“Έλα αγοοοοόρι μου!” Στην ησυχία του μικρού κλειστού γηπέδου η φωνή της μητέρας ήταν τουλάχιστον άσχετη. Σαν από ντουμπλάζ παλιάς ελληνικής τσόντας. Δυστυχώς είπε και το όνομα του παιδιού, το οποίο κοιτούσαν χαζογελώντας οι συμπαίκτες του. Ακόμα χειρότερη αντίστοιχη φωνή, ή και ακόμα και ένα απλό “έλα Μιχάλη!” όταν το παιδί είναι σε κρίσιμη φάση, πχ έτοιμο να ρίξει βολές.
Κόρνες και λοιπά γηπεδικά καλό είναι να λείπουν. Δεν είναι ντέρμπι στη Λεωφόρο ή στο Καραϊσκάκη, δυο ντουζίνες παιδιά ήρθαν να παίξουν. Μην ανεβάζετε την ένταση, ήρθαμε να περάσουμε καλά.
Χειροκρότημα; Ναι, αλλά σε όλους. Και τους άλλους παίχτες της δικιάς μας ομάδας και στους αντιπάλους. “Μπράβο” και άλλα τέτοια ομοίως. Εκτός από τα δικά σας ψυχολογικά προβλήματα και όσα πάτε να δημιουργήσετε στο παιδί σας, σκεφτείτε και τους άλλους τόσους τρελαμένους γονείς της άλλης ομάδας.
Διαιτητής. Μεγάλο κεφάλαιο. Ναι, κάποιες στιγμές θέλετε να δείξετε στα παιδιά ότι συμπάσχετε με την αδικία που έγινε. Αλλά σχεδόν πάντα είναι ένας ταλαίπωρος άνθρωπος που έκανε μια ώρα με το παπάκι για να πάρει δεκαπέντε ευρώ και να προσπαθεί ότι μπορεί καλύτερο μόνος του υπό αντίξοες συνθήκες. Θα κάνει λάθη, δεν τα βλέπει όλα, αλλά συνήθως είναι μοιρασμένα. Οπότε αν δεν αντέχετε και πρέπει να φωνάξετε εναντίον του, κάντε το με μέτρο.
Προπονητής. Σαν τον δάσκαλο στο σχολείο. Αυτουνού δουλειά είναι, αφήστε τον να την κάνει. Δεν ξέρετε καλύτερα. Και να ξέρετε δεν είστε εκεί κάθε μέρα. Ποτέ, ποτέ, ποτέ μην παρεμβαίνετε. Μη δίνετε στο παιδί δικαιολογία τύπου “ναι, ο χαζοπροπονητής δεν σε καταλαβαίνει”. Είναι εξαιρετικά πολύπλοκη η δουλειά του προπονητή, έχει να συνδυάσει χιλιάδες παράγοντες. Μην τον επιβαρύνεται με την παράνοιά σας.
Γονείς που τα ξέρουν όλα. Ναι, μερικοί νομίζουν ότι γενικά έτσι πρέπει να κάνουν με τα παιδιά τους για κάποιον λόγο. Ε, φωνάζουν την άποψή τους για το σωστό σύστημα, συμφωνούν (έντονα πάντα) με άλλους γονείς για την σωστή αλλαγή και διαβεβαιώνουν το παιδί ότι θα του εξηγήσουν μετά τι έπρεπε να είχε κάνει ο άλλος παίκτης της ομάδας για να είχαν κερδίσει. Καλή τύχη με αυτή την προσέγγιση. Σχεδόν πάντα τα παιδιά στην ομάδα ξέρουν καλύτερα από εσάς. Και να μην ξέρουν, κοντεύουν εφηβεία και θα τα πληρώσετε όλα διπλά. Η δεύτερη κατηγορία γονιού ξερόλα είναι αυτοί που τα λένε και στους άλλους γονείς. “Ξέρεις ο δικός σου θα έπαιζε πολύ καλύτερα αν….” ή μεγαλόφωνα λένε ακόμα και στους αντιπάλους πως θα έπρεπε να είχαν παίξει. (Συνήθως αναδρομικά.)
Τα περισσότερα προβλήματα σε παιδικούς αγώνες είναι από γονείς που απλά παρκάρουν δυο φορές την εβδομάδα τα παιδιά στην προπόνηση και έρχονται κάθε δεύτερο Σάββατο να δείξουν πόσο ενδιαφέρονται. Δεν φταίτε εσείς που δουλεύετε σαν το σκυλί για να τα βγάλετε πέρα αλλά ούτε το παιδί ή οι άλλοι γονείς.
Χαλαρά και με αγάπη. Παιχνίδι είναι.