Δεν νομίζω ότι διασκέδασαν αυτές τις εκλογές ούτε αυτοί που βγήκαν. Η χώρα είναι σε αντικειμενικά δύσκολη κατάσταση και δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Οι εκλογές είχαν ένταση (κι ας μην φαινόταν πάντα), ακραία επικοινωνιακά φαινόμενα και πόλωση. Πόλωση τύπου “καλά, ο φίλος/κολλητός/συγγενής/συνεργάτης είναι τελείως τρελός για δέσιμο και υποστηρίζει αυτό το κόμμα;” Είναι ψυχοφθόρα κατάσταση για όλους αυτή.
Μεγάλο μέρος του προβλήματος είναι ότι όλοι ζούμε σε έναν μικρόκοσμο. Περικυκλωμένοι από παρόμοιους ανθρώπους με παρόμοια μυαλά, δεν καταλαβαίνουμε “τους άλλους” που “ζούνε ανάμεσά μας” και ξαφνικά είναι περισσότεροι από ότι θα θέλαμε. Άλλος απορεί με τους “Μνημονιακούς”, άλλος λυπάται τους “τρελούς Αριστερούς”, άλλος ανησυχεί ότι θα μας την πέσουν οι Τούρκοι στην αναμπουμπούλα. Τα γκάλοπ αλλάζουν κατά τις επιταγές της κάθε εφημερίδας που τα πληρώνει. Ποιόν να πιστέψεις πια;
Κάντε εκλογές. Μην πάτε απλά. Εδώ και λίγα χρόνια ένας καλός άνθρωπος και εξαιρετικό νομικό μυαλό μου κάνει την τιμή να με παίρνει μαζί του ως γραμματέα στις εκλογές. Είναι ένα απίθανο παράθυρο, μια ατόφια φέτα ελληνικής κοινωνίας και πολύτιμο μάθημα ζωής. Κάθε φορά. Από τις 7 το πρωί ως τις 7 το βράδυ η Ελλάδα φάτσα κάρτα. (Μια φορά πήγαμε ως τις 9μμ γιατί έσκασαν μύτη πολλοί τελευταία στιγμή, είχαμε μόνο ένα παραβάν αλλά επιμείναμε για να ψηφίσουν όλοι ανεξαιρέτως.)
Ο τυφλός παππούς με το ψηφοδέλτιο ΚΚΕ στην τσέπη. Οι γονείς που μπαίνουν στο παραβάν με τα παιδιά τους. (Φέτος ήταν σε αίθουσα νηπιαγωγείου οπότε είχαμε πολλά παιχνίδια να απασχοληθούν.) Η κυρία που μας έλεγε για τις εκλογές μετά τον πόλεμο. Η αγρότισσα που πέρασε μπροστά στην σειρά (συμφώνησαν και οι άλλοι) για να προλάβει να μαζέψει κάτι στο χωράφι πριν βρέξει. Ο βαμμένος πρασινοφρουρός που ήθελε να μοστράρει σε όλους το ψηφοδέλτιό του πριν το βάλει στον φάκελο. (Τον βάλαμε με το ζόρι στο παραβάν.) Η τρελαμένη του κόμματος που μπούκαρε να βάλει κι άλλα ψηφοδέλτια χωρίς να μας ρωτήσει γιατί “έτσι θα κανονίζουμε εμείς όταν πάρουμε την εξουσία”. Η κυρία που δεν περπατούσε καλά και την έσπρωχνε η κόρη της που όταν μπήκε στο παραβάν είπε “η κόρη μου θέλει να ψηφίσω αυτούς, αλλά την έχω σιχαθεί που όλο μου λέει τι να κάνω. Βάλε ότι νομίζεις εσύ αγόρι μου.” Ο δήμαρχος που έβγαινε κάθε φορά από το ’83 και μετά αλλά τώρα δεν θα βγει και έρχεται κάθε φορά πιο μεθυσμένος να ρωτήσει πως πάει η καταμέτρηση…
Ο φίλος μου παίρνει εξαιρετικά σοβαρά την διαδικασία. Όλα γίνονται με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου. Μόνη ευκαιρία να ακούσω πολιτική συζήτηση είναι όταν βγαίνω έξω από το τμήμα να τους πω να μιλάνε πιο ήσυχα. Εκεί απολαμβάνω την καζούρα που ρίχνουν σε όσους έρχονται ή την πίεση να ψηφίσουν τον έναν ή τον άλλον. (Μέχρι να παραγίνει και να πρέπει να τους κάνω σύσταση. Γιατί έτσι λέει ο νόμος και έτσι πρέπει την Κυριακή των εκλογών.)
Η Ελλάδα αλλάζει με τρόπους που δύσκολα μπορείς να φανταστείς από την οθόνη μιας τηλεόρασης. Ταξιδέψτε για να την ξαναγνωρίσετε αλλιώς κάθε εκλογικό αποτέλεσμα θα σας φαίνεται εξωγήινο.