Από μέρες η πρόγνωση ήταν για χιόνι. Αλλά χιόνι είχε μόνο (όπως πάντα) στα βουνά απέναντι. “Δεν πειράζει” σκεφτόμουν, “καλύτερα. Εδώ είμαστε άνετα και πάμε βόλτα στα χιόνια όποτε θέλουμε.”
Και χθες το βράδυ άρχισε να κατεβάζει. Αυτό το γλυκό, απαλό χιόνι με την ομίχλη που καλύπτει τα πάντα. Σαν να βάζεις παλιές αγαπημένες παντόφλες. Κοιμήθηκα γλυκά.
Το πρωί, σαν μέρα Χριστουγέννων έτρεξα στο παράθυρο. Ο Ιβάν έπαιζε περιχαρής και με περίμενε.
Το καταπληκτικό στο δασικό χωριό είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν πιάνει χιόνι στον δρόμο. Δηλαδή η πρόσβαση είναι πάντα απρόσκοπτη. Έτσι και σήμερα. Το γύρισε λίγο σε βροχή ίσα ίσα για να καθαρίσει η άσφαλτος και το παρμπρίζ του Ταρζάν.
