Κάθομαι και απολαμβάνω την αγκαλιά ενός εικοσάχρονου θεϊκού πλάσματος με καταπράσινα μάτια, ατενίζοντας δυο πολύ όμορφες καμπύλες μπροστά μου όταν ξαφνικά, από εκεί που έχω βυθιστεί στα χάδια της και με παίρνει γλυκά ο ύπνος της ηδονής, γυρίζει με κοιτάει και με ρωτά:
-“Γιατί με ταλαιπωρείς;” και κάνω το λάθος να συνεχίσω ρωτώντας:
-“Τι εννοείς;”
Παίρνοντας τη λιγότερο αναμενόμενη απάντηση: -“Το χαμόγελό σου στηρίζεται στα δάκρυα των άλλων. Για να μπορείς να χαμογελάς παίρνεις θετικά συναισθήματα από τους άλλους και δεν δίνεις απολύτως τίποτα. Στέκεσαι αγέρωχος στα κατορθώματα σου κι επειδή είσαι εγωιστής ταυτόχρονα, το απολαμβάνεις.”
-“Έχεις σκεφτεί ίσως ότι μπορεί να είμαι εγώ αυτός που προκαλεί τα θετικά συναισθήματα στον χώρο και που με την απουσία μου εξαφανίζονται κι αυτά;”
-“Όχι, νοιώθω τη χαρά που προκαλείς στους γύρω σου ταυτόχρονα με τον πόνο που τους δίνεις. Γιατί το κάνεις αυτό;”
Αλήθεια, η μικρή έχει δίκιο. Γιατί άραγε το κάνω αυτό; Και πως τα καταφέρνω χωρίς καν να το συνειδητοποιώ; Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι το ζεστό χαμόγελο της όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο αλλά ταυτόχρονα αυτό με πνίγει, με κάνει να ασφυκτιώ. Νιώθω δέσμιος της σχέσης μας, όταν από την άλλη έχω τόσες κορυφές να κατακτήσω. Τόσα πράγματα να κάνω και τόσος λίγος χρόνος μπροστά μου. Μα ναι, αυτό είναι, τόσος λίγος χρόνος κι εγώ κάθομαι και ακούω γκρίνιες. Λοιπόν, θα πάρει την απάντηση που της αξίζει αφού μου σπαταλάει τόσο άδικα τον χρόνο μου.
-“Η προθεσμία για τα παράπονα ήταν μέχρι χθες μικρή.” της είπα κάπως απότομα.
-“Δεν έχεις το θάρρος της γνώμης σου, δε μου λες να φύγω. Θες να μου κάνεις κακό πρώτα και μετά να με διώξεις.”
Τι λέει πάλι; Τι κακό θέλω να της κάνω; Κακό είναι που θέλω να μοιραστώ όλες τις ηδονές μαζί της; Μήπως άλλωστε αυτή δεν είναι που μου ζητά να την ικανοποιήσω με κάθε δυνατό τρόπο που περνάει από το μυαλό της;
-“Ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί έτσι αλλά έχει αρχίσει να με ερεθίζει αυτή η ιδέα.” της απάντησα.
Είναι σίγουρα ερεθιστική η ιδέα να ερωτεύεσαι και να εγκαταλείπεις. Πως αλλιώς θα μείνει ο έρωτας αναλλοίωτος; Ο έρωτας είναι μια πράξη ποιητική που σίγουρα δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλά σίγουρα μπορεί να αλλοιωθεί από την καθημερινότητα. Γι’ αυτό, ίσως θα πρέπει να διατηρείται με το που γεννιέται, μένοντας ανεξερεύνητος, ανικανοποίητος, μυστηριώδης.
-“Μα καλά” συνέχισε “τη νύχτα που με άφησες που εξαφανίστηκες; Το ξέρεις ότι ο Αλέξανδρος ήρθε να με πάρει με μια μηχανή και πήγαμε να σκοτωθούμε; Είχε κάνει χόρτο και έπινε όλο το βράδυ. Θες να μου πεις που ήσουνα;”
-“Είχα πάει να συναντήσω την αρχισυντάκτριά μου.”
-“Που;”
-“Σε ένα μπαράκι”.
-“Μόνο; Δε βγήκες μετά;”
-“Αμέ”.
Ζηλεύει. Είναι το μόνο σίγουρο. Αχ, πόσο με κουράζει αυτή η ζήλια της. Πως είναι δυνατόν να ζηλεύεις κάτι που δεν είναι καν δικό σου; Από την πλευρά της θεωρεί ότι ο έρωτας δημιουργεί σιωπηρές αποκλειστικότητες. Αποκλειστικότητες που δεν πρέπει να παραβιάζονται αλλά να τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια. Από την πλευρά μου πιστεύω ότι για οτιδήποτε ζητάς, πρώτα θα πρέπει να το κατακτήσεις και μετά να σου προσφερθεί. Δεν είναι δυνατόν να μου ζητά να είμαι διαρκώς στο πλευρό της απλά επειδή είμαι υποχρεωμένος, ούτε με την υποχρέωση της πιθανούς αμοιβαιότητας που έχει εκείνη στο μυαλό της.
Η διάθεσή της για τσακωμό όλο και φούντωνε και αυθόρμητα μου βγήκε η ουσιαστική μου ερώτηση:
-“Γιατί με ανέχεσαι;”
-“Είμαι ερωτευμένη μαζί σου.”
Είναι αλήθεια ότι εγώ δεν είμαι μαζί της. Τα ματιά μου, το βλέμμα μου, οι κινήσεις μου προσπαθούν να την πείσουν για το ακριβώς αντίθετο αλλά κατά βάθος όλες οι αισθήσεις μου αναζητούν κάτι στο πρόσωπο της, που δεν βρίσκουν. Λέω ψέματα στον εαυτό μου, που απλά προσπαθεί να βρει τον έρωτα που έχασε πρόσφατα στα δικά της μάτια.
Εκείνη πάλι, λέει ψέματα προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ότι είναι το αντίδοτο στον πόνο μου.
Λέμε και οι δύο ψέματα γιατί η αλήθεια είναι οδυνηρή. Είμαστε απλά ένας άντρας που δεν θέλει να δεσμευτεί και μια γυναίκα που δε δέχεται να απορριφθεί.
Όμως όσο και να μην είμαι ερωτευμένος μαζί της την αγαπώ και την εκτιμώ, πραγματικά.
Δεν είχα κάτι άλλο να της πω. Το μόνο που μου βγήκε ήταν:
–“Μάθε στα συναισθήματα σου να σκέφτονται και φρόντισε να μην σκέφτεσαι με τα συναισθήματα σου. Τα πιο μεγάλα ψέματα κρύβονται στα πιο αθώα βλέμματα, μωρό μου.”
