Σε λίγες ώρες από τώρα, όλα θα θυμίζουν τις επικείμενες γιορτές. Η πόλη έχει ήδη φορέσει τα καλά της, έστω και σε πιο φτωχομπινεδιάρικη εκδοχή σε σχέση με άλλες χρονιές. Ο Δεκέμβρης έχει μπει για τα καλά σε όλα τα ημερολόγια, αναλογικά και ψηφιακά. Τα περισσότερα σπίτια έχουν ήδη στολιστεί, άλλα πιο λιτά, άλλα πιο φορτωμένα, όλα – όμως – αποπνέουν χρώμα, ελπίδα και γιορτινό κλίμα. Λίγο ο καιρός μας τα χάλασε μέχρι τώρα, αλλά από αύριο θα μπει κι αυτός στο χορό των Χριστουγέννων.
Πάντα, οι γιορτές έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα, με διττή ανάγνωση: ταμείο για τους μικρούς, «ταμείο» και για τους μεγάλους.
Κάθε πιτσιρίκι αδημονεί για τη συγκεκριμένη γιορτή, καθώς μέσα σε ένα δεκαήμερο, υπάρχουν δύο – τουλάχιστον – πηγές εσόδων: η παραμονή των Χριστουγέννων και η αντίστοιχη της Πρωτοχρονιάς. Αν, μάλιστα, το πιτσιρίκι είναι λίγο προχώ, έχει και τα Φώτα για ένα εξτραδάκι…
Στους μεγάλους, πάλι, το ταμείο λειτουργεί, κυρίως, απολογιστικά. Αναλόγως της κατάστασης, της διάθεσης και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, όλοι μας ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά στη χρονιά που φεύγει. Άλλοι της κλείνουν το μάτι και σκάνε ένα χαμογελάκι, άλλοι της ρίχνουν ένα ανάθεμα και ξαμολιούνται στις ευχές για το νέο έτος.
Τριακόσιες τόσες μέρες είναι πολλές για να έχουν έναν ενιαίο ρυθμό. Υπάρχουν μέρες που δεν καταλαβαίνεις πώς πέρασαν. Άλλοτε από άγχος, άλλοτε από χαρά, άλλοτε από ρουτίνα. Υπάρχουν κι εκείνες που το ρολόι δείχνει τόσο κολλημένο που θες να το πετάξεις στον τοίχο και να το κάνεις θρύψαλα.
Κατά τη διάρκεια ενός έτους, πολλά μπορούν να συμβούν. Μπορεί π.χ. να ξεκινήσει με τους χειρότερους οιωνούς και να τελειώσει με τους καλύτερους. Μπορεί και το ανάποδο. Μπορεί να τελειώσει έτσι όπως άρχισε. Αμέτρητοι οι συνδυασμοί, αμέτρητα τα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει, αμέτρητες και οι εντυπώσεις που σου αφήνει στο τέλος. Αυτή η μαγεία, όμως, των αναρίθμητων συνδυασμών και του απρόσμενου που περιέχει η επόμενη μέρα, η επόμενη στιγμή, είναι που κάνει τη ζωή τόσο ενδιαφέρουσα, συναρπαστική και αμφίβολη συνάμα.
Το θέμα είναι τι κρατάει ο καθένας μας στο τέλος. Μέχρι πρότινος, πίστευα ότι κάθε τι αξίζει στη ζωή, εκτός της ίδιας της ζωής. Ίσως επειδή (να μη με ματιάσω) δεν αντιμετώπισα μέχρι τώρα κάποιο ουσιαστικό θέμα, είχα εστιάσει στην αξία του ταξιδιού και όχι στη σπουδαιότητα που έχει το σκαρί που σε ταξιδεύει.
Πολλά είναι αυτά που θα μας οδηγήσουν στη στενοχώρια, στην απογοήτευση, πιθανόν και στα όρια της παραίτησης. Αντίστοιχα, πολλά είναι εκείνα που θα μας οδηγήσουν στα σύννεφα, στην αποθέωση και στα όρια της έκστασης. Αυτά τα τελευταία είναι που πρέπει και χρειάζεται να κυνηγάμε.
Πέφτουμε; Σηκωνόμαστε.
Απογοητευόμαστε; Προχωράμε.
Τελματώνουμε; Αλλάζουμε.
Τρεις απαντήσεις σε ισάριθμες καταστάσεις που όλοι μας έχουμε βιώσει, βιώνουμε ή θα βιώσουμε. Μοιάζει δύσκολο, αλλά δεν είναι. Αρκεί, όχι να το πιστέψεις, αλλά να το εφαρμόσεις. Δε χρειάζεται να πιστέψεις ότι μπορείς να ξανασταθείς στα πόδια σου, φτάνει να λυγίσεις τα γόνατά σου.
Σε μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, ο Tom Hanks λέει: «Mama always said life was like a box of chocolates. You never know what you ‘re gonna get.»
Μην ξεχνάς, όμως, πως ακόμα κι αν σου τύχει ένα σοκολατάκι που δεν γουστάρεις, έχεις την πολυτέλεια να ανοίξεις, πάλι, το κουτί και να δαγκώσεις το επόμενο…
