Με λένε Μπριάννα. Ο πατέρας ήθελε το όνομα της γιαγιάς μου της Αννούλας και η μητέρα μου λατρεύει τα Γαλλικά τυριά. Μισώ το air-condition που αναβοσβήνει κάθε τόσο. Θα το στρίψω σε κέρμα ή θα το βάλω στους 50 βαθμούς να σκάσω άλλα να μην κλείνει. Ή θα το κλείσω να ψοφήσω . Ωραίο πράγμα να έχεις εναλλακτικές.
Αφού δεν κοιμάμαι με τον πόλεμο του θερμοστάτη, διαβάζω ένα βιβλίο για τη ζωή του Καίσαρα τώρα στο τάμπλετ. Μισώ τα τάμπλετ. Ανόητες συσκευές χωρίς λόγο ύπαρξης. Νιώθω ξεκομμένος. Πριν το διαδίκτυο αν ήθελες να βρεις έναν ψυχανώμαλο έπρεπε να πας έξω στο πάρκο βράδυ. Πιο απλά τα πράγματα τώρα. Διαλέγεις απλά το μέσο και το είδος ψυχανώμαλου, ανάλογα το app ή την ομάδα που θα αρχίσεις να σχολιάζεις. Αλλά όποτε θες να κάνεις κάτι σοβαρό ψάχνεις το κινητό βέβαια. Κι ο Καίσαρας έτσι πέθανε, αλλά με πέτρινη ταμπλέτα στο χέρι μάλλον. Έλεγε με ύφος “αυτός ο Βρούτος…και γαμώ τα παιδιά, να δείτε μου φέρνει πάλι δώρο…τι είναι αγόρι μου;…μαχαίρι; Είσαι και γαμώ….το με κάρφωσε ο μαλάκας!”
Μόλις γύρισα από βάρδια, μάλλον για αυτό έχω υπερένταση. Δεν είχα λεφτά για ταξί και στα μισά της διαδρομής με κατέβασε. Δουλεύω στα Goodys, είναι μια εναλλακτική πραγματικότητα. Αν ήθελαν για παράδειγμα να είναι πραγματικά Κρητική σαλάτα αυτό που πουλάνε με τον ντάκο, θα μούσκευαν τα παξιμάδια με ρακί. Έτσι κι αλλιώς εγώ μόνο μεθυσμένη ή μαστουρωμένη βγάζω την βάρδια. Συνδυάζω τα χόμπι μου και ψάχνω ψυχανώμαλους και offline στη δουλειά μετατρέποντας τα αναψυκτικά σε φάση-Starbucks. Ρωτάω τον κάπως υπέρβαρο πελάτη το όνομά του και μετά γράφω στο ποτήρι του:
Θα πεθάνεις. Ίσως όχι απόψε αλλά ίσως και στον ύπνο σου. Ότι έκανες τόσα χρόνια δεν θα τα θυμάται μετά κανείς, άντε η μάνα σου και ο κολλητός ίσως για λίγο αλλά κι αυτοί θα βρούνε άλλη, καλύτερη σειρά να βλέπουν, θέμα χρόνου. Αυτή η κοπελίτσα που κοιτάς τόση ώρα σαν ξερολούκουμο θα έχει παντρευτεί άλλον και τα δικά μου βυζιά που μπανίζεις σαν πεινασμένος σκύλος θα έχουν λιώσει στον τάφο κι αυτά. Ακόμα κι αν έχεις παιδιά και τα παιδιά των παιδιών σου, όλα είναι μια κλανιά στο Σύμπαν, 2-3 ανθρώπινες ζωές που δεν φαίνονται καν δίπλα στα άστρα. Α, κι αυτά βέβαια τα μισά δεν υπάρχουν πια κι ας τα βλέπουμε και τα άλλα μισά θα σκάσουν ήσυχα, μόνα και θα εξαφανιστούν στην μαυρίλα.
Καλή όρεξη!
Γύρισα το ποτήρι να μην φαίνεται όλο τα κατεβατό μου, αφού είχα ειδικό λεπτό μαρκαδόρο και το είχα χωρέσει από την μια μόνο. Έβαλα το club sandwich και την ντεμέκ Κρητική σαλάτα χωρίς τσίπουρο στον δίσκο δίπλα στις πατάτες, το ποτήρι χώρεσε τσίμα τσίμα και έφυγα αμέσως προς την κουζίνα να μην προλάβει να μου πει κάτι.
Το ξανασκέφτηκα και γελούσα τώρα στο σπίτι καθώς σκρόλαρα βαριεστημένα στο τάμπλετ. Να βρω κάνα γκρουπ για χαζολόγημα. Α, να’μαστε. Ομάδα με τατουάζ. “Θα τους τρολάρω να γελάσω” σκέφτηκα, αλλά πάγωσα στον καναπέ παρά τη ζέστη και το γαμημένο air condition. Ήταν ο χοντρός από τα Goodys:
Σήμερα με μαγικό τρόπο στο ποτήρι μου στα Goodys εμφανίστηκε το πιο βαθυστόχαστο κείμενο που έχω διαβάσει ποτέ μου. Θέλω να το χτυπήσω τατουάζ. Ξέρει κανείς πως να τα γράψω για να διαβάζονται παρά τις δίπλες από τα πάχη μου;
Ένας έρωτας γεννιέται.
.
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης δεν τις σκέφτεται αυτές τις ιστορίες. Ο Θεός του τις υπαγορεύει απευθείας. Δυστυχώς είναι τσίπης μεγάλος ο Θεός και δεν πληρώνει τίποτα, οπότε τρέξτε αγοράστε το βιβλίο. Α, όχι, δεν έχει βγάλει ακόμα βιβλίο. Πάντως συγγραφέας είναι, δεν είναι; Ή γραμματέας του Θεού ίσως, όπως αγαπάτε.)