Γράφτηκε από τη Ζωή Κουρουνάκου
Τι είναι αυτό που μας κάνει να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε με το άλλο φύλο; Το δεξί και το αριστερό μας ημισφαίριο; Τα διαφορετικά ενδιαφέροντα και θέματα συζήτησης; Οι διαφορετικοί στόχοι στην ζωή; Οι κοινωνικές ταμπέλες και οι απαιτήσεις που μας βάζουν σε καλούπια συμπεριφορών; Οι γονείς μας και οι προκαταλήψεις συσσωρευμένων αιώνων;
Τι είναι αυτό που μας κάνει εμάς τις γυναίκες να νιώθουμε ότι δεν μας προσέχουν όταν μιλάμε, ότι κάτι μας κρύβουν, ότι άλλα σκέφτονται και άλλα λένε, ότι είμαστε θύματα της ελλιπούς επικοινωνίας με τον σύντροφό μας;
– Τι σκέφτεσαι αγάπη μου; (σε άσχετη χρονική στιγμή παρατεταμένης σιωπής πετάμε αυτήν την ερώτηση στον σύντροφό μας, απαιτώντας να μας πει τι σκέφτεται… Και περιμένουμε και απάντηση…).
– Τίποτα αγάπη μου (μπορεί να σκέφτεται τον χθεσινό αγώνα αλλά να μην θέλει να το μοιραστεί μαζί σου, γιατί νιώθει ότι δεν θα τον καταλάβεις ή απλά δεν σε ενδιαφέρει, ή να σκέφτεται μια τσοντοφωτογραφία που του στείλανε στο γραφείο και που σε καμία περίπτωση δεν θα στο αποκαλύψει ή πολύ απλά να έχει φάει πολύ το μεσημέρι και να κρατιέται να μην αφήσει καμιά μυρωδάτη τώρα που καθόσαστε στην τηλεόραση μετά τη δουλειά).
– Μα γιατί δεν μου λες; (δεν μπορεί κάτι μου κρύβει, είναι πολύ σκεφτικός… και χτες ήταν σκεφτικός, και μετά πήρε το ipad και δεν μιλήσαμε όλο το βράδυ μέχρι να πάμε για ύπνο… δεν μπορεί κάτι συμβαίνει… δεν είμαστε όπως παλιά που γυρνάγαμε από την δουλειά και μοιραζόμασταν τα πάντα… έχουμε πρόβλημα στην σχέση μας… ή με βαρέθηκε ή έχει βρει άλλη και νιώθει τύψεις… ε εντάξει δεν έχει βρει άλλη παραλογίζομαι αλλά και πάλι γιατί δεν μου μιλάει όπως παλιά… δεν με θέλει πια όπως τότε… κάτι συμβαίνει σίγουρα).
– Μα δεν έχω τίποτα (γιατί μου ζαλίζεις τον έρωτα καλή μου; Άσε με να χαλαρώσω λιγάκι μετά την δουλειά… όλη μέρα μίλαγα… άσε με).
– Δεν μπορεί κάτι έχεις, μήπως έκανα κάτι που σε πείραξε; (ας του ρίξω το μπαλάκι, δεν μπορεί θα μου πει… όλη αυτή η σιωπή δεν αντέχεται και γίνεται και όλο και χειρότερη με τον καιρό… δεν μπορώ άλλο να ζω στην αβεβαιότητα, κάτι έχει και δεν μου λέει).
– Τίποτα δεν έκανες καλό μου, είμαι απλά κουρασμένος (αχ κάνε Θεέ μου να σταματήσει).
– Όλο κουρασμένος είσαι τον τελευταίο καιρό, δεν έχεις όρεξη για τίποτα ούτε για σεξ όπως παλιότερα (όλο μου αποφεύγεις την συζήτηση αλλά δεν μου τη γλυτώνεις θα την κάνεις θέλεις δεν θέλεις, δεν μπορώ να ακούω τις φίλες μου να ευαγγελίζονται πόσο συχνά το κάνουν με τους άντρες τους και εγώ να δαγκώνομαι να μη μιλήσω).
– Πάω να κάνω μπάνιο μωρό μου (σιγά που θα κάτσω να κάνω συζήτηση για σεξ Τετάρτη βράδυ στις 10 μετά από μια εξαντλητική μέρα στο γραφείο. Ούτε με σφαίρες.)
– … (πάλι με αποφεύγει… πολύ φοβάμαι ότι έχει βρει άλλη και κάθομαι εγώ να στεναχωριέμαι τζάμπα. Δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό. Πρέπει να μάθω… πρέπει… πρέπει…)
Διάλογοι με παραλλαγές, με παρόμοια θέματα, με παρόμοια διάρκεια, με αντίστοιχες ενδόμυχες σκέψεις, με διαφορετική εξέλιξη, με την ίδια πάντα στενάχωρη έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας…
Και όμως υπάρχει ένα μυστικό στην επικοινωνία και λέγεται «μπαίνω στα παπούτσια του άλλου». Πριν βγάλω συμπέρασμα για το τι θέλει να πει και τι σκέφτεται, προσπαθώ να μπω στην θέση του, να κατανοήσω την ψυχική του διάθεση, τις δυσκολίες της ζωής του, να καταλάβω τι περνάει βρε αδερφέ.
Κάνουμε το μεγάλο λάθος να κρίνουμε τον άνθρωπο απέναντι μας με τα δικά μας δεδομένα, με το πώς σκεφτόμαστε εμείς. Νομίζουμε ότι οι άνθρωποι γύρω μας σκέφτονται όπως εμείς, ενεργούν όπως εμείς, μιλάνε όπως εμείς.
Υπάρχουν άνθρωποι εσωστρεφείς, άνθρωποι πιο κοινωνικοί που εξωτερικεύουν τον εσωτερικό τους κόσμο. Άνθρωποι που μιλάνε εύκολα, άλλοι που δεν τους παίρνεις κουβέντα. Άνθρωποι που ενεργούν άμεσα, άλλοι που αργούν να κάνουν το πρώτο βήμα. Άνθρωποι έξω καρδιά, κουμπωμένοι, προοδευτικοί, συντηρητικοί, κουρασμένοι, ξεκούραστοι, άνθρωποι όλων των ειδών. Και εμείς έχουμε απαίτηση να μας ακολουθήσει ο άλλος στον ρυθμό της συζήτησης που έχουμε διαλέξει ότι ταιριάζει μόνο σε εμάς. Μέγα λάθος.
Το μυστικό είναι να βρεθούμε στη μέση. Να μπούμε στα παπούτσια του και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τις συνθήκες του. Είναι κουρασμένος, τι μπορεί να τον απασχολεί από την δουλειά του, τι χαρακτήρας είναι, ανοίγεται εύκολα ή είναι κλειστός άνθρωπος. Και το κυριότερο αν ήμουν στην θέση του πώς θα μου φαίνονταν αυτή η ερώτηση στην δεδομένη χρονική στιγμή. Πώς θα αντιδρούσα αν ήμουν εκείνος; Μια οπτικοποίηση του εαυτού μας στη θέση του άλλου, με τις συνθήκες που τον περιβάλλουν με τα προβλήματά του, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πώς να κάνουμε την ερώτηση, τον τρόπο που πρέπει να ακολουθήσει η συζήτηση και κυρίως τι απαντήσεις να περιμένουμε, χωρίς σενάρια επιστημονικής φαντασίας (εκτός εάν βέβαια η φαντασία μας ξεπερνάει την Barbara Cartland)
– Τι σκέφτεσαι αγάπη μου, είσαι πολύ κουρασμένος;
– Τίποτα δεν σκέφτομαι, είμαι απλά κουρασμένος.
– Θα ήθελα να μιλήσουμε για ένα θέμα που με απασχολεί αν δεν είσαι πολύ κουρασμένος. Αν πάλι θέλεις να ξεκουραστείς το συζητάμε μια άλλη ώρα.
– Όχι, πες μου τι είναι. (ας μιλήσουμε λίγο και ας είμαι κουρασμένος, κάτι σημαντικό θα θέλει να μου πει).
Το μυστικό είναι να δείχνεις τη διάθεση, ότι καταλαβαίνεις τον συνομιλητή σου και ότι κατανοείς τις συνθήκες του. Δεν είναι τυχαίο που οι επαγγελματίες του χώρου σε συζητήσεις και αντιπαραθέσεις ξεκινούν πάντα με την φράση: «Καταλαβαίνω αυτό που λες. Θα ήθελα να προσθέσω στην συζήτησή μας…» και ας διαφωνούν πλήρως…
Σαφώς, όλα στην θεωρία είναι εύκολα και στην πράξη βουνό. Η επικοινωνία χτίζεται και δουλεύεται με τον καιρό. Σε άλλους βγαίνει αβίαστα να μπαίνουν στην θέση του άλλου και να κατανοούν τις συνθήκες του. Άλλοι δυσκολεύονται ακόμα και να ακούσουν τον άλλο, πόσο μάλλον να μπουν στην θέση του. Η επικοινωνία είναι ταλέντο λένε κάποιοι. Όχι δεν είναι ταλέντο. Αν θέλεις πραγματικά να χτίσεις την επικοινωνία και εργαλεία υπάρχουν, και ειδικοί σύμβουλοι και χρόνος να το προσπαθήσεις υπάρχει. Αρκεί να υπάρχει θετική πρόθεση από τις δύο πλευρές. Αρκεί να δείξεις στον άλλο ότι τον υπολογίζεις και να βρεις εκείνες τις λέξεις που οδηγούν σε εποικοδομητική συζήτηση και όχι στείρα αντιπαράθεση. Και ας είναι το νούμερο παπούτσι του άλλου μεγαλύτερο από το δικό σου, και ας έχεις κάλους που σε πονάνε… Μόνο φορώντας τα παπούτσια του θα διαπιστώσεις πόσο άβολα μπορεί να είναι τα δικά του και πόσες φουσκάλες έχει κάνει.
Θα ήταν όλα λίγο πιο εύκολα τελικά, εάν η γυναίκα από τον πλανήτη Αφροδίτη αναρωτιόταν πώς είναι η ζωή στον αφιλόξενο Άρη και ο άντρας σκεφτόταν πόσο περίπλοκη είναι η ζωή στην Αφροδίτη…
Πηγή: brightsideofmom.gr
