Καθώς η δημοκρατία μας πέφτει σε επίπεδο…δημοψηφίσματος σχετικά με το ευρώ πρέπει να βρούμε πως φτάσαμε ως εδώ. Δεν εννοώ τα γνωστά περί πελατειακού κράτους, διεφθαρμένων πολιτικών και τεμπελιάς μας. Αλλά όπως ο όρος “δημόσιος υπάλληλος” ήταν κάποτε τίτλος τιμής, έτσι και η “ευρωπαϊκή ένωση” κάποτε συμβόλιζε κάτι παραπάνω. Πως ξεφτιλίστηκε ο όρος;
Προφανώς και φταίνε και οι πολιτικοί. Σε όλη την Ευρώπη, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, μόλις τα βρούνε δύσκολα εσωτερικά αρχίζουν και κατηγορούν “τις Βρυξέλλες” ή “τους γραφειοκράτες στο Ευρωκοινοβούλιο”. Μοιάζουν με τον γονιό που με κακία ξεσπάει στο ταίρι του μπροστά στο παιδί και μετά προσπαθεί να τα μπαλώσει. Και η Μέρκελ, και ο Σαρκοζί, και σχεδόν όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν υποπέσει κατά συρροή σε αυτό το αμάρτημα.
Ύστερα υπάρχει η “αμερικανική σχολή αντιευρωπαϊσμού“. Από τον πόλεμο του Ιράκ έγινε έντονο αυτό. Οι Γάλλοι ήταν (ευρέως) “cheese-eating surrender-monkeys” και όλη η Γηραιά Ήπειρος είναι…γεμάτη γέρους και γριές. Μια περιοχή σε παρακμή την οποία έχουν καταλάβει οι Μουσουλμάνοι. (O μαύρος πρόεδρος με τον Μουσουλμάνο πατέρα δυστυχώς δεν φαίνεται να τους επηρεάζει αρκετά.) Είναι ενδιαφέρον ότι τέτοια θεώρηση έχουν αντιγράψει ακόμα και Ελληνικά κόμματα, μάλλον σαν copy-paste χωρίς να το πολυσκεφτούν:
Επίσης έχουν καταφέρει (νομίζω κυρίως Αμερικανικές πηγές) να περάσουν στα διεθνή media μια αίσθηση ότι η Ευρώπη είναι ένα μπάχαλο γραφειοκρατίας και κρατισμού. Όχι ότι δεν είναι αλήθεια βέβαια. Σαν ιδεαλιστής έφηβος πέρασα μια φάση που πραγματικά πίστευα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελέσει υπόδειγμα για την ένωση όλου του πλανήτη σε 
ειρηνική ανάπτυξη. Με την παραμικρή επαφή με το… πραγματικό τέρας τέτοια οράματα γκρεμίζονται πολύ γρήγορα. Είναι πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη ιστορία το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και σίγουρα απέχουμε πολύ από το ιδανικό. Αλλά ποιος τελικά “μας πουλάει” μακροπρόθεσμα το όραμα της ενωμένης Ευρώπης; Την ιδέα ότι μπορούμε να συνυπάρχουμε και να συνεργαζόμαστε με επιτυχία λαοί με διαφορετικές ιστορίες και χαρακτηριστικά;
Πριν καιρό έγραφα ότι “χρειαζόμαστε ένα Γκέμπελς για να προπαγανδίσει την ιδέα της Ευρώπης“. Δυστυχώς τώρα αποδεικνύεται πόσο σωστό είναι αυτό.