Η Εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
Κατ’ αρχήν γιατί να είναι φαγώσιμο, κατά δεύτερον γιατί να έχει παγώσει; Πολύ σπάνια είναι νόστιμα τα κρύα πιάτα. Ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς αυτή την έκφραση. Όταν περάσει καιρός από ένα γεγονός, όταν τα άσχημα συναισθήματα έχουν αρχίσει να θαμπώνουν, όταν ο θυμός έχει καταλαγιάσει, τι νόημα έχει πια να εκδικηθείς για κάτι; Τι ικανοποίηση μπορεί να σου προσφέρει;
Είναι σαν τα δικαστήρια όπου οι υποθέσεις εκδικάζονται περίπου τρία χρόνια μετά, έχεις ξεχάσει παντελώς τα γεγονότα, τι συνέβη, ποιος έφταιγε, πόση ζημία προκλήθηκε, κάποιες φορές δεν θέλεις καν να παρευρεθείς στη δικαστική αίθουσα και να ξαναθυμηθείς κάτι που έχεις ήδη αφήσει πίσω σου. Ποιος ο λόγος να τα ξαναζήσεις; Ποιος ο λόγος να ασχοληθείς καν;
Όταν τα συναισθήματα είναι ζεστά καίνε σαν λάβα, σε πνίγουν και δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά. Κάνεις βεβιασμένες κινήσεις που συχνά οδηγούν στο να πληγωθείς εσύ ο ίδιος γιατί σε καίει τόσο να ικανοποιηθεί ο θυμός σου, που δεν μπορείς να κάνεις καμία σωστή επιλογή. Το Εγώ σου είναι τόσο διογκωμένο που πίσω από τη σκιά του δεν φαίνεται τίποτα, ούτε καν ο αληθινός σου χαρακτήρας, ούτε καν η αληθινή σου προσωπικότητα. Όλα έχουν χαθεί και το μόνο που υπάρχει είναι ένα τεράστιο «γιατί» που συχνά δεν έχει απάντηση και σε οδηγεί ακόμα περισσότερο στην παράνοια.
Όταν όμως περάσει καιρός, όταν ο χρόνος που διαβρώνει τα πάντα, διαβρώσει και όσα σε πλήγωσαν, όταν οι φιγούρες των υπαιτίων του δράματος σου αρχίσουν να θολώνουν αισθητά, τότε όλα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν. Τότε μπορείς να καταλάβεις τι συνέβη, γιατί συνέβη και ίσως ποιο ήταν τελικά αυτό το «γιατί».
Ακόμα και αν δεν συμβεί αυτό, ο χρόνος θα σε πάρει ούτως ή άλλως από το χέρι και θα σε απομακρύνει όσο πιο πολύ γίνεται από όσα σε πλήγωσαν. Και όσο πιο εύκολα αφεθείς, τόσο πιο μακριά θα σε ταξιδέψει.
Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, συμβαίνει κάτι μοναδικό και ως δια μαγείας παρουσιάζεται μια ευκαιρία για να «πάρεις το αίμα σου πίσω». Αυτό μπορεί να συμβεί με διάφορους τρόπους, αλλά πάντα συμβαίνει. Πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή, που ο τροχός έχει γυρίσει και έχεις τη δυνατότητα να εκδικηθείς… Τι μαγική στιγμή!
Οι επιλογές είναι πολλές. Κάποιοι κοιτάζουν αυτή την ευκαιρία στα μάτια, σοκάρονται, χαμογελούν, αλλά γυρνούν την πλάτη και φεύγουν.
Κάποιοι άλλοι, μετά το πρώτο σοκ, την αρπάζουν, γαντζώνονται πάνω της και νιώθουν αυτή την ιδιαίτερη ικανοποίηση που προσφέρει η μεταχρονολογημένη ικανοποίηση της πικρίας και του θυμού τους.
Ναι, έρχεται καθυστερημένα, ναι, είναι σαν ένα πιάτο κρύο γιατί δεν νιώθεις πια τίποτα ζεστό να σε καίει και να σε βασανίζει.
Και είναι η στιγμή που πρέπει να πάρεις μια απόφαση: να γευτείς κάτι που θα αφήσει τον ουρανίσκο σου αδιάφορο στην πραγματικότητα, αλλά θα σε χορτάσει στιγμιαία ή να κατευθυνθείς προς έναν άλλο μπουφέ με υπέροχα εδέσματα που θα επιλέξεις εσύ ο ίδιος και όχι το πληγωμένο από το παρελθόν Εγώ σου;
