Συνέντευξη με την Νατάσα Γκουτζικίδου
Τι είπε η Νατάσα Γκουτζικίδου στην Εύη Κουζούμη και τη Μαρίνα Δημητρέλη, πίνοντας καφέ ένα χειμωνιάτικο απόγευμα; Τι την εμπνέει, ποιος είναι ο αγαπημένος της ήρωας, πως σκέφτεται τον εαυτό της μετά από 10 χρόνια;
Το μήνα που μας πέρασε εκδόθηκε το νέο σου βιβλίο «Δάκρυα από αλάτι». Πες μας λίγα πράγματα για αυτό.
Tο ‘Δάκρυα από αλάτι’ είναι ένα βιβλίο σύγχρονο και άκρως ρεαλιστικό. Παρότι αφορά μια ερωτική ιστορία με φόντο την Πόλη του Φωτός, επικεντρώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις, στους γρήγορους ρυθμούς ζωής που συχνά οδηγούν στη μοναξιά και στην απομόνωση ακόμα κι αν ζούμε ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους και η ζωή φαίνεται γενναιόδωρη μαζί μας. Είναι ένα βιβλίο που ανιχνεύει τις εσωτερικές συγκρούσεις, ένα βιβλίο για τα θέλω και τα πρέπει, για την ανθρώπινη θέληση και την ψυχή που δεν βαδίζει πάντα στα μονοπάτια που επιθυμεί και υψώνει τείχη, ενίοτε ανύπαρκτα.
Από που εμπνέεσαι τα θέματά σου;
Κάθε φορά είναι κάτι διαφορετικό, ποτέ δεν είναι το ίδιο. Έμπνευση μπορεί να αποτελέσει το παραμικρό για μένα: από ένα τραγούδι όπως στην περίπτωση του πρώτου μου βιβλίου «Το μυστικό των αλόγων», από μια ανάμνηση ή κάτι που ήθελα να φύγει από μέσα μου όπως στο «Θυμήσου πόσα μου χάρισες». Λέξεις, εικόνα, χρώματα, ήχοι, αρώματα και φυσικά, άνθρωποι, αποτελούν για μένα πηγή έμπνευσης.
Ποιοί είναι οι συγγραφείς που σε επηρέασαν περισσότερο;
Από παιδί με θυμάμαι με ένα βιβλίο στο χέρι. Διάβαζα ό,τι έπεφτε στην αντίληψή μου, από περιοδικά μέχρι σχολικά βιβλία, γι’ αυτό και δεν θα πω ότι υπάρχει κάποιος ή κάποιοι συγγραφείς που με επηρέασαν περισσότερο σε σχέση με άλλους. Θεωρώ πως ο κάθε συγγραφέας είχε κάτι διαφορετικό να μου προσφέρει και αυτό άλλωστε είναι που κάνει το βιβλίο ανεκτίμητο στα δικά μου μάτια. Πάντως, τα πρώτα μου νοερά ταξίδια τα έκανα με τον Ιούλιο Βερν και το ‘Πέντε βδομάδες με αερόστατο’.
Ποιός είναι η αγαπημένος σου λογοτεχνικός ήρωας;
Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Γιάννης Αγιάννης από τους Άθλιους του Ουγκώ. Μέσα από τον ήρωά του, ο Ουγκώ πραγματεύεται τα πάθη, τους πόθους και τις αγωνίες μιας ολόκληρης κοινωνίας και μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, την πορεία προς το Καλό, την αίσθηση του καθήκοντος και της ευθύνης απέναντι στον Άνθρωπο, το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία.
Τι είναι εκείνο που θα ήθελες να φέρεις στην επιφάνεια με τη γραφή σου; Τι θα ήθελες να αναδείξεις συνολικά μέσα από τα έργα σου;
Αυτό που εγώ επιζητώ από τα βιβλία μου είναι να τροφοδοτώ πάντα την ελπίδα. Έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι δύσκολη, γεμάτη προβλήματα και άγχος και η κοινωνική πραγματικότητα συνήθως ασύμβατη με τις επιθυμίες και τα όνειρά μας, ποιο το νόημα να κατατροπώνουμε την ελπίδα και μέσω των βιβλίων μας;
Τα τελευταία 7 χρόνια έχεις εκδώσει 7 βιβλία. Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα , εργαζόμενη και μητέρα να ασχολείται τόσο ενεργά με τη συγγραφή; Υπάρχουν θυσίες οι οποίες απαιτούνται και ποιες είναι αυτές;
Η καθημερινότητα είναι δύσκολη και απαιτεί σχεδόν όλον τον χρόνο μας, όμως όταν αγαπάς κάτι θεωρώ πως προσαρμόζεσαι. Φυσικά, αυτό απαιτεί θυσίες, ώρες δηλαδή που θα αφιέρωνες σε άλλα πράγματα. Για μένα, η συγγραφή σημαίνει ελάχιστες ώρες ύπνου αφού δεν υπάρχει ενδεχόμενο να παραμελήσω οτιδήποτε θεωρώ σπουδαίο, όπως τα παιδιά μου.
Ποιά είναι η γνώμη σου για την άποψη που κυκλοφορεί ότι υπάρχει υπερπαραγωγή εκδόσεων βιβλίων στην Ελλάδα; Πιστεύεις ότι ισχύει κι αν ναι που το αποδίδεις;
Δεν ξέρω αν υπάρχει υπερπαραγωγή, σίγουρα υπάρχει πληθώρα βιβλίων για όλα τα γούστα, πράγμα που θεωρώ αναμενόμενο αν σκεφτεί κανείς την εύκολη πρόσβαση στα τυπογραφεία αλλά και τον μεγάλο αριθμό των εκδοτικών οίκων. Δεν το θεωρώ κακό και ούτε με ενοχλεί, αντιθέτως θα έλεγα. Η έκφραση μέσω ενός γραπτού κειμένου είναι δώρο και πρέπει να γίνεται κτήμα όλων. Το τι μένει είναι κάτι που κρίνει ο χρόνος και φυσικά, το αναγνωστικό κοινό.
Σε μια παλιότερη συνέντευξή σου είχες πει πως η αγαπημένη σου φράση είναι: «Είναι προτιμότερο να περάσεις μια ζωή χωρίς αν, παρά μια ζωή γεμάτη με δαύτα» από το μυθιστόρημά σου «Άγγελοι πολέμου». Ποια σημαντικά «αν» παραμέρισες για να μπορέσεις να φτάσεις εδώ που είσαι σήμερα;
Είναι μία φράση που με αντιπροσωπεύει πλήρως. Δεν βρίσκω κανένα νόημα στο να υπάρχει κάτι που επιθυμείς και να κοντοστέκεσαι σε ερωτηματικά. Το πιο σημαντικό ‘αν’ που παραμέρισα αφορούσε στην πίστη μου σε μένα, στο αν μπορώ να γράψω, στο αν μπορώ να δώσω ένα αξιοπρεπές και τίμιο κείμενο στο τυχόν αναγνωστικό κοινό. Τις ‘ισορροπημένες’ ασφάλειες’, όπως μου αρέσει να αποκαλώ, που κάθε άνθρωπο έχει όταν του ανοίγεται μπροστά του ένας καινούριος κόσμος. Νιώθω όμως τυχερή γιατί βρέθηκαν στον δρόμο μου άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα και ήταν δίπλα μου, αρωγοί σε κάθε βήμα μου.
Τι θα συμβούλευες κάποιον που ξεκινάει τώρα να ασχολείται με τη συγγραφή;
Τέσσερα πράγματα: γερό στομάχι, υπομονή, επιμονή και πίστη.
Ποιά είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Πως θα ήθελες να δεις τον εαυτό σου 10 χρόνια μετά;
Αυτό που υποστηρίζω πάντα είναι ότι δεν κάνω σχέδια για το μέλλον. Άλλωστε λένε πως όταν οι άνθρωποι κάνουμε σχέδια τα βλέπει ο Θεός και γελάει. Ίσως να είναι έτσι. Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι θέλω υγεία για μένα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται… Αυτό είναι το δικό μου σημαντικό μάθημα από τη ζωή.
Ευχαριστούμε Νατάσα!