Η αντιπαράθεση πριν κάποιες μέρες, για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι ζούμε σε μια ουτοπία, αφού συζητάμε για κοινοτοπίες που στηρίζονται σε προβλήματα του παρελθόντος και χάνουμε την ουσία των πραγμάτων.
Η μία «πλευρά» υπερασπίζεται την αρχαία ελληνική και η άλλη «πλευρά» προσπαθεί να την περιορίσει.
Πάνω στο θέμα αυτό έχει ακουστεί πολλές φορές η άποψη πως «καλά θα κάνουν να αφαιρέσουν τα αρχαία από την εκπαίδευση, αφού δεν προσφέρουν τίποτα στα παιδιά.»
Είναι όμως κριτήριο για την αφαίρεση ενός μαθήματος, η χρησιμότητα; Ποιος μπορεί να αποφασίσει τι είναι χρήσιμο και τι όχι; Χρήσιμο για τα παιδιά; Για τους γονείς των παιδιών; Για τους καθηγητές; Για το μέλλον των παιδιών; Ή το παρελθόν τους;
Δηλαδή, θεωρούμε πως τα αρχαία είναι άχρηστα για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, την οποία την έχουμε διαγράψει πριν ακόμα τελειώσουν το σχολείο; Πως θα τους δοθεί η ευκαιρία να ανακαλύψουν «την κλίση» τους αν δεν έχουν μια πρώτη επαφή;
Σίγουρα αυτό που χωλαίνει, είναι η μέθοδος διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής, αφού παρόλο που τα διδασκόμαστε για πολλά χρόνια δεν μπορούμε να τα μάθουμε αλλά και αν τελικά τα μάθουμε, τα ξεχνάμε γρήγορα, εφόσον δεν υπάρχουν ούτε ακούσματά, ούτε χρήση της γλώσσας.
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι ξένοι μαθαίνουν αρχαία ελληνικά σε πολύ μικρό διάστημα; Σε σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού οι μαθητές καταφέρνουν να διαβάζουν και να κατανοούν αρχαία κείμενα σε σύντομο χρονικό διάστημα, γεγονός που δε συμβαίνει στη χώρα μας, παρόλο που πολλές ρίζες λέξεων είναι κοινές.
Αυτό και μόνο αποδεικνύει τον μη επαρκή τρόπο διδασκαλίας και όχι το βαθμό δυσκολίας του συγκεκριμένου μαθήματος.
Η σπουδαιότητα της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής είναι πολύ βαθύτερη και θα έπρεπε να υποστηρίζουμε τη διδασκαλία τους αντί να την πολεμούμε.
Ανάγκη από γνώσεις αρχαίων έχουμε όλοι μας πιο συχνά από ότι νομίζουμε ακόμα και στην καθημερινή μας ζωή. Δεν είναι απαραίτητο να μαθαίνουμε απέξω αρχαίους συγγραφείς και φυσικά τα αρχαία δεν εξυπηρετούν στο να μιλάμε μεταξύ μας.
Ωστόσο, μας μαθαίνουν πώς να σκεφτόμαστε, πώς να οργανώνουμε τη σκέψη και τον λόγο μας. Επίσης βοηθάνε στο να κατανοούμε τα λάθη που κάνουμε στην καθημερινότητα μας, όσον αφορά την επικοινωνία μας, αλλά και ενισχύουν την μεταγλωσσική μας ικανότητα , ώστε να μάθουμε μια ξένη γλώσσα πολύ ευκολότερα, κάτι που επιτυγχάνεται και με τα λατινικά… άλλη μια «νεκρή» γλώσσα (αν μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος έτσι γλώσσες που λειτούργησαν ως βάση για τόσες άλλες που αναπτύχθηκαν με το πέρασμα των αιώνων).
Αλλαγή χρειάζεται στη μέθοδο διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, ώστε να μην έχουμε συνεχώς επαναλήψεις των συζητήσεων για την τύχη τους. Όταν κάτι εφαρμόζεται με λανθασμένο τρόπο αλλάζεις την αιτία όχι το αποτέλεσμα.
Ενισχύεις τα εποπτικά μέσα, των οποίων η ενσωμάτωση στο καθημερινό μάθημα ξένων γλωσσών έχει βοηθήσει τόσο στο να αφομοιώσουν οι μαθητές αποδοτικότερα τη νέα πληροφορία. Πάντως σίγουρα δεν παύεις την έκθεση των μαθητών σε μια γλωσσική κληρονομιά αιώνων που μόνο σωστή παιδεία και καλλιέργεια μπορεί να επιφέρει.
Κοιτάζοντας σφαιρικότερα τα πράγματα και χωρίς παρωπίδες θα είχαμε απαλλαγεί από ουτοπικές συζητήσεις. Στην πράξη λύνονται τα προβλήματα, ούτε στην θεωρία, ούτε στις ατελείωτες αντικρουόμενες φιλοσοφίες που μόνο σύγχυση μπορούν να προκαλέσουν.
