Γιατι λοιπον δεν τρωμε σκυλους;

Υπάρχει λόγος που υπάρχουν τα διαχρονικά ταμπού. Από εξελικτικής άποψης, αυτά τα πράγματα είναι επιζήμια. Μα υπάρχουν πολλά μέρη όπου η κατανάλωση σκύλων δεν είναι ούτε υπήρξε ποτέ ταμπού, και δεν υπάρχει λόγος να είναι επι­ζήμια για τον άνθρωπο.  Αν μαγειρευτεί σωστά, το κρέας του σκύλου δεν κρύβει περισσότερους κινδύνους από τα άλλα κρέατα, ούτε και υπάρχει περίπτωση τα εγωιστικά μας γονίδια να διαμαρτυρηθούν για ένα τόσο θρεπτικό γεύμα.

Αλλωστε, η κατανάλωση σκύλων έχει αριστοκρατικό παρελθόν. Σε τάφους του 4ου αιώνα έχουν βρεθεί αναπαραστάσεις σκηνών όπου οι σκύλοι σφάζονται μαζί με άλλα «εδώδιμα» ζώα. Η συνήθεια ήταν τόσο διαδεδομένη, ώστε να τροφοδοτήσει και την ίδια τη γλώσσα: ο σινο-κορεατικός χαρακτήρας για την έννοια του «δίκαιος και αρ­μόζων» (yeon), κυριολεκτικά μεταφράζεται ως «όπως νόστιμο είναι και το μαγειρεμένο κρέας του σκύλου». Ο Ιπποκράτης εκθείαζε το κρέας των σκύλων ως πηγή δύναμης. Οι Ρωμαίοι έτρωγαν κουτάβια που θήλαζαν, οι Ινδιάνοι της Ντακότα απολάμβαναν το συκώτι τους ενώ στο, όχι και τόσο μακρινό, παρελθόν, οι Χαβανέζοι έτρωγαν το μυαλό και το αίμα τους. Οι Αζτέκοι είχαν τον μεξικάνικο άτριχο σκύ­λο ως κύρια τροφή τους. Ο Κάπτεν Κουκ έτρωγε σκύλους. Ο Ρόαλντ Αμούντσεν θρυλείται ότι έτρωγε τα σκυλιά που έσερναν το έλκηθρο του (εντάξει, αυτός πεινούσε πραγματικά πολύ). Σκύλοι τρώγονται ακόμα και σήμερα στις Φιλιππίνες ως αντίδοτο στην κακοτυχία, στην Κίνα και στην Κορέα ως φάρμακο, στη Νιγηρία ως τονωτικό της λί­μπιντο και σε πολλά άλλα μέρη του πλανήτη απλώς επειδή έχουν ωραία γεύση. Οι Κινέζοι εκτρέφουν εδώ και αιώνες, ειδικά για φα­γητό, συγκεκριμένες ράτσες σκύλων, όπως για παράδειγμα τα τσόου τσόου με τη μαύρη γλώσσα, ενώ σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες επιβιώ­νουν ακόμη στα βιβλία νόμοι σχετικά με τη νεκροψία των σκύλων που προορίζονται για ανθρώπινη κατανάλωση.

Φυσικά, το γεγονός ότι κάτι συνέβαινε σχεδόν παντού κάποτε, σε καμία περίπτωση δεν νομιμοποιεί και το να γίνεται τώρα. Όμως, σε αντίθεση με όλα τα κρέατα που παράγονται σε φάρμες και απαιτούν τη συγκέντρωση και τη συντήρηση ενός αριθμού ζώων, τα σκυλιά σχεδόν ικετεύουν να φαγωθούν. Κάθε χρόνο υποβάλλονται σε ευ­θανασία τρία με τέσσερα εκατομμύρια σκύλοι και γάτες, πράγμα που σημαίνει ότι εκατομμύρια κιλά κρέατος καταλήγουν στα σκουπίδια. Και μόνο η διαχείριση των κουφαριών τους αποτελεί τεράστιο οικο­λογικό και οικονομικό πρόβλημα. Φυσικά, θα ήταν τρελό να πετάξει κανείς ξαφνικά τα κατοικίδια έξω από τα σπίτια. Το να φάμε όμως όσα είναι αδέσποτα, όσα το έχουν σκάσει, όσα δεν είναι αρκετά γλυ- κούλικα ώστε να θέλει κάποιος να τα πάρει ούτε αρκετά ήσυχα ώστε να θέλει κάποιος να τα κρατήσει, θα μας άφηνε και τους σκύλους (σχεδόν) ολόκληρους και τον κόσμο χορτάτο.

Κατά μία έννοια, το κάνουμε ήδη. Η διαδικασία^[1] με την οποία η ζω­ική πρωτεΐνη που κρίνεται ακατάλληλη για ανθρώπινη κατανάλωση γίνεται ζωοτροφή για κατοικίδια και κοπάδια, επιτρέπει στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες να μετατρέπουν άχρηστους νεκρούς σκύλους σε παραγωγικούς κρίκους της τροφικής αλυσίδας. Στην Αμερική, τα εκατομμύρια σκύλοι και γάτες που υποβάλλονται κάθε χρόνο σε ευ­θανασία (διπλάσιος αριθμός από αυτόν που δίδεται για υιοθεσία), γί­νονται τροφή για την τροφή μας. Γιατί, λοιπόν, να μην παραλείψουμε αυτό το περίεργο και ενεργοβόρο ενδιάμεσο βήμα;

Μην ανησυχείτε, δεν θα κινδυνεύσει η ευγένεια και οι καλοί μας τρόποι. Δεν θα κάνουμε τα σκυλιά να υποφέρουν περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται. Παρά την ευρέως αποδεκτή θεωρία ότι η αδρεναλίνη κάνει το κρέας τους πιο νόστιμο -εξου και οι παραδοσιακές μέθοδοι σφαγής: κρεμάλα, βράσιμο όσο το ζώο είναι ακόμη ζωντανό, ξύλο μέχρι θανάτου- μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι, αν είναι να τα φάμε, θα πρέπει να τα σκοτώσουμε γρήγορα και ανώδυνα, έτσι δεν είναι; Για παράδειγμα, η μέθοδος που χρησιμοποιούν παραδοσιακά οι Χαβανέζοι για να κρατήσουν τη μύτη του σκύλου κλειστή (προ­κειμένου να μη χάσουν το αίμα του) θα πρέπει να αποκλειστεί. Ίσως θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τους σκύλους στο νόμο περί Ανθρώπινων Μεθόδων Σφαγής. Αυτός φυσικά δε λέει τίποτα σχετικά με το πώς τους μεταχειριζόμαστε κατά τη διάρκεια της ζωής τους, ούτε εφαρμόζεται με ουσιαστικό τρόπο, αλλά σίγουρα μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στη βιομηχανία ότι θα αυτορρυθμιστεί, όπως κάνει άλλωστε και με τα υπόλοιπα εδώδιμα ζώα.

Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που μπορούν να αξιολογήσουν το κο­λοσσιαίο έργο του να ταΐσεις έναν πλανήτη δισεκατομμυρίων σαρ­κοφάγων που απαιτούν να φάνε κρέας μαζί με τις πατάτες τους. Η μη αποδοτική αξιοποίηση των σκύλων -που, κατά πολύ βολικό τρόπο, αφθονούν ήδη σε πυκνοκατοικημένες περιοχές (το ακούσατε αυτό, οπαδοί της τοπικής αυτάρκειας;)- θα έκανε κάθε σωστό οικολόγο να κοκκινίσει από ντροπή. Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι όλες αυτές οι «ανθρωπιστικές» ομάδες αποτελούνται από τους χειρότε­ρους υποκριτές και ξοδεύουν τεράστιες ποσότητες χρημάτων και ενέργειας προσπαθώντας μάταια να μειώσουν τον αριθμό των ανεπι­θύμητων σκύλων, ενώ ταυτόχρονα διαιωνίζουν το ανεύθυνο ταμπού τού «δεν τρώμε τους σκύλους». Αν αφήναμε τους σκύλους στην ησυ­χία τους, να αναπαραχθούν χωρίς παρεμβάσεις, θα δημιουργούσαμε ένα βιώσιμο, τοπικό απόθεμα κρέατος, με χαμηλή κατανάλωση ενέρ­γειας, μπροστά στο οποίο θα ωχριούσε ακόμη και η πιο αποδοτική φάρμα ελεύθερης βοσκής. Είναι καιρός οι οικολόγοι να παραδεχτούν ότι οι σκύλοι αποτελούν μια ρεαλιστική πηγή διατροφής για ρεαλι­στές περιβαλλοντολόγους.

Γιατί δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τους συναισθηματισμούς;

Σκύλοι υπάρχουν άφθονοι, το κρέας τους είναι υγιεινό, εύκολο στο μαγείρεμα και νόστιμο, κι αν το τρώγαμε θα γλιτώναμε όλη τη φασα­ρία τού να το μετατρέψουμε σε κομματάκια πρωτεΐνης, που προορί­ζονται να γίνουν τροφή για άλλα είδη ζώων (αυτά που προορίζονται να γίνουν η δική μας τροφή).