Ξέρεις πού κάνουμε το λάθος στις σχέσεις; Στις σχέσεις γενικά και κυρίως στις ερωτικές;
Στο θέμα της εξάρτησης.
Τότε που πάνω στην τρέλα παραδίδεις στον άλλον τα κλειδιά μαζί με το αυτοκίνητο και τρέχεις ύστερα από πίσω να τον φτάσεις με τα πόδια.
Βρήκα την ευκαιρία να τα πω με την κολλητή μου μετά από καιρό κι έτσι θυμήθηκα όλες τις γκομενικές φιλοσοφίες που καταχωνιάζω συχνά στα συρτάρια του ελαφρού ρεπερτορίου μου, γιατί βλέπεις, με βάζει η επικαιρότητα να πάρω ύφος να σηκώσω δάχτυλο και να αρχίσω τις διαλέξεις.
Η Μαρίνα λοιπόν, ερωτεύτηκε ξανά (τι περίεργο) ξέχασε το πόσο ηλιθιωδώς και κατινωδώς είχε συμπεριφερθεί στον προηγούμενο ασύλληπτο έρωτά της και έπεσε για άλλη μια φορά στη διατροφή του ερωτοχτυπημένου με μεταβολισμό εξαρτημένου και αντιδράσεις κυράτσας.
Κοινώς; Αγαπάει τον Γιάννη και φέρεται στον εαυτό της όπως η Σαλώμη στον Ιωάννη.
Του χαρίζει τη ζωή της σε δίσκο.
Κανένα πρόβλημα στο χάρισμα μέσα σε υγιή πλαίσια.
Να χαρίσεις στιγμές, να χαρίσεις αισθήματα, να χαρίσεις σκέψη, χτυποκάρδι, ανακάτεμα, χάζεμα, σέξι μηνύματα…φτάνει.
Το υπόλοιπο της ημέρας ζεις και για τον εαυτό σου, όχι μόνο για το λεγάμενο.
Η Μαρίνα όμως ξυπνάει και αραδιάζει λέξεις, ποιήματα, στιχάκια στους τοίχους τους δικούς της, των κολλητών της.
Μήπως και δεν καταλάβουμε πως είναι καψουρεμένη. Μήπως το ξεχάσει στιγμή η ίδια.
Συνεχίζει με καμιά δεκαριά καψουροτράγουδα αφού κάνει κοπι πειστ το πιο κλαψομούνικο ρεφραίν και το ποστάρει με τη συνοδεία φωνηέντων, που στην ψηφιακή μορφή αντιπροσωπεύουν κραυγές απόγνωσης, οργασμού και βογκητού.
Στο υπόλοιπο της ημέρας έχει το χαμόγελο της χαζογκόμενας παρουσιάστριας με πρόσφατη λεύκανση.
Δεν πα να βρέχει κρίση
Η κρίση είναι περαστική… έρχεται η ανάπτυξη, το ξέχασες; Ενώ αυτός ο έρωτας είναι για μια ζωή, νομίζει.
Είχα να τη δω πάνω από δίμηνο και χθες που την πέτυχα τυχαία, την έσουρα από τα μαλλιά να πιούμε δίλεπτο καφέ και έπηξα να ακούω πόσες φορές το κάνει, σε ποια μεριά του σπιτιού, σε ποια στάση και ότι θέλει να τον παρακολουθήσουμε τα βράδια, να σιγουρευτούμε πως της είναι όσο πιστός ισχυρίζεται.
Ό,τι ακριβώς δηλαδή κάναμε στα 18 μας, γιατί τα κάναμε τότε και τα ξανακάναμε στα 22 κι ας είχαμε τύψεις ότι παλιμπαιδίζαμε.
Δεν πρόλαβα να της πω ότι με μαθηματική ακρίβεια του χρόνου τέτοιον καιρό αν δεν έχει χωρίσει, σίγουρα θα πατάει γη και θα έχει καταλάβει πως η σχέση δεν είναι το νερό της.
Δεν είναι καν η ελιά και το ψωμί της. Γιατί αυτά χρειάζεται για να ζήσει.
Η ερωτική σχέση είναι το παντεσπάνι, για μένα δε, όταν άρχισα να ωριμάζω, ήταν πάντα το προφιτερόλ, γιατί τη βρίσκω με αυτό το γλυκό.
Εκείνο το γλυκό, που το ζητάς με τη φωνή λιγωμένη, τύπου Κωνσταντίνου στα Χτυποκάρδια στο θρανίο, γιατί σου γλυκαίνει τη ζωή και η γεύση του, σου γαργαλάει όλες τις αισθήσεις.
Αλλά ζεις και χωρίς αυτό.
Χωρίς το ζουμερό σουδάκι, που σου γεμίζει το στόμα κρέμα, χωρίς το τελείωμα της σοκολάτας και που δεν πεθαίνεις αν δεν το τρως σε καθημερινή βάση.
Άσε δε, που προφιτερόλ με προφιτερόλ διαφέρει, γιατί μπορεί να λαχταράς να δαγκώσεις και να πέσεις σε μπαγιάτικο Σου ή κοκαλωμένη σοκολάτα και μετά την πρώτη πολλά υποσχόμενη μπουκιά, να το πετάξεις στα σκουπίδια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Εμείς μιλάμε για τη λαιμαργία στον έρωτα, άμα τον πετύχεις φρέσκο και λαχταριστό.
Εκεί είναι το λάθος κι εκεί τα χαλάμε πάντα όλα.
Πέφτουμε με τη μούρη πάνω του κι όταν βαρυστομαχιάσουμε «we blame it on the boogie».
Το να κρατάς την ακεραιότητα του μυαλού σου, της ατομικότητάς σου, της ζωής σου, δεν σε κάνει κυνική γαϊδούρα.
Σε κάνει αληθινή γυναίκα. Που απλά έχει μάθει να αντιστέκεται στη σοκολάτα τόσο, όσο.
Όσο χρειάζεται να της λείψει, όσο χρειάζεται να κρατήσει τη γραμμή της, όσο χρειάζεται για να είναι σε φόρμα.
Για να μπορεί με τεράστια όρεξη να ενδώσει κάποια στιγμή που η διάθεση δεν της αφήνει καμία άλλη επιλογή, από το να βουτήξει στα βαθιά, να τη λιώσει, να τη χορτάσει.
Μια γεύση από στιγμές είναι τα πάντα άλλωστε.
Μην τις κάνεις όλες ίδιες.
