Έψαχνα να βρω μέρες τώρα τι δώρο να σου κάνω…
Μια κάρτα, λίγα λουλούδια, ένα ζευγάρι παντόφλες; Μια αγκαλιά;
Νομίζω πως η αγκαλιά μου θα ήταν το καλύτερο δώρο, μα δε μπορώ…
Ή μήπως μια κορνίζα με μια φωτογραφία; Ένα χάδι;
Νομίζω πως το χάδι μου θα ήταν το καλύτερο δώρο, μα δε μπορώ…
Έλα μωρέ, μια μέρα είναι θα περάσει! Όπως πέρασαν κι όλες οι άλλες…
Και το κενό θα μεγαλώσει…
Τελικά δε μπορώ ή δε θέλω;
Ξέρεις τι θέλω; Μια ανέμελη βόλτα στη θάλασσα οι δυο μας. Να μου χαιδέψεις τα μαλλιά και να με κλείσεις στην αγκαλιά σου. Ναι αυτό θέλω. Έχω ξεχάσει πως είναι…
Να φτιάξεις την αγαπημένη μου μακαρονάδα και να την φάω ζεστή ζεστή και ν’αποκοιμηθώ μετά στην αγκαλιά σου. Όχι δεν είμαι μεγάλη γι’αγκαλιές! Μα δεν τις χόρτασα ποτέ…
Θέλω να γίνω πάλι το παιδί κι εσύ η ενήλικη. Θέλω να σου πω πόσο φοβάμαι κι εσύ να με παρηγορήσεις πως όλα θα πάνε καλά. Κουράστηκα να είμαι η δυνατή…
Κι αν σκοντάψω να με σηκώσεις, να νιώσω πως με νοιάζεσαι, να μου απαλύνεις τον πόνο…
Μπορείς;