«Πάντα αναρωτιόμουν γιατί τα πουλιά μένουν στο ίδιο σημείο όταν μπορούν να πετάξουν οπουδήποτε στη Γη… Μετά έκανα στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση», έχει γράψει ένας Τούρκος συγγραφέας. Μόλις διάβασα αυτή την άποψη αμέσως στο μυαλό μου στροβιλίστηκαν χιλιάδες πράγματα.
Πράγματι τι είναι αυτό που μας κρατάει στο ίδιο σημείο; Γιατί δεν μπορούμε να φύγουμε από την καθημερινή μας ζωή; Γιατί δεν αλλάζουμε μέρη; Στάση ζωής; Τρόπους συμπεριφοράς; Συνήθειες; Γιατί δεν πετάμε οτιδήποτε μας στεναχωρεί; Οτιδήποτε έχει σκουριάσει και χρειάζεται αλλαγή;
Μια συνεχής στασιμότητα, μια περίοδος ακινησίας, ένα κενό διάστημα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Περιμένοντας να επέλθει από μόνη της η αλλαγή, χωρίς να κάνουμε τίποτα. Μόνο υπομονή. Πολλές φορές, φυσικά, δεν έχουμε αντιληφθεί τη στασιμότητα στην οποία βρισκόμαστε ή δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο έχουν αλλάξει τα όνειρα που κάναμε μικροί. Τότε που νομίζαμε ότι θα γυρνούσαμε όλον τον κόσμο, ότι η ζωή μας θα ήταν ιδανική, ότι δεν θα υπήρχαν άγχη και σκοτούρες, ότι όλοι θα ήθελαν το καλό μας.
Και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως η μέρα περνάει γρήγορα και έρχεται η επόμενη και ου το κάθε εξής και συ… εσύ που άλλα ήθελες βαλτώνεις μέσα σε έλος που σε τραβάει πιο μέσα. Αλλά μην ανησυχείς, αφού ζεις μια κανονική ζωή, έχεις μια κανονική δουλειά, ακολουθείς μια κανονική πορεία, όλα βαίνουν καλώς.
Δεν ξέρω αν τελικά μια μετακίνηση ή μια αλλαγή θα είχε θετικό αποτέλεσμα, αν θα μας οδηγούσε σε ωραιότερα μονοπάτια ή αν θα μας γκρέμιζε απότομα. Δεν ξέρω…
Αξία, άλλωστε, δεν έχουν ούτε τα πολλά, ούτε τα διαφορετικά, ούτε τίποτα πέρα από ό,τι έχεις ήδη. Τα μικρά πράγματα της καθημερινότητάς σου είναι όλα εκείνα τα μόρια, που απαρτίζουν το δικό σου πέρασμα επάνω στη γη και δεν ξέρω αν η απότομη αλλαγή ευνοεί στο να μαζέψεις όλα τα κομματάκια για να ξανασυνθέσεις το είναι σου.
Τη σκέψη μου διακόπτει μια είδηση στην τηλεόραση. Μια αναφορά στο νοσοκομείο Μεταξά.
Τίποτα άλλο δεν σκέφτομαι πια.
Η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό και δεν ανταλλάσσεται με καμιά αλλαγή, καινοτομία ή πρόοδο.
Έχοντας επίγνωση του βάρους των φτερών μου, υιοθετώ στάση ζωής και επιλέγω να μη μοιράζομαι παντού. Προτιμώ να μείνω στο ίδιο μέρος όπως τα πουλιά.
Κάτι θα ξέρουν κι αυτά.
