Ειδικά όταν το λέμε έτσι με τον Αγγλικό όρο ενισχύουμε την τάση πολλών ανθρώπων να το θεωρήσουν απλά μια ακόμα μόδα ψευτοψυχολογομπουρδολογίας. Ούτε καν μετάφραση για τον όρο δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. “Έλα μωρέ, πάντα υπήρχαν τέτοια θέματα! Απλά τώρα του έβαλαν και πινακίδα για να τα ‘κονομήσουν οι ψυχολόγοι!” (Ελληνάρας -2014) Πραγματικά, ο τρόπος που το επικοινωνούν το θέμα πολλοί οργανισμοί “βρωμάει” σαν πολλά άλλα σύγχρονα παραμύθια που προσπαθούν να μας φορέσουν. (Διάσπαση προσοχής, δυσλεξία και ένα σωρό σύγχρονοι όροι-προϊόντα τα οποία έχουν γίνει ψωμοτύρι με έντονες τάσεις υπερβολής σε πολλούς κύκλους.) Οπότε η κλασσική άμυνα του γονιού είναι “τι; Το δικό μου παιδί; Αποκλείεται! Στο σπίτι είναι αγγελούδι!”
Δεν είναι λογική διεργασία. Δεν αρκεί να του μιλήσετε του παιδιού. Να του “εξηγήσετε”. Ούτε καν να του πείτε ότι “θα σου κόψω τα πόδια αν μάθω ότι έκανες τέτοιο πράγμα”! Γιατί δεν το σκέφτεται. Η λεκτική ή σωματική βία είναι σχεδόν ενστικτώδης αντίδραση του οργανισμού σε ένα περιβάλλον. Ένα βίαιο περιβάλλον, χωρίς κοινωνικό πλέγμα και με ασαφείς κανόνες. Δεν συνδέεται έτσι εύκολα με “προβλήματα στο σπίτι” ή “κάτι είχε από πριν και το έβγαλε έτσι” θεωρίες. Επειδή όμως δεν περνάει από τον εγκέφαλο, απαιτεί ειδική αντιμετώπιση. Καλλιέργεια συναισθηματικών δεξιοτήτων που δεν τις μαθαίνουμε στο σχολείο και οι περισσότεροι ενήλικες δεν έχουμε σκεφτεί καν. Δεν αρκεί να το βάλουμε ως θέμα έκθεσης στο Λύκειο, τότε είναι πολύ αργά.
Όπως πάντα, το πρόβλημα στο bullying είμαστε εμείς πρώτα από όλα. Όταν δουλεύεις τόσες ώρες και δεν έχεις εσύ φυσιολογικές σχέσεις, από που να πάρει παράδειγμα το παιδί; Σε μια χώρα που κοντεύουμε οι μισοί γάμοι να γίνονται διαζύγια – συνήθως μάλιστα πριν καν πάει σχολείο το πρώτο παιδί – πότε θα βιώσει την υπομονή και την καλή διάθεση μεταξύ των ανθρώπων ακριβώς; Όταν ανατινάζεσαι πίσω από το τιμόνι με βρισιές, όταν δεν έχεις πέντε φίλους που βλέπεις σταθερά… λέμε όπως πάντα “όλα είναι θέμα Παιδείας” σαν να μπορείς να αγοράσεις σε κάποιο σχολείο το παράδειγμα που πρέπει να δίνεις εσύ. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, δεν “φτιάχνεται” γρήγορα. Αργά αργά, με δυο βήματα μπρος και ένα πίσω γίνονται τέτοια πράγματα αλλά μόνο αν παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα είναι δικό μας, όχι των άλλων.
(Ο τίτλος αντικατοπτρίζει συχνές αναζητήσεις στο ελληνικό διαδίκτυο σε σχέση με το bullying. Ίσως πιο ενδεικτικό είναι ότι υπάρχουν πολλές για “bullying στο νηπιαγωγείο“… Και βέβαια από γλυκανάλατες εικόνες και βίντεο έχουμε μπόλικα…)
