Καθώς παρκάραμε ανησύχησα λίγο μήπως ενοχλούσα εκεί. Ήταν η τελευταία “κανονική” θέση πριν τις δυο 
θέσεις αναπήρων και ευτυχώς κολλήσαμε όσο μπορούσαμε δεξιά. Γιατί σκέφτηκα μπορεί κάποιος ανάπηρος να μην βολεύεται να χωρέσει άνετα, να βοηθήσω όσο μπορώ κι εγώ αφήνοντάς του χώρο να μπει πιο άνετα με το αμάξι του. Μπορεί να είναι μεγάλο όχημα για καροτσάκι, μπορεί….
…και καθώς σκεφτόμουν εγώ όλα αυτά τα ευαίσθητα και πως θα γινόταν πιο καλό το parking για άτομα με ειδικές ανάγκες επιστρέφοντας από την στάση μου, βλέπω αυτό το αριστούργημα αναισθησίας. Όχι μόνο σε θέση για ΑΜΕΑ αλλά έπιανε και τις δυο θέσεις!
Δεν έμεινα να του εξηγήσω το πρόβλημα γιατί πραγματικά δεν ήξερα αν θα παρέμενα αρκετά ήρεμος, οπότε ξεκίνησα και πάλι στην εθνική οδό. Στα επόμενα διόδια μπροστά μας αυτοκίνητο με σήμα ΑΜΕΑ (και καροτσάκι) σταματάει και δίνει στην υπάλληλο κάποιο χαρτί (φαινόταν ότι είχε σχέση με την αναπηρία – φαντάζομαι δεν πληρώνουν ή κάτι τέτοιο). Η υπάλληλος ξεκίνησε κάποια χαρτούρα και άργησε λίγο. Πίσω μας άλλο ζώον, χειρότερο από τον ηλίθιο στο πάρκινγκ κορνάρει, μετά βρίζει, μετά φωνάζει. Θα ήθελα πολύ να σας πω ότι δεν έβλεπε από εκεί πίσω στο τζιπ του την πινακίδα του ΑΜΕΑ αλλά δυστυχώς την έβλεπε.
Απλά ήταν κανίβαλος.