Όταν ο εκτυπωτής σου καταλάβει ότι έχεις κάτι σημαντικό να εκτυπώσεις την έβαψες. Μυρίζει τον φόβο σου και σκέφτεται κάποιο νέο, περίεργο κωδικό σφάλματος. Έτσι και οι πολιτικοί των δυο κομμάτων που μονοπωλούν την Ελλάδα τόσα χρόνια. Απλά αλλάζουν επικοινωνιακά. Το ζουμί πάντα ίδιο. Είναι (πάντα) επείγον και ύψιστης σημασίας να ξεφορτωθούμε τους ‘άλλους’.
Μην περιαυτολογώ αλλά κι εγώ κάθε μέρα σπάω το προσωπικό μου ρεκόρ συναπτών ημερών χωρίς να έχω πεθάνει. Τόσο εύκολη δουλειά έχουν τα δυο κόμματα. Η ΝΔ κέρδισε ότι ποσοστό έχει τώρα το 2015, στους πρώτους μήνες χοντρομαλάκυνσης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τότε κλείδωσαν όλοι που τώρα θα ψηφίσουν ΝΔ. Δεν ακούνε καν τι λένε άλλα κόμματα. Είναι σαν να βάζεις στον Κάνιμπαλ Λέκτορ να φάει Ντορίτος ενώ ο ίδιος θέλει να φάει ΤονΝτορή. Δεν αλλάζουν οι προτεραιότητες. Ούτε αλλάζει η ΝΔ βέβαια, ούτε το ΠΑΣΟΚ, νυν ΣΥΡΙΖΑ. Μυστήριο αυτό. Οι τσίχλες χωρίς ζάχαρη έχουν τέλεια γεύση, τα αναψυκτικά χωρίς ζάχαρη είναι χάλια.
Μην αγχώνεστε. Θέλετε να ψηφίσετε ΝΔ; Χαλαρά. Και να βγούνε, ακόμα κι αν καταφέρουν να φτιάξουν κυβέρνηση, ε, σε 1-2 χρόνια θα τους έχουν ρίξει. Θέλετε να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ; Σας αγαπώ κι εσάς. Ίσως να είναι μικρότερο το κόστος για την Ελλάδα να μην βάλουμε τους παλιούς φαγοπότες να ξαναλλάξουν κεφάλια στο δημόσιο και να βολέψουν πάλι δικά τους παιδιά. Αν οι πατριώτες μου δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα με τον δικομματισμό, ε, δεν βοηθάει να σας βρίζω. Η κόρη μου σήμερα έπιασε πρώτη φορά μοιρογνωμόνιο, δεν απαιτώ να το καταλάβει με τη μια, έκτη δημοτικού είναι, κάποτε θα της έρθει.
Μια φορά ήμουν στο αεροδρόμιο πίσω από μια ηλικιωμένη κυρία. Την ρώτησαν αν έχει κάτι μεταλλικό. Είπε όχι, περνάει, βαράνε καμπανάκια. “Α, έχω το τυχερό μου νόμισμα” λέει και βγάζει κάπου μέσα από τα χίλια ρούχα της ένα μεγάλο χρυσό νόμισμα. “Κάτι άλλο μεταλλικό;” ρωτάνε πάλι. “Όχι, όχι” διαβεβαιώνει, ξαναπερνάει, πάλι βαράνε οι συναγερμοί. “Α, είναι και το φυλαχτό του παππού μου!” λέει, ανοίγει δυο-τρεις στρώσεις ρούχων μπροστά και βγάζει ένα τεράστιο κόσμημα. Ξαναρωτάνε, ξανά σίγουρη ότι τώρα κομπλέ, ξαναπερνάει, ξαναφρικάρει το μηχάνημα. Η ουρά έχει μεγαλώσει, οι υπάλληλοι έχουν βαρεθεί πια και κόβουν τις ευγένειες. Καθώς την σπρώχνουν προς ένα δωματιάκι η γριά φωνάζει “α, το τυχερό μου πέταλο θα ήταν αυτήν την φορά!”
Κάπως έτσι είστε εσείς οι δικομματικοί. Κάθε φορά κάτι άλλο θυμάστε, κάθε φορά βαράει το μηχάνημα της δικής μου πολιτικής λογικής, κάθε φορά η χώρα βουλιάζει περισσότερο.
Οπότε τι να ψηφίσουμε; Μην αγχώνεστε σας λέω πατριώτες! Κάποιοι λένε “ότι να’ναι αρκεί να μην είναι Χρυσή Αυγή ή ΚΚΕ. Αυτά τα κόμματα δεν πιστεύουν καν στη δημοκρατία.” Έχουν ένα δίκιο ότι Ναζί και τρελοί καλό θα ήταν να μην μας εκπροσωπούν. Αλλά αφού τόσοι τα πιστεύουν, που θέλετε να τους βάλουμε; Χίλιες φορές στη Βουλή, παρά απέξω. Δώσ’τε τους μικρόφωνο να γίνονται ρεζίλι. Αυτοί πάνε καλά όταν οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να οργανωθούμε. Είναι σαν τις ύαινες στη ζούγκλα, μαζεύουν τα πτώματα. Όσο αντιπαθή ζώα κι αν είναι, με τον τρόπο τους είναι και πιο ειλικρινή. Πάλι καλά που βόσκουν στο 5-8% να λέτε. Σε άλλες χώρες η ακροδεξιά έχει φτάσει το 22% ή και παραπάνω και οι κομμουνιστές μεταλλάσονται σε πολύ πιο άσχημα σχήματα όταν πλησιάσουν την εξουσία. Εγώ δεν τους φοβάμαι. Έχω φυσιολογικούς φόβους, πχ ότι θα μου βάλουν στο φαγητό ένα σπάνιο και πολύ εθιστικό ναρκωτικό το οποίο μετά δεν θα μπορώ να βρω στο εμπόριο και όλη μου την ζωή θα το ποθώ μάταια.
Τι μένει; Κάποιοι τα βάζουν κάτι κόμματα-δεκανίκια σαν τον Λεβέντη ή τον Θεοδωράκη, την ΔΗΜΑΡ και κάτι άλλους τέτοιους γλείφτες που ψάχνουν μια θεσούλα στον ήλιο να φάνε κάποτε κι αυτοί κάπως. Εγώ τους έχω βρίσει πολύ αυτούς, ειδικά ΔΗΜΑΡ και Ποτάμι εξ’αρχής μου φαίνονταν γλοιώδεις αρπαχτές. Κρίμα τόσους αξιόλογους ανθρώπους που ξεγέλασαν. Από την άλλη αν περνάνε καλά, ε, καλύτερα αυτούς παρά τα δυο κόμματα από τα οποία ελπίζουν να ρουφήξουν ζωή. Έχει μια σημειολογική διαφορά. Αγάπη και λουλούδια.
Δεν χρειάζεται να συνεχίσω με τα άλλα κόμματα. Τα μικρά που δύσκολα θα φτάσουν στο 3% θα ψηφίσω εγώ. Δεν πειράζει αν δεν βγούνε. Γιατί στην Eurovision ψηφίσατε την Κύπρο επειδή θα κέρδιζε; Όλοι ξεβράκωτα τσουλιά είναι στην τελική. Η Ελλάδα την έχει βάψει, η κρίση ακόμα δεν άρχισε κατά τη γνώμη μου. Είναι σα μια κακή μέρα, από αυτές που γυρνώντας από τη δουλειά, σταματάς στο supermarket να γεμίσεις ποτά το πορτ μπαγκάζ γιατί μπορεί να γυρίσεις από τα μπαρ το βράδυ και να έχεις ακόμα τις αισθήσεις σου. 20-30 χρόνια θα κάνει να δει άσπρη μέρα αυτή η χώρα. Η διαφορά που θα κάνει η ψήφος μας ελάχιστη.
Δεν λέω να μην το βασανίζουμε γιατί τα 20-30 θα γίνουν 30-40 αν δεν προσπαθήσουμε κι εμείς. Δεν είναι όλοι οι κλόουν φρικιαστικοί, πολλοί είναι εργατικοί και πιστοί συνεργάτες του Σατανά. Αν δεν θέλετε να ψηφίσετε, καλό κι αυτό. Μην σαν αγχώνουν οι άλλοι με τις βλακείες της υποχρέωσης. Κανείς δεν πέθανε για να ψηφίσουμε εμείς. Βέβαια κανείς δεν θα πάρει “μήνυμα της κάλπης” ούτε “μήνυμα αποχής”. Θα πούνε ότι έφταιγε που έβρεχε και μείνατε σπίτι ή ότι είχε καλό καιρό και πήγατε για παϊδάκια.
Η Ελλάδα που ξέραμε πρέπει να θαφτεί κάπως, σαν την κηδεία της γιαγιάς μου, μια πολύ πολύ αργή τελετή και το σεντούκι όλο πλεχτό που είχε ετοιμάσει από πριν η ίδια, ήταν ψιλοασορτί με τα πλεχτά που μας έφτιαξε για να βάλουμε πάνω από την τηλεόραση νομίζω. Αγάπη.
.
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι Μεξικανοπόντιος συγγραφέας. Τώρα τελευταία και πολιτικός αναλυτής. Γιατί όχι; Ότι δηλώσεις είσαι και ο Αλέκος τελευταία περπατάει πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες βήματα τη μέρα. Βασικά όλο χάνει το αμάξι του σε αυτό το μεγάλο parking.)
