Ο σημερινός γύρος Διονύσου ήταν ιδανικό παράδειγμα προς αποφυγή. Τον πέτυχα κατά λάθος ενώ κατέβαινα (με το ποδήλατο) προς Άγιο Στέφανο. Ήταν ήδη μπάχαλο με αρκετά ποδήλατα να φεύγουν προς όλες τις κατευθύνσεις.
Στον δρόμο υπήρχαν διάφοροι με στολές, σχεδόν όλοι άχρηστοι. Άλλη ήταν με το ψηλοτάκουνο, οι περισσότεροι συζητούσαν μεταξύ τους με τον ασύρματο για μόστρα. Ένας στο φανάρι προσπαθούσε να συμμαζέψει όσους είχαν πάει λάθος. Τεράστια ουρά τα αυτοκίνητα στην λεωφόρο Σταμάτας απορούσαν τι γινόταν. Ποδήλατα δεν έβλεπαν βέβαια…
Έστριψα από Δροσιά προς Άγιο Στέφανο και πέτυχα μια γριούλα. Μου έκανε σήμα να σταματήσω.
“Από εδώ είναι ο Άγιος Στέφανος;”
Ναι, αλλά είναι μακριά!
“Ε, τι να κάνουμε, το λεωφορείο το σταμάτησαν για τον αγώνα και μας κατέβασε!”
Ήταν εμφανώς τρελό. Ο αγώνας ήταν κάπου πολύ μακριά κι όμως ο δρόμος άδειος τόση ώρα. Παντελής απειρία στην διοργάνωση τέτοιου αγώνα. Η κυριούλα είχε πάρει τον δρόμο της, την φωτογράφισα εμβρόνητος πριν σκεφτώ τρόπο να την βοηθήσω.
Γενικά οι ποδηλατοπορείες είναι προβληματικές. Δεν πηγαίνω πια στο FreeDay γιατί νιώθω άσχημα για τους ταλαίπωρους αυτοκινητιστές που προσπαθούν να γυρίσουν σπίτι τους Παρασκευιάτικα και περιμένουν με τις ώρες στο φανάρι να περάσουν οι χαζοχαρούμενοι ποδηλάτες χαλαρά χαλαρά… Στις πιο οργανωμένες ποδηλατοπορείες σταματάμε συχνά για να είμαστε πιο πυκνή σαν ομάδα και να ταλαιπωρούμε όσο το δυνατόν λιγότερο τους άλλους στον δρόμο.
Η ποδηλατοπορεία δεν πρέπει να γίνεται για πολιτικούς λόγους. Ούτε για να προβληθεί ο Δήμος, ούτε για να δείξουμε πόσοι είμαστε οι ποδηλάτες. Υπάρχει λόγος να κλείνουν οι δρόμοι και αυτός είναι για όσους συμπολίτες θέλουν να αρχίσουν να κυκλοφορούν με το ποδήλατο αλλά φοβούνται την κίνηση. 
Κάνοντας μια βόλτα χωρίς φόβο, μπορεί κάλλιστα να πάρει μπρος και να βρεις το θάρρος να το κάνεις καθημερινά.
Αλλά όχι έτσι.