Αν απογοητεύτηκα στην προηγούμενη έξοδό μου με ποδήλατο στο χιόνι σήμερα το άλλο μου ποδήλατο έδωσε τα ρέστα. Εκεί που τα φρένα ήταν σχεδόν άχρηστα, σήμερα με την κόντρα ήμουν άνετος. Σε ένα οδόστρωμα όπου τα αυτοκίνητα έφευγαν αριστερά δεξιά ακόμα και με πολύ μικρές ταχύτητες, τα λάστιχά μου (Schwalbe) ήταν ουσιαστικά…χιονολάστιχα! Όσες φορές πάτησα με τα πόδια για να το πιστέψω κόντεψα να φάω τούμπα αφού ήταν πραγματικά πάγος. Αλλά πάνω στο σπαστό μου δεν μάσαγα απολύτως τίποτα . Επική άνεση. Μερικοί οδηγοί που είχαν βγει στο μποτιλιάρισμα να δούνε τι γίνεται μούγκριζαν κάτω από τα μουστάκια τους: “κοίτα άνεση! Έτσι πρέπει να πάμε κι εμείς…”
Η άνεση που σου προσφέρει ο σχεδιασμός του σπαστού ποδηλάτου, δηλαδή το γεγονός ότι μπορείς να “βγεις” γρήγορα είναι ιδιαίτερα σημαντικό ατού. Παρόμοια η ευκολία με την οποία μπορεί να χαμηλώσεις με μια κίνηση, χωρίς κλειδιά, το τιμόνι για να ελέγχεις ακριβώς τις κινήσεις σου.
Πέρασα με σχετική άνεση (υπό τον φόβο της πιθανής βλακείας κάποιου οδηγού) τρία χιλιόμετρα μποτιλιάρισμα έτσι με το ποδήλατό μου. Φάτε τον …πάγο μου!