Γράφει η Άννα Μουσογιάννη
Υπάρχουν κάποια δάκρυα που δε φαίνονται. Σου σκίζουν όμως την καρδιά.
Υπάρχουν κραυγές που δεν ακούγονται και ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια αλλά τις καλύπτει η λάμψη της επιφάνειας.
Πολλές ιστορίες που ενώνονται και γίνονται μια. Γυναίκες που η καθεμία κουβαλάει το δικό της σταυρό. Φυλακισμένες πίσω από κάγκελα του συμβιβασμού. Εγκλωβισμένες στη φυλακή του φόβου. Εκλιπαρούν. Φωνάζουν. Ζητούν βοήθεια αλλά κανείς δεν τις ακούει. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας, γίνονται ένα με το πλήθος. Οι σκιές τους όμως διαφέρουν. Σέρνονται πίσω τους. Απλώνουν το χέρι και ψάχνουν να βρουν από κάπου να πιαστούν. Όλοι όμως θαμπώνονται από τη λάμψη του κίβδηλου. Και σταματάνε εκεί…..
Ήρωες, δέσμιοι του παρελθόντος τους. Ασυνείδητες επιλογές συνυφασμένες με τα βιώματα τους.
Δέσμιοι και συνάμα δραπέτες μιας φυλακής που οι ίδιοι επέλεξαν.
Η Χριστίνα μεγάλωσε στη σκιά της Ελισάβετ, μιας δεσποτικής και επιβλητικής γυναίκας που ήθελε να έχει τον έλεγχο των πάντων. Η επιλογή του συζύγου δεν ήταν καθόλου τυχαία. Ο Ντέιβιντ μπήκε στη ζωή της ξαφνικά μια μέρα που οι μοίρες σιώπησαν όταν είδαν τη σκιά του. Την έκρυβε όμως η λάμψη και ανθρώπινο μάτι δεν μπορούσε να την δει.
Η Χριστίνα, γοητευμένη από τη δύναμη που απέπνεε. Άφησε το πάθος του έρωτα να τη συνεπάρει και τον ακολούθησε στην άλλη πλευρά του ατλαντικού. Όταν είδε το πραγματικό πρόσωπο του Ντέιβιντ ήταν αργά να κάνει πίσω και όταν έπιασε την άκρη του νήματος μαζί με τους μοναδικούς φίλους της, τον Τζεφ και την Κάθριν ήξερε πλέον ότι ξεκινούσε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Ποιός είναι τελικά ο άνδρας που ερωτεύτηκε;
H Άρια Σωκράτους, με έντεχνο τρόπο, μέσα από ιστορίες που δεν απέχουν από την πραγματικότητα, θίγει το sex trafficking.
Είχε ήδη στην κατοχή του το διαβατήριο μου και όλα τα προσωπικά μου έγγραφα με τη δικαιολογία ότι τα χρειάζονταν ο δικηγόρος για να βγάλει την άδεια παραμονής. Η κατάσταση ήταν χειρότερη κι από μονόδρομος και δεν μου είχε απομείνει καμία διέξοδος διαφυγής {…} πέρασα πέντε μήνες μαρτυρικούς μέσα σε εκείνο το κλαμπ. Δεν ένιωθα πλέον το σώμα μου. Είχα αηδιάσει με τον εαυτό μου. Με υποχρέωναν να κοιμάμαι καθημερινά με 25 πελάτες τουλάχιστον. Το ίδιο και τα υπόλοιπα κορίτσια……
Γυναίκες που ονειρεύτηκαν μια καλύτερη ζωή και έμπλεξαν στα δίχτυα του εμπορίου ανθρώπινης σαρκός. Ανίκανες να ξεφύγουν, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να υπομένουν. Οι πόρτες διαφυγής όλες κλειστές. Τα δάκρυα σιωπούν στον εκκωφαντικό ήχο από τις κραυγές τους.
Κάποια βράδια, χωρίς φεγγάρι, ίσως μόνο καποιος περαστικός δει τις αλυσοδεμένες ψυχές τους να οικτίρουν για βοήθεια……
Η αλήθεια δεν είναι μια. Πέρα από αυτή που βλέπεις, ακούς και αντιλαμβάνεσαι υπάρχει μια διαφορετική αλήθεια.
Η αλήθεια μιας άλλης πλευράς.
Η άλλη πλευρά του εαυτού μας, κάποιου άλλου, μιας κατάστασης, μιας χώρας.
Μια πλευρά που στην αρχή μοιάζει ιδανική και ειδυλλιακή.
Στο τέλος θα πάρει άραγε ο καθένας αυτό που αξίζει;
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί!
Την Παρασκευή 26/06/2015 θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου όπου θα διαβαστούν αποσπάσματα. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.
It hurts to feel
It hurts to hear
It hurts to face it
It hurts to hide
It hurts to touch
It hurts to wake up
It hurts to remember
It hurts to hold on