11η Σεπτεμβρίου… Η μέρα που ξεκινούν τα σχολεία κάθε χρόνο ή σχεδόν κάθε χρόνο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα μου άρεσε αυτή η μέρα γιατί θα ξανάβλεπα τους φίλους και τις φίλες μου, για τη μυρωδιά των καινούργιων βιβλίων, για τα καινούργια μολύβια και τα τετράδια, για τους δασκάλους μου που είχα πεθυμήσει στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών – γνωστό σπασικλάκι στα νιάτα μου βλέπεις…
Πάντα αγαπούσα το σχολείο κι από μικρή ήθελα να γίνω δασκάλα, προς απογοήτευση της μαμάς που με ήθελε γιατρό – τι πρωτότυπο… Φέρνω στο νου μου μνήμες από τα απογεύματα που κλεινόμουν στο δωμάτιό μου, έβαζα τα αρκουδάκια μου στη σειρά απέναντί μου και έκανα τη δασκάλα τους, μαθαίνοντάς τους διάφορα πράγματα, από τραγούδια μέχρι την προπαίδεια,και λέξεις αγγλικών. Κι έβαζα που και που καμιά φωνή μιμούμενη τις δικές μου δασκάλες στο σχολείο. Αν πεις για τα παραμύθια μου, όλα ήταν γραμμένα με κόκκινο στυλό, αφού ‘διόρθωνα’ τις ασκήσεις των μαθητών μου. Λίγα χρόνια αργότερα, τα Σαββατοκύριακα στο εξοχικό, όταν ο καιρός ήταν βροχερός και δεν ξεχυνόμασταν στους χωματόδρομους για ποδήλατο, μοιραζόμουν αυτή μου τη ‘λόξα’ με την παιδική μου φίλη την Αλέκα, με την οποία είχαμε φτιάξει και βιβλία, ελέγχους κι όλο το σχολικό πακέτο. Για τέτοιο ψώνιο μιλάμε!
Τα χρόνια πέρασαν, το ψώνιο συνεχίστηκε, βρίσκοντας αποδέκτες τα ξαδέρφια και τα ανίψια μου, που τα βοηθούσα το καλοκαίρι με τα ‘δύσκολα’ μαθήματα. Μετά ήρθαν οι σπουδές στην αγγλική φιλολογία και το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Άρχισα να κάνω ιδιαίτερα κι αργότερα είχα την τύχη να δουλέψω σε ένα πολύ όμορφο σχολείο ξένων γλωσσών, που καμία σχέση δεν είχε με τα φροντιστήρια της γειτονιάς. Εκεί έμαθα πολλά κι έζησα άλλα τόσα. Φόρτωσα το κουτί των αναμνήσεων με όμορφες εικόνες, ζεστές αγκαλιές, και χαρά που προερχόταν από όμορφες ψυχούλες.
Παρόλα αυτά οι συγκυρίες και κάποιες προσωπικές επιλογές με έθεσαν εκτός εκπαιδευτικού στίβου πριν από μια δεκαετία περίπου. Κι όχι δεν παραπονιέμαι για την τωρινή μου δουλειά, για την οποία κάθε μέρα που περνά νιώθω ευγνώμων. Ωστόσο κάθε χρόνο τέτοια μέρα, νοσταλγώ όσα έζησα κοντά στους μαθητές μου, αναπολώ τις όμορφες στιγμές και ευγνωμονώ τις δυσκολίες που εμφανίστηκαν γιατί μου έδωσαν πολύτιμα μαθήματα. Σε ένα κουτί, που φυλάω ευλαβικά στη ντουλάπα μου, έχω συγκεντρώσει όλα τα μικρά δωράκια που μου έκαναν οι μαθητές μου. Κι αυτό το κουτί το ανοίγω συχνά πυκνά και συγκινούμαι με όσα μου έγραφαν ή μου ζωγράφιζαν αυτές οι μοναδικές ψυχούλες που είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά. Αυτό το κουτί μυρίζει σχολείο, είναι στολισμένο με τα χρώματα της αθωότητας και της αγάπης κι είναι κάτι που δε θα αποχωριστώ ποτέ!
Από την άλλη μεριά, το να είσαι εκπαιδευτικός στις μέρες μας είναι δύσκολο και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έχουν καθημερινά να αντιμετωπίσουν τόσα προβλήματα, με μισθούς που δεν ανταμείβουν ούτε το μισό της δουλειάς τους, χωρίς μέσα να παρέχουν στους μαθητές τους τα αυτονόητα πολλές φορές, αντιμετωπίζοντας γονείς που δεν εννοούν να συνεργαστούν… Κι όμως, παρά τις δυσκολίες, παρά τις αντιξοότητες θεωρώ τους δασκάλους τυχερούς γιατί η ηθική ικανοποίηση που παίρνουν, δεν αντικαθίσταται από την καλύτερα αμειβόμενη δουλειά σε όλο τον κόσμο. Το χαμόγελο σε ένα παιδικό πρόσωπο, μια ζεστή αγκαλιά, η πρόοδος ενός μαθητή και η κατάκτηση των στόχων του, είναι πιστεύω η σημαντικότερη ανταμοιβή που μπορεί να πάρει ένας δάσκαλος.
Καθώς γράφω τούτες τις γραμμές, ξεπετιούνται ένα ένα τα πρόσωπα των μαθητών μου και οι στιγμές που μοιραστήκαμε… η Ηλιάνα, που έκλαιγε στο πρώτο μας μάθημα μα αποκοιμήθηκε ασφαλής στην αγκαλιά μου και δε με αποχωριζόταν ποτέ από τότε. Ο Γιώργος, που παρά τις μαθησιακές δυσκολίες που αντιμετώπιζε, δεν το έβαλε ποτέ κάτω και ενώ εγώ του μάθαινα αγγλικά εκείνος μου μάθαινε σπουδαιότερα πράγματα, υπομονή και επιμονή! Ο Βασίλης με το μοναδικό του χιούμορ και τον απίστευτο χαρακτήρα του. Ο Νίκος για τον αυθόρμητο χαρακτήρα του, η Γιάννα και η Μαριάννα για την αγάπη που μοιραζόμασταν για τα τραγούδια του Ρέμου – ε… έχουμε κι εμείς οι δάσκαλοι τις αδυναμίες μας… Η Κωνσταντίνα, για την πιο γλυκιά αγκαλιά που μου έκανε όταν έχασα τον πατέρα μου και δυο μέρες μετά έμπαινα ξανά στην τάξη μου για να κάνω μάθημα. Ο Σταύρος, που τον εμπιστεύτηκα και έδειξα στη μητέρα του εκείνη την πλευρά του χαρακτήρα του που δεν του επέτρεπε να της δείξει. Η Λένα που ήξερε να διεκδικεί. Η γλυκιά Μαρία που μου έμαθε πως τα ωραιότερα χρώματα για ένα τετράδιο είναι όλα τα υπόλοιπα εκτός από το κόκκινο. Η Σοφία και η Ιωάννα, για το διαφορετικό τους χαρακτήρα μα την τόσο γλυκιά τους ψυχή. Η Κέλλυ που έπεισε όλη την τάξη εκείνη τη χρονιά να μου κάνουν δύο πάρτυ-έκπληξη για τα γενέθλιά μου- κι είχα τόση ανάγκη για μια έκπληξη τότε… Η Ξανθούλα που εκτός από το ύψος της, ξεχώριζε και για την προσωπικότητά της. Ο Amadeus που ήταν πρόκληση να τον έχω στην τάξη κι ο μικρός του αδερφός ο Raphael που ήταν ο αγαπημένος μας ενθουσιώδης επισκέπτης την ώρα των μαθημάτων. Η Νίκη, για το ήθος της και την ακεραιότητα του χαρακτήρα της. Ο Άγγελος, ο τωρινός μου μαθητής, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναθυμηθώ πώς είναι να είσαι δάσκαλος, για το χιούμορ και την ωριμότητα που διαθέτει παρά το νεαρό της ηλικίας του!
Αν αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο θα γράφω μέχρι το πρωί για όλους τους μαθητές μου, οι περισσότεροι από τους οποίους σπουδάζουν τώρα ή έχουν γίνει δάσκαλοι με τη σειρά τους! Ω, ναι έχω και τέτοιους μαθητές!!! Κι είμαι τόσο περήφανη για όλους τους!
Παραφράζοντας ένα γνωστό τραγούδι θα σου πω ‘Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουν πάλι δασκάλα λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία, με τους μαθητές μου να κάνω αστεία… εκείνα τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα.’
Καλή αρχή, λοιπόν, σε όλους σας, μαθητές και δασκάλους για τη νέα σχολική χρονιά που μόλις ξεκινάει. Μεταξύ μας, σας ζηλεύω λιγάκι…
