«Η μάνα μου είναι πολύ αγχωμένη. Δεν έχει να πληρώσει τα χαράτσια». Καλός φίλος μου εξηγούσε τον πόνο του.
«Χαράτσια;» ρωτάω «…μα ένα είναι το χαράτσι!».
«Ναι, αλλά έχει διάφορα ακίνητα» απαντάει ο φίλος.
«Ααα, κατάλαβα…».
Κάτι οικόπεδα στο χωριό. Ένα εξοχικό. Η βασική σπιταρόνα. Όλα τη φορτώνουν με έξοδα την καημένη…
«Κάτσε ρε φίλε», δεν κρατήθηκα. «Και γιατί δεν πουλάει ας πούμε το εξοχικό;».
«Α, όχι το εξοχικό, το αγαπάει πολύ».
«Μα, εσύ μόλις είπες ότι το αγόρασε 80 χιλιάρικα, έριξε άλλα τόσα και τώρα πουλιέται 400 χιλιάρικα άνετα! Δηλαδή 240 χιλιάρικα κέρδος!»
«Ναι, αλλά δεν θέλει».
Η κουβέντα έγινε πριν δυο χρόνια αλλά παραμένει επίκαιρη.
Από το 2008 έχω άποψη για το θέμα.
Παραλογισμός πλήρης.
Ένας στους δυο Έλληνες λέει δεν έχει λεφτά να πληρώσει τους φόρους στα ακίνητα.
Αλλά δεν πουλάει! Γιατί, λέει, δεν πουλιούνται.
Οικογένεια στα Βόρεια Προάστια έχει ένα χρόνο το σπίτι απούλητο.
«Από 2.5 εκατομμύρια, ούτε 1.5 δεν πιάνει. Θα πεινάσουμε».
Δηλαδή αν το πούλαγαν 800 χιλιάρικα ή πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ (το γράφω έτσι ολόκληρο για να το νιώσετε) θα είχαν πρόβλημα;
Ακόμα και αν ξοδεύουν 100 χιλιάδες ευρώ το χρόνο για τον τρόπο ζωής τους, θα ζούσαν 5 ή 10 χρόνια χωρίς να δουλεύουν.
«Μα είναι ξεφτίλα! Μας εκμεταλλεύονται! Θέλουν να ξεπουληθεί η Ελλάδα!» αρχίζει η κομπανία των Ανεξάρτητων Ψωροπερήφανων Ελλήνων.
Ναι, φίλε.
Αυτή η παράνομη τούρτα που έχτισες στη μέση του πουθενά, αυτή που σου κόστισε μισό εκατομμύριο με τις υπερβολές, αυτό το έκτρωμα που δεν βλέπεται, τώρα γκρινιάζεις που δεν το θέλει κανείς σε αυτά τα λεφτά.
Εκείνο το τεράστιο κτίριο με χώρο για καταστήματα στην επαρχιακή οδό που μένει όπως τελείωσε, με τα πλαστικά από το συνεργείο που το σοβάτισε, εκείνο που το έχτισες και με ευρωπαϊκή επιχορήγηση με κάποιο κόλπο, ποιος να το θέλει και γιατί;
Αλλά υπάρχουν και οι εύκολες κατηγορίες.
Το οικόπεδο του παππού στο χωριό.
Το μισογκρεμισμένο καλύβι με την ξυλόσομπα, που κάποτε πήγαινες κάθε χρόνο.
Η σπιταρόνα που έχει μπλέξει στα κληρονομικά με άλλα 8 ξαδέλφια.
Πώς να σας το εξηγήσω ευγενικά; Τι ακριβώς περιμένετε;
Ότι με την αδράνεια θα πάμε μπροστά;
Ότι είναι λογικό να μένουν αχρησιμοποίητα χιλιάδες ακίνητα σε όλη τη χώρα;
«Μα είναι κανόνας! Ποτέ δεν πουλάμε ακίνητα!».
Σου το λέει ο άλλος σαν να είναι νόμος της φύσης.
Ο παππούς έφτιαξε ένα σπίτι, ο πατέρας μου άλλο ένα, άντε κι εγώ το τρίτο.
Και πρέπει να έχω και τα τρία, γιατί έτσι σκέφτεται ο σωστός Σκρουτζ Μακ Ντακ.
Πόσα πιο πολλά θα έχει.
Προσγειωθείτε παρακαλώ.
Δεν είστε κτηματομεσίτες.
Δεν έχετε ιδέα από διαχείριση μεγάλων χρηματικών ποσών απλά επειδή κάποια στιγμή σας ήρθαν πολλά λεφτά.
Δεν ξέρετε τι θα κάνει το γιέν, ούτε ότι είναι σίγουρη επένδυση ο χρυσός, απλά και μόνο επειδή είδατε μια φορά ξώφαλτσα μια οικονομική εφημερίδα και δεν φοβηθήκατε να διαβάσετε 2-3 άρθρα σε πορτοκαλί χαρτί.
Λοιπόν, σταματήστε να γκρινιάζετε.
Ζορίζεστε οικονομικά; Σκεφτείτε το ακίνητο που χρειάζεστε λιγότερο.
Σκεφτείτε μια τιμή και κόψτε την στη μέση.
Γράψτε το νούμερο στο χαρτί για να το δείτε καλά-καλά και αμέσως ξανακόψτε το στη μέση.
Πουλήστε το όσο-όσο και απολαύστε ό,τι θα σας προσφέρουν αυτά τα χρήματα.
Η ζωή είναι μικρή και τα σάβανα δεν έχουνε κτηματολόγιο.