Ξυπνάω το πρωί από τα τιτιβίσματα αηδονιών και την εκπληκτική μυρωδιά του πρωινού που ετοιμάζει η πολυαγαπημένη μου μητέρα μόνο για εμένα!!! Τηγανίτες με σιρόπι μύρτιλο και φρεσκοστυμμένος χυμός!! Το νερό στο ντουζ….ντους…ντουζ… τέλος πάντων στην μπανιέρα είναι ιδανικό, βουρτσίζω τα δόντια μου, φοράω τα φρεσκοπλυμένα και σιδερωμένα ρούχα μου, αρπάζω τον χαρτοφύλακά μου και ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου αντικρίζοντας τον καταγάλανο ουρανό και τα χαμογελαστά πρόσωπα των γειτόνων μου!!!
Αν το πρωινό σας ξεκινάει έτσι, παρακαλείσθε να μην συνεχίσετε την ανάγνωση του άρθρου, αφού προφανώς δεν σας αφορά μιας και ζείτε στο σύμπαν της Disney (παρακαλώ όμως στείλτε πληροφορίες πώς να σας επισκεφτούμε)…
Επειδή, όμως, τις ζωές μας μάλλον τις σκηνοθετεί κάποιος fan του Ταραντίνο, ξυπνάω από τον εκνευριστικότερο ήχο που διαθέτει το κινητό μου, αφού θεώρησα σωστό όταν τον αποθήκευα να πρέπει να μου σπάει τα νεύρα για να ξυπνήσω σίγουρα, στην καλύτερη των περιπτώσεων βάζω ένα γαλλικό καφέ και τρώω καμιά φρυγανιά, συνήθως τα ράφια και το ψυγείο είναι άδεια… άρα φραπεδάκι και τυρόπιτα από τον φούρνο (…που είναι φτηνότερο!!). Δεν έχω ανοίξει θερμοσίφωνα για να μην καίει πολύ και τέτοια ώρα που σηκώθηκα δεν προλαβαίνω… οπότε μπανάκι με κρύο νερό και βογκητά ανατριχίλας (ελπίζοντας ότι οι γείτονες θα πιστεύουν ότι περνάω καλά) ψάχνω στην στοίβα τον ρούχων κάτι που δεν μυρίζει άσχημα και βγαίνω έξω στην σαπίλα και στις ξινισμένες μούρες και μετά θυμάμαι ότι δεν έχω κάπου να πάω αφού δεν έχω δουλειά… εντάξει ο Ταραντίνο θα είχε προσθέσει κάνα δυο αποκεφαλισμούς…
Η ερώτηση που κάνω είναι… “αφού δεν ζούμε στο σύμπαν της Disney γιατί στα δύσκολα συμπεριφερόμαστε σαν να ζούμε;
Γιατί δεν έχω ακόμα συνηθίσει το δικό μου;
Γιατί δεν έχω μάθει να εκλογικεύω τα πράγματα… γιατί είναι τόσο κακή η λογική;
Γιατί είναι βουνό να πιστέψω ότι δεν είμαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που έφαγα σκατά… και κατά πάσα πιθανότητα θα ξαναφάω…
Γιατί αποφεύγω τα προβλήματά μου;
Γιατί γκρινιάζω για τη ζωή μου και την κατάντια μου και δεν ανοίγω τα μάτια μου να δω τι γίνεται γύρω μου;”
Θεωρώ (ίσως εσφαλμένα) ότι χρειάζομαι τη λογική για να σταθώ στα πόδια μου… από τον παρορμητισμό που συνήθως με ρίχνει κάτω!
Μόνο με την λογική θα ¨μαντρώσω¨ τα προβλήματά μου και με αυτοεκτίμηση και υπομονή ένα ένα θα τα αντιμετωπίσω.
Και έτσι θα μπορώ να ξυπνάω στο κωλοσύμπαν μου και να μην είναι τόσο άσχημα τελικά… αφού εγώ θα είμαι ο σκηνοθέτης…
