Τι και εάν την περασμένη Παρασκευή, στις 12 Ιουνίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Παιδικής Εργασίας; Τι και αν, επίσης, πολλές ακτιβιστικές οργανώσεις, επίσημοι φορείς και αξιωματούχοι αρμόδιων Οργανισμών είχαν στρέψει την προσοχή τους στην περίπτωση της Ινδίας, όπου εντοπίζεται ένα πραγματικά σημαντικό ζήτημα;
Στην Ινδία, λιγότερο από ένα μήνα πριν την 12η Ιουνίου, και παρά τις διεθνείς πιέσεις, το κράτος προέβη στην θέσπιση μιας αναχρονιστικής πολιτικής: επέτρεψε την εργασία των παιδιών, κάτω των 14 χρόνων, με τα ποσοστά ήδη πρωτύτερα να εκτιμάται πως αγγίζουν υψηλότατα ποσοστά.
Την ίδια στιγμή, η UNICEF κάνει λόγο για περίπου 28 εκατομμύρια παιδιά στην Ινδία, ηλικίας από 5 έως 14 ετών, τα οποία εργάζονται, ενώ ακτιβιστές και οργανώσεις εκφράζουν την ανησυχία τους, για τη πιθανότητα να αυξηθεί κατά πολύ το νούμερο αυτό, με την εφαρμογή του νέου νόμου.
Όπως σημειώνεται, ο νόμος κάνει λόγο για τη δυνατότητα εργασίας των παιδιών σε «οικογενειακές επιχειρήσεις», μετά το σχολείο ή κατά τις διακοπές, με πολλά παραθυράκια, ωστόσο, να μένουν ανοιχτά. Εξάλλου, οι ασχολίες στις οποίες σημειώνεται πως θα μπορούσε να εργαστεί, εν τέλει, ένα παιδί, είναι ιδιαίτερα επίπονες και κυμαίνονται από την εργασία στους αγρούς, ως δύσκολα, πρακτικά καθήκοντα, για τα οποία θα χρειαστεί να καταβάλλει πολλή ενέργεια.
Ενώ από την πλευρά της κυβέρνησης γίνεται λόγος για «ενίσχυση του επιχειρηματικού πνεύματος» των παιδιών, σε αυτή την ηλικία, στον αντίποδα προτάσσεται το επιχείρημα της εκμετάλλευσης της δυνατότητας αυτής από τις εταιρίες, που θα μπορούν να εκμεταλλευτούν την συμφέρουσα, φτηνή εργασία, με τις προόδους των τελευταίων δεκαετιών να καταργούνται συλλήβδην.
Ο Σαμσάντ Χαν, επικεφαλής του Κέντρου Αγροτικής Εκπαίδευσης και Δράσης για την Ανάπτυξη, μιλώντας στους India Times, εξέφρασε φόβους πως «όλες οι προσπάθειες μας για τον τερματισμό της καταναγκαστικής παιδικής εργασίας θα τιναχτούν στον αέρα», καθώς «τα σχολεία θα αδειάσουν και τα φτωχά παιδιά θα επιστρέψουν σε υπόγειες βιοτεχνίες και εργοστάσια, τα οποία θα καλυφθούν πίσω από την πρόφαση των ‘οικογενειακών επιχειρήσεων’».
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα όσα ήδη ισχύουν: Από το 2000, και σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, ο συνολικός αριθμός των παιδιών-εργατών έχει μειωθεί κατά το ένα τρίτο, αυτό, όμως, δεν ισχύει για την Ινδία. Επίσης, τα σχολεία της Ινδίας έχουν επικριθεί για την χαμηλή ποιότητα της εκπαίδευσης που προσφέρουν, αλλά και την γενικότερη κατάσταση των εγκαταστάσεων, σύμφωνα και με το πρακτορείο Reuters.
Ακόμη, ειδικά στις αγροτικές περιοχές της περιφέρειας της Ινδίας, βρίσκεται to 80% των εργαζόμενων παιδιών ηλικίας έως 14 χρόνων, γεγονός που κάνει τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας να αιτείται την υψηλού επιπέδου, δωρεάν και υποχρεωτική εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, μέχρι να φτάσουν την πραγματικά κατάλληλη ηλικία στην οποία θα μπορούν να εργαστούν, καθώς και την εξασφάλιση ευκαιριών για όσα παιδιά έχουν αναγκαστεί να παρακάμψουν στάδια της εκπαίδευσης τους.
Σκοπός, σε κάθε περίπτωση, είναι να επιστρέψουν τα παιδιά στις σχολικές αίθουσες και όχι να παροτρυνθούν να κάνουν το αντίθετο.
