Πριν αρχίσω οφείλω να απολογηθώ για τον τίτλο. Δεν συνηθίζω να μιλώ και να γράφω έτσι. Αλλά δεν εύρισκα άλλο τρόπο για να μεταδώσω, την αηδία που ένοιωσα παρακολουθώντας στην επικαιρότητα την υπόθεση Λιάπη.
Είναι η ίδια ακριβώς αηδία που νοιώθει κανείς όταν αμέριμνος πατά ένα φρέσκο σκατό (μπλιαχ) στο πεζοδρόμιο. Να ‘ναι και πρωί, να βιάζεσαι να πας στη δουλειά σου και να διαπιστώνεις ότι αυτή η αηδέστατη και γλοιωδέστατη μάζα, έχει εισχωρήσει στις ραβδώσεις του παπουτσιού σου και δε βγαίνει με τίποτε.
Έτσι, λοιπόν αισθάνθηκα, όταν άκουσα για το Μιχαλάκη (Λιάπη), αυτόν τον καραγκιοζάκο πρώην Υπουργό Πολιτισμού, Μεταφορών, γόνο της μεγάλης πολιτικής οικογένειας Καραμανλή.
Βγήκε (το λαμόγιο) να πάει βόλτα με το ΙΧ χωρίς δίπλωμα, χωρίς ασφάλεια και με πλαστές πινακίδες. Κι αφού το πιάσανε (το αρχιλαμόγιο), άρχισε και την κλαψούρα: «έσφαλα», «ανθρώπινο λάθος» «μ’ έχει χτυπήσει και μένα η κρίση», «είμαι συνταξιούχος» και κάτι άλλα τέτοια φαιδρά.
Είναι περιττό νομίζω να συνεχίσω τη χλεύη γι’ αυτή τη λαμογιόφατσα. Άλλωστε τα social media έχουν πάρει φωτιά και τον έχουν περάσει γενεές δεκατέσσερις. Θέλω όμως να αναφερθώ στο δεύτερο μέρος του τίτλου για το… σκατόβουνο.
Γιατί το είπα έτσι θα μου πείτε;
Είναι απλό. Το σκατόβουνο είναι σαν το παγόβουνο. Ένας τεράστιος ακανόνιστος όγκος, που επιπλέει, αλλά μόνο η κορυφή είναι έξω από το νερό.
Ο Λιάπης είναι η κορυφή αυτής της σιχαμένης μάζας καθώς by default (sic) ανήκει στην ελίτ της ελληνικής κοινωνίας. Και τι ελίτ, πολιτική και θεσμική παρακαλώ. Υπουργάρα ήταν ο τύπος, δεν ήταν και κάνας τυχαίος. Ρύθμιζε τις τύχες του τόπου (στον τομέα του) και συναποφάσιζε για το μέλλον του τόπου. Αυτό το ζοφερό μέλλον που εξελίχθηκε στο παρόν που ζούμε τώρα.
Και κάπου εδώ η αηδία γίνεται θλίψη και οργή συνάμα. Κυρίως οργή όταν συνειδητοποιείς ότι εσύ και εγώ είμαστε τα κορόϊδα, τα θύματα αυτής της κοινωνίας. Εσύ κι εγώ που είμαστε τυπικοί με τις υποχρεώσεις μας, με τα χρέη μας, με τους λογαριασμούς μας, που υπακούμε σε νόμους και σεβόμαστε θεσμούς. Εσύ κι εγώ που ελπίζουμε και πιστεύουμε σε μια καλύτερη Ελλάδα.
Εσύ κι εγώ είμαστε χαμένοι φίλε, γιατί έρχεται το σκατόβουνο με τους Λιάπηδες για να μας θυμήσει ότι το «άρπαξε να φας και κλέψε να’ χεις» είναι το mainstream αυτής της κοινωνίας. Είναι το λογότυπο στο μπλουζάκι του κάθε απατεώνα πολιτικού, επιχειρηματία, επιφανούς θεσμικού και μη επώνυμου κι ανώνυμου.
Υπάρχει άραγε ελπίς; Κι όμως υπάρχει.
Η προσωπική μου ελπίδα ενισχύθηκε, όταν είδα την πονηρόφατσα του Λιάπη να απολογείται με χειροπέδες. Είναι κι αυτό κάτι. Είναι μια αλλαγή. Μια νέα αρχή, πείτε την όπως θέλετε.
Η ελπίδα μου εναπόκειται και στις νέες γενιές. Αυτές μόνες τους θα διαλύσουν το σκατόβουνο και θα καθαρίσουν τη ζωή αυτού του τόπου.
