Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τα Χριστούγεννα συνοδεύονταν από μια γλυκιά μελαγχολία. Ήταν πασπαλισμένα με μέλι και κανέλα και μπόλικη ζάχαρη άχνη, μα πάντα κάτι έλειπε…
Θυμάμαι το πρωινό των Χριστουγέννων που προσπαθούσα να κερδίσω λίγο παραπάνω ύπνο πριν πάμε στην εκκλησία μες τα χαράματα. Κι όταν μετά γυρίζαμε στο σπίτι, ήμουν επίτιμος βοηθός του μπαμπά-σεφ που έφτιαχνε μια μοναδική γαλοπούλα με ακόμα μοναδικότερη γέμιση…μυρωδιές και γεύσεις! Έρχεται στο νου η γλυκιά ανυπομονησία για το δώρο κάτω από το δέντρο κι η ανάμνηση εκείνο το βράδυ που η μαμά μου άνοιξε κρυφά τη μπαλκονόπορτα κι ανέμισε η κουρτίνα από τον παγωμένο αέρα, σημάδι πως ο Αη-Βασίλης μας είχε επισκεφτεί. Ή κανα δυο χρόνια αργότερα που μου έστειλε αυτοπροσώπως ο ίδιος γράμμα για να μου στείλει εκείνο το εξάρτημα του παιχνιδιού που έλειπε… κι εγώ ούτε καν αναγνώρισα το γραφικό χαρακτήρα της μαμάς μου… αθώα κι όμορφα χρόνια, ε;
Ατέλειωτες ώρες αγκαλιάς και παιχνιδιού με την μεγαλύτερη αδερφή μου, που ήταν για μένα η δεύτερη μαμά. Ύστερα, θυμάμαι βαβούρα, φωνές, ποτό… πολύ ποτό και στεναχώρια, απομόνωση. Κι εγώ στις ατέλειωτες βόλτες μου στη θάλασσα να σκέφτομαι και να εύχομαι πως τα επόμενα Χριστούγεννα θα ήταν χαρούμενα. Μα εκείνα τα Χριστούγεννα δεν ήρθαν ποτέ.
Όσο για τα επόμενα Χριστούγεννα που ακολούθησαν, αυτά είχαν πένθος βαρύ, ασήκωτο κι αδικαιολόγητο, για εκείνον που είχε φύγει και που ούτε καν θα ήθελε να κρατάμε αυτή τη μαυρίλα στην καρδιά και την ψυχή. Γιατί του άρεσε πάντα ο χορός και το γλέντι. Θυμάμαι να τρέχω από σπίτι σε σπίτι να στολίσω δέντρο των φίλων, γιατί στο δικό μας απαγορευόταν. Το πένθος, βλέπεις… κι εγώ να εύχομαι πως τα επόμενα Χριστούγεννα θα ήταν χαρούμενα. Μα εκείνα τα Χριστούγεννα δεν ήρθαν ποτέ.
Μετά ήρθε ο έρωτας και τα Χριστούγεννα πήραν χρώμα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Αγκαλιές, φιλιά, όνειρα, μικρά δωράκια. Και για λίγο ένιωσα πως αυτά τα Χριστούγεννα που ποθούσα τελικά είχαν έρθει. Ή μήπως όχι; Εναλλαγές γιορτών, άλλοτε πιο χαρούμενες, άλλοτε πιο ανιαρές, άλλοτε πιο άδειες, πιο μοναχικές, κι ας ήταν ανάμεσα σε τόσο κόσμο. Άφθονο φαγητό, μα οι γεύσεις κι οι μυρωδιές τόσο ίδιες, τόσο κοινές…
Κι εγώ να εύχομαι πως τα επόμενα Χριστούγεννα θα ήταν χαρούμενα. Εκείνα τα Χριστούγεννα ήρθαν, όταν μια μικρή ζωή φώλιασε στα σπλάχνα μου, όταν ένα χρόνο αργότερα κρατούσα ένα υπέροχο πλάσμα στην αγκαλιά μου κι ένιωθα το χτύπο της καρδιάς της πλάι στο δικό μου χτύπο. Όταν αφήναμε μαζί το ποτήρι με το γάλα για τον Αη Βασίλη κι ένα μελομακάρονο που θα τρώγαμε αφήνοντας ψίχουλα. Όταν το επόμενο πρωινό θα βλέπαμε στο πρόσωπό της την έκπληξη και τη χαρά για το δώρο που ζήτησε και πήρε.
Χριστούγεννα έξω από την πόρτα του χειρουργείου, να περιμένεις με αγωνία το μικρό σου αγγελούδι να βγει και να ανακουφιστείς πως όλα πήγαν καλά. Μόνη γιατί η αγωνία των άλλων και ο φόβος τους δε σου άφηνε περιθώρια για να λυγίσεις. Κι εγώ να εύχομαι πως τα επόμενα Χριστούγεννα θα ήταν χαρούμενα. Κι εκείνες οι πρώτες γιορτές μακριά από την Όλγα… οι τύψεις και κάποιες τελευταίες ενοχές για το αν πήρες τελικά τη σωστή απόφαση, για το αν αξίζει να την στερείσαι αυτές τις χαρούμενες στιγμές. Κι εγώ να εύχομαι πως τα επόμενα Χριστούγεννα θα ήταν χαρούμενα. Μα εκείνα τα Χριστούγεννα δεν ήρθαν ποτέ.
Και ναι, δεν ήρθαν ποτέ αυτά τα Χριστούγεννα, γιατί δεν τους επέτρεπα εγώ να έρθουν. Φλέρταρα και ονειρευόμουν το μέλλον ενώ δε ζούσα το παρόν. Κι έτσι σχεδόν ποτέ δεν κατάφερα να ευχαριστηθώ τις γιορτές των Χριστούγέννων. Όχι τώρα πια…
Τώρα για μένα τα Χριστούγεννα έχουν τη μυρωδιά της κανέλας και είναι πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη, έχουν λαμπάκια και στολίδια από το τέλος Νοεμβρίου, γιατί ποτέ δε θα χορτάσω το δέντρο και τις μπάλες του, έστω κι αν το είχα στολισμένο όλες τις μέρες του χρόνου. Τώρα τα Χριστούγεννα είναι χαρούμενα, γιατί καλωσορίζω τις στιγμές που έρχονται, όποιες κι αν είναι, ό,τι κι αν φέρουν. Κι ας μην φέρνουν πάντα αυτό που επιθυμώ. Κι ας μου κρατούν μακριά αγαπημένα πρόσωπα. Γιατί τα Χριστούγεννα, μπορεί να έχουν αναμνήσεις που πονάνε, έχουν όμως και εικόνες που εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε κάθε φορά και είναι στο χέρι μας να τις χρωματίσουμε με τα πιο ζωηρά χρώματα. Γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι μια μέρα που θα περάσει, είναι μια γιορτή, είναι αγάπη, είναι χαρά.
Ας μην περιμένουμε τα επόμενα Χριστούγεννα, γιατί θα είναι καλύτερα. Ας ζήσουμε αυτά τα Χριστούγεννα. Ας μοιράσουμε χαρά και αγάπη και θα μας έρθουν πίσω στο πολλαπλάσιο. Κι αν κάποιος μας λείπει ή είναι μακριά, η σκέψη μας ας ταξιδέψει μαζί του, ας τον αγκαλιάσει κι ας τον ζεστάνει.
Καλά και μοναδικά Χριστούγεννα σε όλους, γεμάτα αγάπη και φως!
