Είναι βασανιστικό να ζεις μέσα από τις αναμνήσεις σου επειδή αισθάνεσαι το παρόν να γλιστρά από τα χέρια σου και να χάνεται.
Να θυμάσαι με χειρουργική ακρίβεια κάθε απειροελάχιστη λεπτομέρεια της ζωής σου σαν κατακερματισμένο φιλμ σε συνέχειες.
Ημερομηνίες, γεγονότα, ώρες, ψυχικές διαθέσεις, ντύσιμο, διαδρομές, αψιμαχίες.
Να θυμάσαι ακόμα και την ακριβή ώρα που έψησες τον πρώτο καφέ της μέρας.
Σχεδόν όλες οι μνήμες είναι βασανιστικές.
Είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με συναισθήματα βαθιά κρυμμένα που ποτέ δεν κατάφερες ν’ απωθήσεις.
Οι θετικές ακόμη περισσότερο από τις αρνητικές.
Κάποιες φορές η νοσταλγία γίνεται αβάσταχτη. Επειδή το χθες σου είναι απείρως πιο ελκυστικό από το σήμερα.
Ένα σήμερα παραγκωνισμενο και θολό από τη σημασία που ποτέ δεν του έδωσες.
Μόνο ένα παρελθόν φωταγωγημένο από αναμνήσεις καταλαμβάνει όλο το εύρος της σκέψης σου.
Όμως, κάποιες φορές ενώ η ζωή σου δεν είναι αυτή που θα θελες, το μόνο που εύχεσαι είναι να μην αλλάξει γιατί αυτή τη ζωή την ξέρεις και σε ξέρει.
Σε βολεύει. Μπορεί να μην σε κάνει να γελάς αλλά δεν σε κάνει και να κλαις.
Όλα αυτά σε κάνουν ένα οργανωμένο άνθρωπο ή τελοσπάντων ένα οργανωμένο απάνθρωπο.
Φταίει ο τρόπος που κοιτάς τους ανθρώπους γύρω σου. Τους κοιτάς αλλά δεν τους βλέπεις.
Ζεις προστατευμένος στο παρελθόν επειδή φοβάσαι το διεκδικητικό σου παρόν.
Κάποια σημάδια χάνονται από μόνα τους όπως κάποιοι άνθρωποι που δεν ξέρεις αν μπήκαν στη ζωή σου για να σου κάνουν κακό ή αν ήταν η μοναδική σου πιθανότητα να βρεις αυτό που έψαχνες πάντα.
Την ικανότητα να ζεις και να δημιουργείς ανοικτά φινάλε πριν έρθει εκείνη η ώρα που θα ακούσεις τον θόρυβο της σειρήνας και τότε αναρωτηθείς οριζοντιωμένος:
«Μα τόσο θόρυβο κάνει το τέλος της ζωής που δεν έζησα;»
