Σε αρκετές Γαλλικές ταινίες έχω απολαύσει σάτιρα της υπερβολής που διακρίνει μια αστική οικογένεια στην παραλία. Μια βόλτα στον Σχοινιά σήμερα ήταν σαν να είμαι με τον …Ζακ Τατί!
Πρώτο θέμα η ενδυμασία. Εμείς απλά φύγαμε από το σπίτι. Φτάσαμε στην παραλία και λόγω
ζέστης ξεβρακωθήκαμε. Ευτυχώς ήταν καθαρά τα βρακιά. Καπέλο; Μπλουζάκι!
Και βέβαια ήρθε η ώρα για βουτιά. (Πετσέτα την είχαμε θυμηθεί.) Αλλά τσίτσιδοι εννοείται. Οι υπόλοιποι Έλληνες μάλλον το έχουν ξεχάσει γιατί μας στραβοκοίταζαν. Ακόμα και όσους βούτηξαν με το βρακί σαν σωστοί Ελληνάρες.
Περπατήσαμε συνολικά 4 χιλιόμετρα παραλίας. Αλλού υπερπροστατευτικοί γονείς – και οι δυο – να δίνουν εντολές για το παραμικρό στο παιδί. Το οποίο είναι σε τριάντα πόντους νερό, φοράει μπρατσάκια και σωσίβιο και είναι παστωμένο με αντιηλιακό τόσο που αν πάνε να το σώσουν θα γλιστρήσει σαν χέλι και θα πνιγεί τελικά. (Ειδικά για το θέμα του αντηλιακού διαβάστε αναλυτικά γιατί είναι και επιστημονικά ανόητο αυτό εδώ αναλυτικά. Προσωπικά προτιμώ να βάζω απλά μια ομπρέλα εκεί που παίζουν με την άμμο και αν κρυώνουν λίγο βάζουν και τις μπλούζες – 2 σε 1!) Και αλλού κάτι κοιλαράδες με γυαλιά ηλίου που προσπαθούν να το παίξουν cool με μακροβούτια και ρακέτες.
Είναι περίεργος ο κόσμος στον οποίο μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά. Μετά την βόλτα σταματήσαμε για παγωτό. “Είναι ένα κίτρινο που το ξεφλουδίζεις σαν μπανάνα και μέσα είναι μαλακό. Είδαμε την διαφήμιση, το δοκιμάσαμε και είναι τεεεέλειο!” Αφού μου έγινε εκτενής επίδειξη των τεχνικών δυνατοτήτων αυτού του επιτεύγματος πιάσαμε κουβέντα σχετικά με την τεχνολογία τροφίμων που απαιτείται για να γίνει όλο αυτό…