Ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ΄ όνειρο
Είναι αλήθεια, όπως το λεγες΄
Αν, όμως, η ελπίδα πέταξε
Μες σε μια νύχτα ή μια μέρα,
Μες σ΄ ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
Είναι γι΄ αυτό λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό, τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μέσα σε όνειρο…
Έντγκαρ Άλλαν Πόε
Είχε ένα παράξενο χρώμα εκείνο το βράδυ ο ουρανός. Ήταν κόκκινος και τα αστέρια ήταν μαύρα. Έσταζε αίμα και λάβα. Έκαιγαν όποιον ακουμπούσαν. Δημιουργούσαν ουλές όποιο κομμάτι του κορμιού έγλυφαν μέχρι να αφανιστούν.
Εκείνη περπατούσε σαν υπνωτισμένη προς τον γκρεμό. Ένιωθε τα κοφτερά βράχια να ξεσκίζουν τα γυμνά της πόδια. Άφηνε αίμα στο πέρασμα της. Ενώνονταν με τις στάλες του ουρανού. Κάθε βήμα και πιο κοντά στο κενό. Δεν μπορούσε τίποτα να τη σταματήσει. Υπνοβάτης μέσα στο δικό της όνειρο. Αυτή το όριζε. Πονούσε σε κάθε βήμα αλλά συνέχιζε. Δάγκωνε τα χείλη της για να μη φωνάξει. Δεν ήθελε να ξυπνήσει. Μπροστά της οι φλόγες σαν πίδακας πετάγονταν και έκαιγαν τον ουρανό. Έλιωναν τα μαύρα αστέρια.
Σκοτάδι.
Ώσπου έφτασε εκεί στην άκρη. Στην κόψη του ξυραφιού. Στο βάθος τα ανεκπλήρωτα όνειρα ούρλιαζαν ενώ καίγονταν. Απέναντι τα όνειρα που περίμεναν να εκπληρωθούν. Να ανα-γεννηθούν. Εκείνη μόνο μπορούσε να τους δώσει πνοή.
Κοκκαλωμένη, με τα μάτια κλειστά ονειρευόταν μέσα στο ίδιο της το όνειρο. Άνοιξε τα χέρια της για να αγκαλιάσει τον άνεμο και με ένα βήμα να περάσει στον κόσμο των ονείρων (της). Να τα αρπάξει και να τα μεταφέρει στην πραγματικότητα. Να γίνουν απτά.
Μια λάθος κίνηση και θα έπεφτε μέσα. Θα καιγόταν κι αυτή μαζί τους. Ήθελε προσοχή. Να πετάξει τις ενοχές και τις φοβίες που ήταν βαρύ φορτίο και να φτάσει απέναντι. Ένα βήμα. Μετέωρη στο κενό. Μια σταγόνα δάκρυ κύλησε από τον ουρανό. Την ακούμπησε τόσο, όσο. Έχασε την ισορροπία της. Έπεσε στο γκρεμό. Τα φλεγόμενα όνειρα, γλώσσες φωτιάς περίμεναν να την συνθλίψουν επειδή εκείνη τα πέταξε εκεί μέσα. Ούρλιαξε με τέτοια δύναμη που ξύπνησε και βρέθηκε πάλι στο χείλος του γκρεμού.
Άπλωσε τα χέρια της και άφησε τις επιθυμίες της να φωνάξουν για εκείνη. Τα μαύρα αστέρια έτρεξαν να κρυφτούν ενώ ο ουρανός σταμάτησε να στάζει αίμα. Τίποτα πιο δυνατό από τις επιθυμίες άλλωστε.
Όλα λυγίζουν.
Και τότε συνέβη, τα όνειρα της έτρεξαν σε αυτή. Στριφογυριζαν σαν τρελά γύρω της και έπειτα ένα-ένα έπαιρναν σάρκα και οστά.
Μπροστά της.
Ένας δυνατός θόρυβος την έκανε να πεταχτεί πάνω. Το μαξιλάρι είχε μουσκέψει από τον ιδρώτα. Στα τυφλά έψαξε το διακόπτη. Άναψε το φως. Κοίταξε γύρω της. Πουθενά όνειρα να ουρλιάζουν και κόκκινοι ουρανοί με μαύρα αστέρια.
“Όνειρο μέσα σε όνειρο ήταν…” ψιθύρισε με ανακούφιση. Έσβησε το φως και συνέχισε να κοιμάται. Δεν πρόσεξε, δεν είδε τις σκιές στο ταβάνι. Ήταν τα όνειρα της που την περίμεναν.
Πίσω απο την κουρτίνα τα ανεκπλήρωτα όνειρα που είχαν γίνει εφιάλτες περίμεναν την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστούν…
Mind the gap μεταξύ της πραγματικότητας και των ονείρων. Υπάρχει κίνδυνος να καείτε…
Να κυνηγάτε τα όνειρα σας στον κόσμο του εφικτού και να μην τα εγκαταλείπετε. Μετατρέπονται σε ανεκπλήρωτα όνειρα και γίνονται εφιάλτες που παραμονεύουν.
Στέκομαι ανάμεσα στο βογγητό
Μιας θαλασσοδαρμένης ακτής,
Και μες στα χέρια μου κρατώ
Κόκκους χρυσούς της άμμου-
Πόσοι λίγοι! Κι όμως πως γλιστράνε
Από τα δάχτυλά μου και βαθιά πάνε,
Καθώς θρηνώ-καθώς θρηνώ!
Θεέ μου! μήπως θα μπορούσα
Μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα;
Θεέ μου! πως θα κατορθώσω
Μόνο ένα απ΄ το ανίλεο κύμα να γλιτώσω;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό, τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο;
Έντγκαρ Άλλαν Πόε
