Όταν πρωτοέσκασε το θέμα με τα κέντρα μετανάστευσης εγώ “μύρισα Λαλιώτη” στην υπόθεση. Έγραψα ότι επέστρεψε ο μάστορας της πολιτικής και του χειρισμού των media. Και αν όχι αυτός, συνεχιστές του έργου του. Όταν δημιούργησαν θέμα από το τίποτα με τον Ευθυμίου και την Χρυσή Αυγή ήμουν πλέον σίγουρος. Με το θέμα AIDS-πόρνες-δημοσιοποίηση όμως ο άρχοντας της προπαγάνδας έγραψε ιστορία.
Δείτε πως δημοσιοποίησε η ελληνική αστυνομία τις φωτογραφίες και τα στοιχεία αυτών των ανθρώπων στην ιστοσελίδα της. Αντί απλά να δώσει έμφαση στο γεγονός ότι στην Ελλάδα τόσοι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν προφυλακτικό ή ότι το AIDS κάνει θραύση εδώ και χρόνια και το κουκουλώνουμε (και όχι μόνο σε πόρνες) μια χυδαία και απάνθρωπη διαπόμπευση των θυμάτων της υπόθεσης.
Το επίτευγμα βασίζεται σε λεπτές και ξεκάθαρα ελληνικές συνθήκες και τους εξής συνειρμούς:
1. Οι αστυνόμοι είναι εξ’ορισμού “δεξιοί”. Άρα, παρά το γεγονός ότι είναι ΠΑΣΟΚ ο υπουργός, όταν κάνει κάτι τέτοιο η αστυνομία “φταίνε” οι “δεξιοί”.
2. Η Χρυσή Αυγή και η αστυνομία είναι ένα και το αυτό.
3. Το ΚΕΛΠΝΟ και άλλοι δημόσιοι οργανισμοί είναι οι καλοί της υπόθεσης (αν και όπως δείχνω σε αυτό το άρθρο είναι σε μεγάλο βαθμό προπαγανδιστική η επικοινωνία τους).
4. To ΠΑΣΟΚ είναι πιο “αριστερό” από την ΝΔ. Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά κλπ.
Αφού λοιπόν αποκλείσουμε έτσι όλους τους “δεξιούς” (ΛΑΟΣ, ΝΔ, Ανεξάρτητοι Έλληνες κλπ) μένει μια μόνο σοβαρή πρόταση εξουσίας. Σε συνδυασμό με την προπαγάνδα της ανάγκης για ισχυρή κυβέρνηση, συνειρμικά (γιατί λογικά βέβαια δεν βγαίνει) πάμε σε αυτές ή τις επόμενες εκλογές να τους προτιμήσουμε από την ΝΔ.
Αν θέλετε να βρείτε μπαμπούλες προφανώς φταίνε όσοι δεν χρησιμοποιούν προφυλακτικά, όχι οι ταλαίπωρες αυτές γυναίκες. Και αν ψάχνετε ηθικούς αυτουργούς γενικά κοιτάξτε κατά την καθολική εκκλησία, επίσημη θέση της οποίας παραμένει ότι είναι αμαρτία η χρήση οποιασδήποτε μορφής αντισύλληψης. (Εδώ ένα σύντομο ιστορικό της υπόθεσης.)
“Στη Σμύρνη Μέλπω, Ηρώ στη Σαλονίκη
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό
τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα
ο τόπος μου ποιος ήταν, ποιοι οι δικοί μου
αν ξέρω ανάθεμά με
σπίτι, πατρίδα, έχω τα μπουρδέλα.
Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου
θολές, σβησμένες ζωγραφιές
κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου
το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες
και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να ‘ναι
φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές
κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε
γλέντια, καβγάδες ως να φέξει
αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού
κι ενέσεις εξακόσιες έξι
πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλ’ η ζωή μου του χαμού
μ’ από την κόλασή μου σου φωνάζω
εικόνα σου είμαι κοινωνία
και σου μοιάζω…”
(Γαλάτεια Καζαντζάκη, “Αμαρτωλό” Ευχαριστώ Λίλη που μας το θύμισες.)