Αλλιώς το είχα φανταστεί αυτό το καλοκαίρι. Μας είχα δει σε μοναχικές παραλίες να κυλιόμαστε αγκαλιά, σε γαλάζια νερά να βουτάμε χέρι χέρι, σε εξωτικά beachομπαρα να μεθάμε και να χορεύουμε σαν δαιμονισμένοι και ύστερα εξαντλημένοι από τα πάντα να κοιμόμαστε κάτω από αμέτρητα αστέρια ενός ουρανού μόνο δικού μας, μόνο για εμάς…
Έτσι το είχα ονειρευτεί φέτος όπως ακριβώς το λέει το τραγουδάκι: «εμείς με sleeping bag και με καρπούζι θα κάνουμε τον γύρο των νησιών»!! Εμείς που όπου και αν πηγαίναμε περνάγαμε τέλεια και δεν μας ένοιαζε ούτε που, ούτε πως, ούτε με ποιους. Αρκεί που ήμασταν μαζί. Εμείς…
Εμείς;;; Α συγνώμη, σημείωσε λάθος κάπου εδώ. Το εμείς δεν υπάρχει πια, έγινε εγώ. Δύο εγώ, ένα για σένα και ένα για μένα. Όχι πια άλλο εμείς για εμάς, μόνο εγώ..
Το εμείς χάθηκε αυτό το καλοκαίρι λίγο πριν ακόμα ξεκινήσει. Κάτσε να δεις πως το είπες: «είμαι σε άλλη φάση.. είμαι σε άλλη φάση και δεν το έχω για παραπέρα». Ήθελες χρόνο και ίσως κάποια μέρα να σου ξανάβγαινε. Λες και οι άνθρωποι είναι σταθμοί και περιμένουν…
Και το εμείς; Οι μέρες μας, οι νύχτες μας, οι διακοπές μας;; Με τί καρδιά θα αντικρίζεις το φως του ήλιου και το γαλάζιο των νερών χωρίς να τα αντικρίζω κι εγώ; Πώς θα μεθάς πίνοντας χωρίς να σου γελώ από δίπλα; Πώς θα ερωτεύεσαι χωρίς να είμαι εγώ απέναντί σου;
Εύκολα; Δύσκολα; Όποια και αν είναι η απάντησή σου, αυτό επέλεξες και αυτό προφανώς θέλεις. Είμαστε οι επιλογές μας, άρα κι εσύ είσαι αυτό που διάλεξες: είσαι εσύ χωρίς εμένα…
Και τώρα; Και τώρα μόνη. Μόνη να βρεις που θα πας, μόνη να κλείσεις εισιτήρια, μόνη να κανονίσεις για την μετακίνησή σου, όλα μόνη. Και οι φίλοι; Ε, ίσως τους συναντήσεις, ίσως δεν τους συναντήσεις. Ίσως τους βρεις εκεί. Ίσως ακόμα και να κάνεις καινούριους φίλους. Αλλά βασικά να θυμάσαι πως θα είσαι μόνη ή μάλλον για την ακρίβεια, δεν θα είσαι μαζί του..
Και δεν θα είσαι ξανά…
Δεν θα είμαι ξανά. Ακόμα και να το σκεφτείς καλύτερα κι εκεί κάπου με τις βροχές ξαναγυρίσεις κι εσύ, εγώ δεν θα είμαι. Οι άνθρωποι να ξέρεις δεν αγαπιούνται με τις εποχές, αλλά μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Δεν μπαίνουν σε pause. Δεν κάνουν restart. Ήθελα να με θέλεις όλες τις εποχές. Δεν είμαι μόνο για τους χειμώνες σου.
Και δεν με έχω για διαγωνισμό με τους φίλους σου, με τις άλλες γκόμενες, με εσένα τον ίδιο. Όχι, δεν θα ξαναείμαστε μαζί…
Μόνος σου λοιπόν. Μόνη μου. Μόνοι σας, όπως επιλέξατε αρχές Ιουνίου γιατί ίσως φαινόταν πιο ιδανικό να γλεντήσετε τις μέρες της αδείας σας με τους κολλητούς σας μακριά από σχεσιακά «τετριμμένα». Αυτά ξανά από Σεπτέμβρη. Αυτά μπορούν να περιμένουν τον χειμώνα που δεν θα έχετε κάτι άλλο πιο «σοβαρό» να κάνετε.
Καλοκαιρινές μάταιες ιστορίες. Ζευγάρια που χωρίζουν γιατί ένας από τους δύο ξαφνικά πιέστηκε και αποφάσισε να σεργιανίσει μόνος του τα νησιά και αφού τα σεργιανίσει, ξαναγυρίζει έχοντας πηδήξει τον Αύγουστο, έχοντας πηδήξει τον άλλο,
έχοντας πηδήξει τον ίδιο…
Χαζέ, ό,τι έχτισες το γκρέμισες λίγο πριν φύγεις μόνος σου για διακοπές. Στα μάτια μου δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Μέχρι τώρα ήσουν τα πάντα και για λίγες μέρες ανέμελης εφηβικής τρέλας είσαι πλέον απλά ένας από τους άλλους.
Λες και αν ήμασταν μαζί δεν θα το ζούσαμε. Ρε, ξέρεις πόση τρέλα κουβαλάω εγώ; Μέχρι και κωλοτούμπες στον αέρα σου κάνω. Θα σου έκανα. Σου έκανα…
Τέλος Πάντων στην κυριολεξία. ΤΕΛΟΣ…
Ξεκινώ μόνη μου. Η ιστορία μας τελειώνει εδώ. Μην με αγαπάς τον Αύγουστο. Μην με αγαπάς καθόλου..
Φεύγω. Μπαίνω στο καράβι και ένας άλλος αέρας με φυσάει. Ανασαίνω βαθειά. Έχω πολύ καιρό να νιώσω έτσι. Για πρώτη φορά μετά από καιρό αισθάνομαι επιτέλους ελεύθερη μακριά σου…
Υ.Γ. Σε πείσμα των κυνικών καιρών μας υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ερωτεύονται, γεύονται, νιώθουν και απολαμβάνουν τον έρωτα κάθε στιγμή, μέρα με την μέρα. Τους το αφιερώνω. Χωρίς αυτούς το παραπάνω κείμενο θα ήταν η σκληρή – επιφανειακή πραγματικότητα. Τώρα ελπίζω πως απλά είναι η εξαίρεση…
ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
