Έχω ιδανικές συνθήκες για την κριτική αυτού του θεατρικού. Δυο γνωστοί μου συμμετείχαν με διάφορους τρόπους και έτσι πρέπει να μετρήσω πολύ πολύ προσεκτικά τα λόγια μου. Δηλαδή να τα “χώσω” κλασσικά σαν Αλέξης αλλά να είμαι εποικοδομητικός. Είναι πολύ, πολύ δύσκολη δουλειά η κριτική. Τόσοι άνθρωποι μόχθησαν για κάτι, δεν μπορείς απλά να πετάξεις ένα “μου άρεσε” ή τους διθυράμβους αοριστολογίας που έχουμε συνηθίσει. Ειδικά οι άνθρωποι του θεάτρου όλα τα βρίσκουν “καταπληκτικά”, “μοναδικά”, “εξαιρετικά” δημοσίως. Και συχνά μετά βγάζουν τα φτυάρια κατ’ιδίαν.
Λοιπόν το έργο είναι πολύ καλό και να πάτε να το δείτε. Είναι σημαντικό να βάλω το συμπέρασμα πριν από όλα για να τοποθετήσω τα υπόλοιπα που θα γράψω σωστά σε σχέση με αυτό. Επίσης είναι σωστό να γράψω ότι κρατάω πολύ μικρό καλάθι με κάτι τέτοιες κωμωδίες. Έχω δει απαράδεκτα πράγματα στη σκηνή τα τελευταία χρόνια και μόλις έκατσα στην θέση μου ομολογώ ότι είπα “α, ωραία, βρήκα ανοιχτό wifi να παίζω αν χρειαστεί.” Τόσο καλά. Ομολογουμένως ειδικά προς το τέλος διέκρινα τεμπελιές στις ερμηνείες, σαν να περιφέρεται το φάντασμα του Σεφερλή και αντίστοιχων σαχλοεπιθεωρήσεων. Αλλά ευτυχώς δεν προλάβαινε να φανεί και έφευγε αμέσως. Σφιχτή παράσταση, προσεγμένη.
Το “σφιχτή” σαν περιγραφή δεν ξέρω αν σας βοηθάει. Είναι σε αντίθεση με το “πλαδαρή”, αυτήν την κατάρα στο ελληνικό θέατρο όπου οι ερμηνευτές θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να μην δουλεύουν αρκετά και έτσι ψευτοκουλτουριάρικα αφήνουν μεγάλα κενά χωρίς ουσιαστικό λόγο. Ε, εδώ περνάς καλά. Έξυπνες ατάκες, διασκεδαστικές. Επίσης στα θετικά να σημειώσω ότι δεν έπασχαν οι ηθοποιοί από την αρρώστια “τρέχω κοπανώντας τα πόδια μου στην σκηνή σαν δαιμονισμένος για να δώσω έμφαση”. Ελάχιστες υπερβολές, φυσική ερμηνεία, σύγχρονη που ταίριαζε με τους διαλόγους. Για όσους ήξεραν σενάρια της Παπαδοπούλου στην τηλεόραση, μερικές φορές θύμιζε η δομή των προτάσεων παλιές της σειρές. Αλλά οι συντελεστές γενικά απέφυγαν την παγίδα και τα έκαναν δικά τους.
Οπότε έρχομαι στο θέμα των ερμηνειών. Είναι δεύτερη χρονιά που παίζεται. Επειδή ακριβώς είναι καλή παράσταση και οι θεατές περνάνε καλά. Αλλά οι ηθοποιοί μάλλον το έχουν κουραστεί. Έχουν αρχίσει αυτό το παιχνίδι, το “για να παίξω με τον ρόλο που παίζω σε σχέση με το πως τον έπαιξα” που κάνουν μετά από καιρό. Ειδικά ο εκπληκτικός πρωταγωνιστής είναι προφανές ότι αδημονεί να δαγκώσει κάποια πιο μεγάλη, νέα, ενδιαφέρουσα πρόκληση αντί να κάνει πάλι το ίδιο έργο. Έχουν βάλει τον Σουμάχερ να οδηγάει στην πίστα καρτ που νικούσε πριν δέκα χρόνια παιδάκια αλλά αυτός είναι για Formula1.
Παρατηρείτε ότι δεν γράφω τίποτα για την υπόθεση του έργου γιατί πραγματικά δεν έχει σημασία. Κωμωδία είναι, σχολιάζει ότι βρει στο διάβα της. Η καρικατούρα της τσατσάς ή του Χρυσαυγίτη λειτουργούν από επαρκώς ως καλά. Συχνά στο ελληνικό θέατρο έχεις την αίσθηση ότι ο τίτλος και η υπόθεση είναι απλά σλόγκαν. Μια επιδερμική στρώση υπόθεσης για να έχουν κάτι να λένε στις συνεντεύξεις. Έτσι είναι κι εδώ αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν περιμένω από την Παπαδοπούλου και μια κωμωδία να μου αλλάξουν τη ζωή. Αυτά είναι για τα ζώα που βλέπουν Αλ Τσαντίρι. Εδώ απλά γελάμε χωρίς δεύτερες σκέψεις και αναφορές.
Η μεγαλύτερη και πιο σημαντική μου κριτική είναι ότι μετά το διάλειμμα ήταν σχεδόν μη απαραίτητο να ξαναμπώ στην αίθουσα. Σαν να ήταν δυο διαφορετικοί σκηνοθέτες. Βγήκαμε ενθουσιασμένοι από τις ατάκες, την εξυπνάδα, τις εναλλαγές στο πρώτο ημίχρονο. Και όταν ξαναμπήκαμε έγινε μιούζικαλ. Πλαδαρό, με την λίγο κιτς ρετρό κλαψούρα τύπου Λαζόπουλος, ελάχιστη εξέλιξη στην πλοκή. Δεν βοηθούσε η παράφωνη ηλικιωμένη κυρία. Ωχ, να, έχωσα κακία, φαντάσου πως θα νιώσει αν το διαβάσει αυτό, ε; Για να το πω σωστά, η κυρία μια χαρά έκανε την δουλειά της. Η φωνή της θύμιζε σε όλους κάτι από τα παλιά και όλοι πέρασαν τέλεια, χειροκροτούσαν και τραγουδούσαν μαζί της. Μάλλον εγώ είμαι ο παράξενος. Αλλά ήταν παράφωνη και η φωνή της ανύπαρκτη πια. Ε, και;
Σε όλες τις προηγμένες χώρες, ένα προϊόν που απαιτεί τόσο κόπο και επένδυση, περνάει από διαδικασίες βελτίωσης. Δεν πρέπει να είναι θέμα της δικής μου άποψης για την φωνή της κυρίας αλλά μέτρησης της απήχησής της στο κοινό. (Που ήταν μεγάλη.) Στο Hollywood δείχνουν ταινίες σε κοινό μετρώντας αντιδράσεις. Αν δούνε από τις μετρήσεις ότι κάνει κοιλιά, κόβουν την σκηνή. Νέο μοντάζ, νέο κοινό, νέα δοκιμή, πάλι πάλι. Δοκιμάζουν άλλες μουσικές, άλλα μοντάζ, δοκιμάζουν. Ούτε ο Spielberg δεν λέει “α, όχι, έτσι το είδα το καλλιτεχνικό όραμά μου, τελεία και παύλα!” Καλό παράδειγμα και αυτή η μανία με κάποια στερεότυπα. Πάλι η συγκεκριμένη παράσταση τα περνάει ελαφρά και με στυλ. Αλλά δεν γλιτώσαμε κάτι χοντροκομμένες αναφορές σε σεξ, παρτούζες, γκέϊ χοντροκομμένο χιούμορ Γυμνασίου, αφροδισιακά και άλλα τέτοια. Δεν είμαι αρμόδιος να τα κρίνω εκ μέρους του κοινού. Προσωπικά θα προτιμούσα να είχαν σκεφτεί κάτι πιο έξυπνο. Οι υπόλοιποι γελούσαν. Κι εγώ γελούσα στα πιο πολλά.
Δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει ελληνικό θέατρο. Ακόμα και σε καλές παραστάσεις όπως αυτή όπου αντικειμενικά σχεδόν όλοι που πήγανε πέρασαν καλά, νιώθω ότι δεν με σέβεται. Γιατί ρε παλληκάρια να τελειώνει μετά τα μεσάνυχτα το έργο; Μπορεί να έχω δουλειά το πρωί, να έχω να αλλάξω δυο λεωφορεία για να πάω σπίτι μου, να μην σνιφάρω όση κόκα κάνετε εκεί στα καμαρίνια και είστε στην πρίζα στις 1 το πρωί. Είναι σαν όλος ο κόσμος του θεάτρου είναι ένα μικρό, μιλημένο γκέτο στο κέντρο της Αθήνας που τα θεωρεί φυσιολογικά κάτι τέτοια. Πολύ όμορφο στήσιμο στη συγκεκριμένη παράσταση με εικαστικές αναφορές στο Hollywood. Φριχτή κιτσαρία της τελευταίας στιγμής το πρόγραμμα. Τίποτα έξυπνο να κάνουμε πριν την παράσταση ή στο διάλειμμα, καμία ανάδραση. Ουδεμία απόπειρα να προσεγγιστεί νέο κοινό. Τόσες τεχνολογίες έχουμε ρε παιδιά! Είναι σαν να μην νοιάζει κανέναν. Από τους ίδιους για τους ίδιους. Κάπως σαν τον κόσμο του βιβλίου θα πεθάνει το θέατρο στην χώρα μας. Όπως απορώ γιατί δεν έχει κάθε βιβλίο μια καρτέλα που να μου δίνει λόγο να μπω online να το συζητήσω κάπου, δεν καταλαβαίνω γιατί είναι στα τέτοια του θεάτρου το όνομα του ανθρώπου που το επισκέφθηκε χθες.
Αντικειμενικός σκοπός μιας κριτικής πρέπει να είναι να πάει το σωστό κοινό στην σωστή παράσταση. Αυτή η παράσταση νομίζω θα αρέσει σε σχεδόν όλους. Κάτω των 15 ετών και άνω των 60 μάλλον δεν θα πιάσουν αρκετές αναφορές και γρήγορες ατάκες (μασάνε λίγο και τα λόγια αρκετές φορές οι πρωταγωνιστές). Όλοι οι άλλοι δεν θα μετανιώσουν που πήγανε. Όσοι δεν είστε του μιούζικαλ, μετά το διάλειμμα καθίστε πίσω πίσω για να την κάνετε. Ωχ. Πάλι το έκανα, ε;
