Το αγόρι μου έρχεται και με συναντά πέντε ημέρες κάθε μήνα. Τόσο επιτρέπουν οι ξεχωριστές συνθήκες που έχει διαμορφώσει ο καθένας μας στην ζωή του. Δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε άμεσα. Ωστόσο δεν γκρινιάζουμε για τις συνθήκες. Ούτε κάνουμε υπομονή με την προσδοκία ν’ αλλάξουν. Φυσικά και θα θέλαμε να είμαστε μαζί ίσως και καθημερινά αλλά για την ώρα δεν αναλωνόμαστε σε τέτοιες σκέψεις.
Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι απ’ την ποιότητα της σχέσης μεταξύ μας και δεν αφήνουμε την απόσταση να μάς καταβάλει ψυχολογικά.
Αυτό που ανεβάζει την ποιότητα στην σχέση ουσιαστικά, είναι ότι μπορούμε να νιώσουμε την έγνοια και την αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλο.
Και η ευτυχισμένη συνθήκη είναι πως για μάς αυτή η προσπάθεια είναι κοινός τόπος. Αφετηρία και προορισμός μαζί.
Αυτό και για τους δυο μετουσιώνεται στην σκέψη: ” Τι μπορώ να κάνω για να νιώσεις ότι σ’ αγαπάω”.
Γιατί δεν αρκεί να το λες, Πρέπει ο άνθρωπος σου να το νιώθει να δρα επάνω του, μέσα του, παντού.
Δύο φράσεις ακούγονται διαχρονικά:
”Μακάρι να βρω κάποια-ον να με αγαπήσει πραγματικά” και το ”Εγώ σ’ αγαπώ με τον τρόπο μου”.
Νομίζω πως εκφράζουν ακριβώς την ίδια έλλειψη.
Τι σημαίνει πραγματικά;
Τι το πραγματικό έχει η αγάπη εκτός του να την προσφέρεις, να την δείξεις με βλέμματα, λόγια, πράξεις;
Αφού αυτό έχουμε ανάγκη, αυτό μάς τρέφει και μάς γεμίζει σιγουριά, σβήνοντας τις όποιες ανασφάλειες;
Και τι σημαίνει σ’ αγαπώ με τον τρόπο μου; Υπάρχει κάτι πιο εγωιστικό απ’ αυτό;
Σ’ αγαπώ με το τρόπο μου σημαίνει παραμένω κλεισμένος-η στο εγωκεντρικό μου σύστημα που είναι τόσο πολύτιμο για μένα που δεν θέλω να το διαταράξω για κανέναν λόγο.
Δηλώνοντας ξεκάθαρα μια αδυναμία των ανθρώπων αυτών ”να επικοινωνήσουν τον εαυτό τους”.
Όταν θέλεις να νιώσει ο σύντροφος σου ότι τον αγαπάς η ευγένεια της καρδιάς και όχι των τύπων είναι αυτή που υπαγορεύει την λειτουργική επικοινωνία.
Έχοντας βγάλει απ το μυαλό μας τις τέλειες συνθήκες, έχουμε μάθει πως οι μικρές, καθημερινές στιγμές έχουν μεγάλη σημασία.
Τα φιλιά, τ’ αγγίγματα, οι αγκαλιές, η τρυφερότητα, τα βλέμματα, το χιούμορ, οι κουβέντες είναι αυτά που μάς δένουν και όχι μόνο το σεξ αυτό καθ’ αυτό.
Τον χρόνο και το δίλημμα της έλλειψης του το βλέπουμε σαν αυταπάτη. Δημιουργούμε χρόνο κοινό. Τον προγραμματίζουμε και δεν το αφήνουμε στην τύχη του.
Θαυμάζουμε ο ένας τον άλλο για διαφορετικούς λόγους.
Και το εκφράζουμε όσο πιο συχνά μπορούμε, όχι με κούφια κολακεία ή αυτό που άλλοι λένε κοπλιμέντο, αλλά επιβεβαιώνοντας στις κατάλληλες στιγμές την επιλογή να είμαστε μαζί.
Τις μέρες που ζούμε χωριστά στέλνουμε sms και βγαίνουμε στο skype.
”Να είσαι έτοιμη, μου λέει. Θα περάσω να σε πάρω”. Κι έτσι παίζοντας ξεγελάμε την απόσταση.
Μια ημέρα αφ’ ότου έφυγε την τελευταία φορά, ένιωσα να μου λείπει το άγγιγμά του.
Του το είπα.
Και του είπα και το γιατί: ”Αυτό το άγγιγμά σου είναι σεξουαλικό και τρυφερό μαζί. Καταφέρνει να νιώθω την αγάπη σου”.
