Για την πρώτη μέρα του χρόνου, δεν θα μείνω σε ευχές που έτσι και αλλιώς δεν ξέρω ποτέ αν θα βγουν αληθινές. Άλλωστε, ας μην γελιόμαστε, δεν γίνονται εύκολα θαύματα.
Μόνο αυτό που είδα εχθές θα μεταφέρω στο σημερινό μου κείμενο, και θα ζητήσω, σχεδόν θα παρακαλέσω, να μην χάσουμε εντελώς την ανθρωπιά μας…
Παραμονή πρωτοχρονιάς εχθές, και περπατώντας στην Ιπποκράτους, κάπου κοντά στον αριθμό 40, δεν θυμάμαι από ποια πλευρά, προσπέρασα μια γυναίκα που «κοιμόταν» στο δρόμο. Το κρύο παραπάνω από απειλητικό, το σκοτάδι είχε πλησιάσει, σαν σκιά την εντόπισε το μάτι μου, αφού σχεδόν την είχα αφήσει πίσω μου.
Λογικά θα είχα φύγει, όπως με ειλικρίνεια ομολογώ ότι κάνω πολλές φορές από ντροπή, πράγμα που δεν μπορώ ακόμα να το ξεπεράσω, μα για μια στιγμή εχθές κοντοστάθηκα. Εκείνη τη μαγική στιγμή, σαν να πάγωσε η ντροπή μέσα μου, μαζί με την παλάμη μου, που αυτόματα κατευθύνθηκε προς την τσέπη μου.
Δεν σκέφτηκα περισσότερο, έκανα πέντε βήματα πίσω, την πλησίασα ευγενικά και όταν άπλωσα το χέρι μου για να αφήσω τα χρήματα πάνω στην παγωμένη κουβέρτα της, μου είπε: Δεν πειράζει, κράτησε τα, άλλη μέρα…».
Αυτό, ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω, το τελευταίο πράγμα που πίστευα ότι θα μου έφερνε δάκρια στα μάτια την τελευταία μέρα του χρόνου... Άφησα τα χρήματα λέγοντας, σχεδόν από μέσα μου, «δεν πειράζει, κρατήστε τα, καλές γιορτές» και απομακρύνθηκα…
Μέχρι αυτήν τη στιγμή που γράφω αυτές τις λέξεις, πρώτη μέρα του χρόνου, δεν το έχω μοιραστεί με κανέναν άλλον. Δεν μπόρεσα όλη μέρα εχθές να πω ούτε κουβέντα.
Καθώς οι λέξεις κυλούν τώρα ήρεμα στον υπολογιστή μου, μπορώ σιγά σιγά να το επεξεργαστώ, να αντιληφθώ καλύτερα το τεράστιο πρόβλημα και να θαυμάσω το μεγαλείο κάποιων ανθρώπων. Κάποιων ανθρώπων με περηφάνια, με συνείδηση, με ευγένεια και ανθρωπιά…
Σε μια πόλη, που κοιμίζει στους δρόμους της Έλληνες πολίτες παραμονή πρωτοχρονιάς, μου είναι δύσκολο να ξεκινήσω την ημέρα μου με ευχές και χαμόγελα. Σε μία χώρα που απλά κρυφοκοιτάζει τα προβλήματα και μας ταΐζει ψέμα, δεν μπορώ να ξεγελάσω τον χρόνο μου με γέλια και μουσικές.
Σε μία πρωτεύουσα με συνανθρώπους μου να κοιμούνται στην Ιπποκράτους, στην Σταδίου ή στην Πατησίων, μου είναι δύσκολο να μείνω ασυγκίνητος και λυπάμαι που αντί για περηφάνια, αυτή η χώρα με κάνει να νιώθω Ντροπή. Τόση ντροπή, που αδυνατώ ακόμα και να την καταπολεμήσω…
Αν κάτι θέλω να γράψω, πρώτη μέρα του χρόνου, είναι να μην ξεχάσουμε την ευαισθησία μας, την ιστορία μας και τη σημασία του να είσαι Έλληνας και Άνθρωπος!
Και αν αύριο έχω νιώσει καλύτερα και ο θυμός αυτός έχει περάσει, το άσχημο είναι πως η δυστυχία, η αδικία και η ασχήμια όσων κυβερνούν αυτή τη χώρα και όσων αυτοαποκαλούνται «φιλάνθρωποι» και «ήρωες», θα συνεχίσει να υπάρχει, τόσο στους παγωμένους δρόμους όσο και στα παγωμένα διαμερίσματα.
Αλίμονο στη στιγμή που αυτή η «ασχήμια» θα εισχωρήσει και στην ψυχή μας…
Να είστε όλοι καλά και να μην ξεχνάτε ότι γεννηθήκαμε Άνθρωποι!!!
Χ.Δ.
