Αυτή η άνοιξη δεν μου αρέσει καθόλου και δεν είναι οι αλλεργίες, τα αχάριστα κουνούπια, που αφού ξεχειμώνιασαν μια χαρά κρυμμένα στο σπίτι μου, άρχισαν τις χαμηλές πτήσεις πάνω από το αυτί μου. Λογικά, θα έπρεπε να χαίρομαι που απαλλάχτηκα από την ηλεκτρική κουβέρτα που είχα μόνιμα πάνω μαζί με την 15μετρη μπαλαντέζα, που όσο να είναι δυσκόλευε τις κινήσεις μου στην διαδρομή κρεβάτι-ψυγείο και τούμπαλιν.
Πριν καλά-καλά επιστρέψουν τα χελιδόνια και τα λοιπά αποδημητικά, μας προέκυψαν ουρανοκατέβατοι, άπειροι αυτοαναγορευθέντες σωτήρες-υποψήφιοι που μας μπούκωσαν με τις φάτσες και τις υποσχέσεις τους. Είναι τόσοι πολλοί οι μπαγάσηδες, περισσότεροι κι από τις πατημένες τσίχλες στα πεζοδρόμια. Αν ανοίξεις τη ντουλάπα σου θα πεταχτεί μια από τις μούρες τους σαν τον σκόρο να σου εκφωνήσει λόγο και φοβάμαι πως αν παραγγείλεις 2 πίτσες θα σου φέρουν δώρο έναν υποψήφιο.
Κάθε φορά που τους τρακάρω, μου έρχεται στο μυαλό η φράση ενός παλιού τηλεοπτικού καναλάρχη που με αποστόμωσε όταν τόλμησα να αμφισβητήσω την ποιότητα (είχα προσωπικές εμμονές, τι να κάνω;) ενός προγράμματος το οποίο μου είχε προτείνει να παρουσιάσω:
” Αυτοί (το κοινό δηλαδή) τρώνε ό,τι τους σερβίρουμε.”
Απλά πράγματα, η διαχρονική συνταγή είναι αλάνθαστη και όλοι οι αυτόκλητοι Μεσσίες την ακολουθούν κατά γράμμα. Οι μεγαλειότητές τους κυκλοφορούν ανάμεσά μας σαν εποχιακός ιός, ειδικά αυτοί κι αυτές που προνόησαν να κτίσουν μια εικόνα μέσα από τις τηλεοράσεις κυρίως, τα ραδιόφωνα και το τελευταίο διάστημα τα sites.
Το ιδανικότερο στις μέρες μας είναι ένας συνδυασμός της τηλεόρασης, που ποτέ δεν έχασε τη δύναμη να επιβάλλει οτιδήποτε προβάλλει, με έναν ιστότοπο που κακά τα ψέμματα προσθέτει μια εσάνς λογιότητας στο πολυπόθητο ίματζ. Αν μάλιστα έχουν και μια οικογενειακή προϊστορία ακόμη καλύτερα, το ψηφοθηρικό προϊόν προς κατανάλωση είναι κατά μια έννοια και παραδοσιακό, άρα εγγυημένο. Εδώ είναι που κολλάει και αυτή η σοφή κουβέντα που πρόσφατα άκουσα από ένα άνθρωπο της πιάτσας:
” Ο,τι πουλιέται, αγοράζεται.”
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τόσο καιρό ίδρωναν για να μαζέψουν τον προσωπικό στρατό από οπαδούς , ειδικά στο Ίντερνετ, καθώς καρδιοκτυπούσαν Like με το Like. Και ορίστε οι χιλιάδες των πιστών να υποκλίνονται βαθύτερα και από τον Αρνιακό στο μεγαλείο της αδιαπραγμάτευτης ευφυίας και διανόησής τους. Η θεοποίηση από κάθε λογής περιφερόμενους ανεγκέφαλους είναι ο εύκολος στόχος.
Κι αν δεν κάτσει το μεγάλο νούμερο, βρε αδερφέ ας είναι κάποιες κυρίες της αυλής, αρκούν για μαγιά για την φούσκα που παρουσιάζουν. Και οι μεταιχμιακές νοικοκυρές μια χαρά κάνουν για τη δουλειά, ειδικά αν είναι και παντρεμένες θα βάλουν τον μουνουχισμένο σύζυγο να τρέχει. Σιγά-σιγά θα μαζευτούν τα πλήθη των αφελών γύρω από πρόσωπα που καταφέρνουν να γίνουν οικεία σε ένα κουρελιασμένο σκηνικό.
Όταν έρθει λοιπόν και γεμίσει ο Τιτανικός της ματαιοδοξίας τους, αρχίζουν και ξεφορτώνονται, σαν τη σαβούρα, όποιους τυχόν έχουν το θράσος να ξεστομίζουν μια διαφορετική άποψη. Ποιος ζήτησε τη γνώμη τους; Ας την κρατήσουν μέσα τους, να καθίσουν ήσυχα σαν καλά παιδιά, ώσπου να σκάσουν. Όταν μιλάει ο αρχηγός οφείλουν να επιδεικνύουν το χάρισμα της ηχολαλίας.
Κανένας δε δίνει σημασία στα μικρά γράμματα που δηλώνουν σαφώς:
” Όλοι είναι αναλώσιμοι” , “Ουδείς αναντικατάστατος.”
Τώρα ήρθε η ώρα, εδώ είναι η ευκαιρία να εξαργυρώσουν την “διασημότητα” ή καλύτερα την “αναγνωρισιμότητα” τους για να το θέσω με τον κομ ιλ φω τρόπο που τους αρέσει να χρησιμοποιούν. Ξεχνούν οι άμοιροι πώς και οι ίδιοι έχουν ημερομηνία λήξης. Άδικα τρέχουν γύρω-γύρω από ένα εγωιστικό όνειρο που δεν οδηγεί πουθενά. Νομίζουν δεν θα έχουν την τύχη των υπολοίπων, ούτε ακόμη όταν θα σέρνονται ικετεύοντας στα πλατό της Πάνια και του Φουρθιώτη για μια στάλα προβολής σε έναν τρελό μα πολύ τρελό κόσμο.
