Όταν το σύμπαν ανεβαίνει στα decks και κάνει επιλογή των τραγουδιών, όταν ακούς εκείνο το στίχο που εκφράζει ακριβώς αυτό που νιώθεις, πιο to the point πεθαίνεις, κι όταν εκεί που δουλεύεις σου κολλάει η μελωδία που πάει σετάκι με τη σκέψη, αυτή που έχεις κάνει τόσες φορές αλλά που για κάποιο διαολεμένο φόβο, δεν παραδέχεσαι…
Μ’αυτό το mood of the day θα ταξιδέψουμε σήμερα.
‘Ώρα μηδέν
Ν’αφήσεις ώρα είναι πια τα δεν’
Είσαι στην κρίσιμη εκείνη ώρα που δε μπορείς πια να αναβάλεις αποφάσεις. Ώρα να μηδενίσεις το κοντέρ και να ξεκινήσεις από την αρχή. Για νέα ταξίδια, νέους προορισμούς…το τωρινό ταξίδι μέχρι εδώ ήταν, γεμάτο συγκινήσεις, νέες εμπειρίες, χρώματα κι αρώματα, ξενύχτια κι αγκαλιές, γεύσεις και συναισθήματα. Ήταν, όμως μέχρι εδώ…
Κι αυτό το δεν, ‘δε μπορώ’ ή μήπως τελικά ‘δεν θέλω’; Μεταξύ μας, μήπως δε θες να δεις αυτό που ήταν προφανές απ’την αρχή;
‘Ώρα μηδέν
Να πνίξεις όλα όσα οι άλλοι λεν μες τη σιωπή’
Σιωπή… από αυτήν έφαγες πολλή. Σιωπή την ώρα που η καρδιά σου πετάριζε για μια λέξη, την ώρα που το συναίσθημα που σε πλημμύριζε χτύπαγε πάνω σε μια καλά κλειδωμένη ψυχή σαν πέτρα κι έσπαγε σε χίλια κομμάτια. Σιωπή στα θέλω σου, σ’αυτό που ονειρέυτηκες αλλά πέταγες μόνο εσύ μέσα σε αυτό το όνειρο. Σιωπή τις ώρες που συνειδητοποιούσες πως η αλήθεια είναι άλλη, για εκείνες τις στιγμές που κύλησαν βασανιστικά χωρίς μια λέξη. Σιωπή για το θυμό που ξεχείλισε τις φορές που η απουσία ήταν πιο έντονη,για το φόβο που σε καθήλωσε να μην διεκδικήσεις. Σιωπή γιατί πνιγόσουν σ’εκείνη την δήλωση της αδιαφορίας που σε καλούσε να αποφασίσεις εσύ, γιατί πρέπει να πνίξεις ό,τι νιώθεις…
‘Ώρα μηδέν
Να αλλάξεις της ζωής σου το ρεφρέν δεν είναι αργά
Ώρα είναι πια να βάλεις τα καινούρια σου φτερά για πιο ψηλά’
Είναι η κατάλληλη ώρα για ν’αλλάξεις της ζωής σου το ρεφρέν. Να βάλεις τα καινούργια σου φτερά για να πετάξεις πιο ψηλά, εκεί που η ψυχή σου λαχταρά. Γιατί μπορείς να φτάσεις όσο ψηλά εσύ θελήσεις, όχι όσο θέλουν οι άλλοι να φτάσεις, κρατώντας τα φτερά της καρδιάς σου χαμηλά.
‘Όταν σ’ αγγίζω πεθαίνω
Αυτό το θάνατο θέλει η ψυχή
Και τον Θεό προλαβαίνω
Κάνε μου πράξη την πιο δυνατή μου ευχή’
Κι εκεί που το έχεις πάρει απόφαση, έχεις συγχρονίσει και το ρολόι για την απογείωσή σου, τέσταρες μηχανές, έκανες check-in και τα φτερά σου είναι πιο έτοιμα από ποτέ, σε δοκιμάζει ο καλλιτέχνης και σου θυμίζει αυτό που προσπαθείς να καταπιέσεις, αυτό που νιώθεις ακόμα και πιέζεις τον εαυτό σου να πάει παρακάτω… Θυμάσαι το άγγιγμα που σε εκτοξεύει εκεί ψηλά, σε στέλνει στο Θεό κι ας πονάει η ψυχή, κι ας πεθαίνει κάθε φορά που έρχεται πάλι να πατήσει τα πόδια της στη γη. Γιατί η καρδιά ονειρεύεται κι η ψυχή λαχταρά αλλά ο χάρτης γι’αυτό το ταξίδι είναι μισός…
Η πιο δυνατή σου ευχή, όμως, είναι εκεί κι εσύ ζητάς να γίνει πράξη. Γιατί νιώθεις μέσα σου πως αυτή η ευχή είναι το πιο δυνατό καύσιμο, αυτό που θα απογειώσει τα φτερά σου να πετάξεις εκεί που πραγματικά θες, εκεί που ζεις κι η καρδιά χτυπά αληθινά. Εκεί που ζεις ελεύθερα.
‘Όταν σ’ αγγίζω πεθαίνω
Και στο μυαλό σου μα και στο κορμί
Εκεί για πάντα να μένω
Πονάει και με γιατρεύει αυτή η επαφή’
Αυτό το άγγιγμα, αυτή η επαφή, που συνεπαίρνει μυαλό και κορμί κι εσύ πεθαίνεις αλλά θέλεις ακόμα να μένεις γιατί αυτό που ζεις πονάει μα είναι ο μόνος τρόπος για να γιατρεύεις αυτή σου την πληγή.
Ώρα μηδέν…