Έσφαλε! Ναι! Έφταιξε!!
Τόλμησε και έκανε μία παρατυπία. Ένα λάθος. Έπραξε κάτι που δεν ταιριάζει με τα δικά σου δεδομένα τέλος πάντων. Γιατί όλα κι όλα εσύ έχεις τους δικούς σου κανόνες για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Και αυτός τόλμησε να τους παραβεί. Και επειδή οι δικοί ΣΟΥ κανόνες είναι πάντα σωστοί και ότι λες είναι αλάνθαστο πρέπει να τιμωρηθεί.
Να τον δικάσουμε λοιπόν. Να τον στήσουμε σε μια γωνιά και ως νέοι Πόντιοι Πιλάτοι να τον περάσουμε από δίκη. Ή όχι;
Αυτό κι αν θέλει σκέψη.
Τι;
Να τον αφήσουμε να απολογηθεί και να του επιτρέψουμε να τη γλιτώσει;
Απαπαπα! Με τίποτα!
Τι δίκη και κουραφέξαλα; Σίγα μην του δώσουμε την ευκαιρία να υπερασπιστεί τα πιστεύω του. Αφού τα δικά μας τα πιστεύω φτάνουν και περισσεύουν και για τους δυο μας.
Φέρτε τον σταυρό και τα καρφιά λοιπόν και…
Σταύρωσον, σταύρωσον ΑΥΤΟΝ!
Ναι ΑΥΤΟΝ! Που τόλμησε να μην θυμηθεί την επέτειο ή τα γενέθλια. Αυτόν που το δώρο που έφερε δεν ήταν τόσο καλό όσο αυτό που πήρε η φίλη και επιδεικνύει με τόση περηφάνια όταν πίνετε τον καφέ σας τα πρωινά- την ώρα που όλος ο άλλος κόσμος δουλεύει- καθώς κουτσομπολεύετε και κατηγορείτε όλους όσους δεν ανήκουν στον ασύμμετρο κύκλο σας. Σε αυτόν τον κύκλο που όσο και αν τον γυρνάς πάντοτε στο μηδέν φτάνεις συνεχίζοντας να ψάχνεις απεγνωσμένα το επόμενο θύμα που θα συνεισφέρει και θα επικροτήσει το κουτσομπολιό –απαραίτητο συνοδευτικό του καθημερινού καφεδιάσματος. Πως λέμε να σε κεράσω ένα βούτημα; Στον κύκλο αυτό λέμε: Να σε τρατάρω ένα… κοινωνικό σχόλιο. Με γεύση πικραμύγδαλου, φυσικά! Και εν ανάγκη –αφού σ’ ακούσει η «καλή» φίλη προσεκτικά- θα βοηθήσει και στο σταύρωμα αυτού του αχρείου που δεν κατάφερε να σταθεί άξιος των περιστάσεων φωνάζοντας μαζί σου:
Σταύρωσον, σταύρωσον ΑΥΤΟΝ!
Αυτόν καλέ! Που έτσι ξεδιάντροπα τόλμησε και είπε μια κουβέντα παραπάνω κι εσύ την έχεις δέσει κόμπο. Γόρδιο δεσμό την έχεις κάνει αυτή την κουβέντα. Τόσο σφιχτό που άλυτος θα μείνει όσο κι αν προσπαθεί ο δύσμοιρος, ο φουκαριάρης να τον λύσει.
Αυτόν! Αυτόν τον άτιμο που αντί για Burberry παλτό- ξέρεις, σαν κι εκείνο που είχες και στο χωριό σου- τα Χριστούγεννα τόλμησε να φέρει μόνο μια κάρτα με λόγια γραμμένα από την καρδιά του. Έστω κι αν ήταν δυο μονάχα λέξεις… Σ’ αγαπώ. Τι να το κάνεις εσύ το «σ’ αγαπώ» τη στιγμή που η άλλη φοράει το παλτό και το καμαρώνει; Την αγάπη θα καμαρώσεις εσύ; Αυτή δεν φαίνεται. Τα λόγια του κι η κάρτα δεν δείχνονται επιδεικτικά στις φίλες ούτε είναι κάτι για το οποίο μπορείς να κοκορευτείς. Ενώ το παλτό;
Το παλτό… μιλάει από μόνο του!
Θυμώνω! Μ’ εμένα, με σένα, με όλους. Μ’ όλους όσους μετράνε την αγάπη, την τρυφερότητα, την αλληλεγγύη και όλα μας τα συναισθήματα, στα πράγματα τ’ ακριβά. Σε εκείνα τα πράγματα που αγοράζονται με χαρτί μα αντίκρισμα πραγματικό και αξία δεν έχουν.
Σου έχω νέα φίλε μου. Δεν μετριέται έτσι η αγάπη. Δεν έχει τιμή απάνω της ούτε ταμπέλα. Δεν αγοράζεται και δεν πουλιέται.
Τυχερός, εκείνος που θέση κατέχει μοναδική σε καρδιά που χτυπά μόνο για κείνον κι όχι σε τσέπη γεμάτη που σκορπίζει χάρτινη, προσωρινή ικανοποίηση. Άξιος, εκείνος που μπορεί να προσφέρει ανιδιοτελώς τα συναισθήματα του και να διεγείρει αισθήσεις που έχουμε ξεχάσει πως υπάρχουν. Ονειροπόλος, αυτός που ψάχνει την τελειότητα στο συνάνθρωπο!
Σαν στον δρόμο σας, λοιπόν, θα βρεθεί εκείνος που θα σας χαρίσει την καρδιά του- χωρίς ακριβά περιτυλίγματα- αντί για το ακριβό παλτό κοιτάχτε λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια.
Γιατί η επιφάνεια είναι συνήθως αυτή που μπορεί στο τέλος να μας βυθίσει.
