Κοίταξε το ρολόι. Ήταν έτοιμη. Επιτηδευμένα άργησε να ετοιμαστεί για το ραντεβού της με εκείνον. Όχι πολύ, τόσο όσο πρέπει. Αυτό άλλωστε είχε διαβάσει σε ένα βιβλίο “συνταγών” τις προάλλες .Έτσι αποκαλώ εγώ όλα αυτά τα βιβλία γεμάτα με do & don’t που στο τέλος σου κοτσάρουν ένα “Να είσαι ο εαυτός σου” και καθάρισαν (νομίζουν).
Πού είχα μείνει, α ναι, η ηρωίδα μας λοιπόν κλείνοντας την πόρτα είχε πάρει μαζί της τη λίστα με το τι θα πει. Το βιβλίο με το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί. Τις συμβουλές από ένα γνωστό και μη εξαιρεταίο περιοδικό με το τι πρέπει ακριβώς να κάνει για να τον κερδίσει, ξετρελάνει και όλα τα συναφή. Καταλαβαίνετε. Όλα τα είχε αποθηκεύσει στο σκληρό του εγκεφάλου της.
Ξέχασε να πάρει όμως μαζί της το σημαντικότερο όλων. Τον εαυτό της. Το πακέτο αυτό με τα θέλω της, τα πρέπει της, τις επιθυμίες της. Και αν δεν του άρεσαν; Αν την απέρριπτε; Τι λες καλέ!
Μόνη της οδηγήθηκε στη φυλακή της.
Βέβαια μέσα σε όλο αυτό το άγχος ξέχασε μια σημαντική παράμετρο που μπορεί σε μια στιγμή να τα ανατρέψει όλα! Αν τελικά δεν τον θέλει η ίδια;
Για κάθε αλήθεια που εντέχνως αποκρύπτουμε προκειμένου να γίνουμε αρεστοί εγκλωβιζόμαστε όλο και περισσότερο σε μια πλαστή εικόνα. Άντε μετά να αφήσουμε τον πραγματικό μας εαυτό να βγεί όταν έχουμε δώσει διαφορετική εντύπωση. Κάποιοι άνθρωποι το αντέχουν. Έχουν ταυτιστεί με αυτό. Κάποιοι άλλοι όμως με τον καιρό συνειδητοποιούν ότι πνίγονται. Είναι όμως αργά. Έχουν ήδη γοητεύσει κάποιον με στοιχεία που ουσιαστικά δεν τους αντιπροσωπεύουν.
Κάθε φορά που ένας άνθρωπος αποκρύπτει κάτι από τα θέλω και τις ανάγκες του χρησιμοποιώντας ένα όμορφο περιτύλιγμα σκοτώνει ένα κομμάτι από τον εαυτό του. Απαξιώνει το “είναι” του για να κερδίσει το “είναι” ενός άλλου ανθρώπου. Σας μπέρδεψα; Αγώνας να κερδίσει κάποιον. Ασυνείδητα ή συνειδητά τα κίνητρα είναι τα ίδια. Να κατακτήσει.
Ακόμα και η Σταχτοπούτα ξεγέλασε τον πρίγκιπα της προκειμένου να τραβήξει την προσοχή του. Είμαι σίγουρη ότι όταν βγήκε έξω να την προλάβει, την είδε. Πώς να αναγνωρίσει όμως μια άγνωστη (πια) γυναίκα σε αυτόν, παρέα με κολοκύθες και ποντίκια; Εκείνο που δεν της ανήκε είδε μόνο, το γοβάκι. Έχοντας ως γνώμονα αυτό την έψαχνε. Να βρει κάποια που δεν ήταν.
Ακόμα και όταν την είδε στο σπίτι μπροστά του δεν την (ανα) γνώρισε παρά μόνο όταν της φόρεσε κάτι που νόμιζε ότι ήταν δικό της. Το γοβάκι.
Και τότε έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. The end. Η αυλαία έπεσε.
Τι γίνεται όμως στην πραγματική ζωή; Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα…
Ποτέ δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία για μια πρώτη εντύπωση αυτό είναι το σίγουρο. Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση που η πρώτη αυτή εντύπωση δεν είναι αληθινή; Επικείμενη απογοήτευση. Ψάχνεις εναγωνίως να βρεις τα στοιχεία που σου τράβηξαν την προσοχή (αρχικά) και ωωω τι συμφορά (λέμε τώρα)δεν τα βρίσκεις.
Σε ένα κόσμο που κυριαρχεί το marketing εμείς γινόμαστε αυτόματα ένα κομμάτι του :Ένα εκ των τεσσάρων P. Το product (προϊόν). Από τη στιγμή που θα μπούμε σε αυτό τον κυκεώνα ξεκινάει ο αγώνας εντυπωσιασμού. Ερευνάμε εκούσια ( ή και ακούσια) τι είναι αυτό που έχει ζήτηση. Το προσαρμόζουμε στα δικά μας δεδομένα προκειμένου να γίνουμε αρεστοί. Με αυτό, θεωρητικά ανεβάζουμε την αξία μας ή έτσι νομίζουμε. Αποκρύπτουμε αρνητικά χαρακτηριστικά μας και υπερτονίζοντας τα θετικά (αν δεν υιοθετήσουμε και κάποια άλλα) λανσάρουμε τον εαυτό μας. Ναι μη φοβάστε να το πείτε. Διαφήμιση ονομάζεται.
Τρέμουμε την απόρριψη. Την κοινωνική και κυρίως την ερωτική. Ο εντυπωσιασμός γίνεται αυτοσκοπός. Ξεχνάμε το γεγονός ότι όταν κάποιος τελικά δεν ανταποκρίνεται δε μειώνει την αξία μας. Απλά, ίσως, οι ανάγκες και τα θέλω μας να ήταν διαφορετικά. Λέω τώρα εγώ. Άντε να ενώσεις τη δύση με την ανατολή μπορείς;
Είναι όπως όταν έχουμε ένα καλό προϊόν και θέλουμε να το ρίξουμε στην αγορά. Αν επιλέξουμε λάθος target group θα πάει στον πάτο. Λογικό. Αφού έχει άλλα θέλω και ανάγκες πώς να γίνει;
Και γυρίζω στο αρχικό story.
Μερικά βήματα πιο κάτω από το σπίτι η ηρωίδα μας κοντοστάθηκε. Συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει το σημαντικότερο όλων. Τον εαυτό της. Κοίταξε ξανά το ρολόι. Θα αργούσε. Δεν ήθελε όμως να πάει με τις λάθος αποσκευές. Γύρισε βιαστικά πίσω και άδειασε στο πάτωμα κάθε άχρηστη πληροφορία. Πήρε τον εαυτό της και έφυγε. Λίγο πριν κλείσει την πόρτα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και έκλεισε το μάτι:
Καλύτερα να μην τη θέλει ο αλλος γι αυτό που είναι παρά να την επιθυμεί γι αυτό που δεν είναι…
Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες
στο κέντρο και τις συνοικίες
όνειρα μεθυσμένα σχέδια ματαιωμένα
τηλέφωνα απεγνωσμένα
