνο και περισσότερο.
