Περπατούσε στο δρόμο με σκυμμένο το κεφάλι. Την πλήρωνε κάθε πετραδάκι που έπεφτε στα πόδια του. Το κλωτσούσε με μανιά.Προσπαθούσε να πνίξει το θυμό του. Να φτάσει σε κατάσταση ζεν. Να ηρεμήσει τέλος πάντων. Ένιωθε ακόμα τις παλάμες του ιδρωμένες και οι παλμοί του δεν έλεγαν να πέσουν.
«Πού θα πάει θα ηρεμήσω» μονολογούσε.
Έντονο συναίσθημα ο θυμός. Εκνευριστικοί αυτοί που μας τον προκαλούν. Θέλει προσπάθεια να καταλαγιάσει.
Κάποιες καταστάσεις στη ζωή μας μου θυμίζουν την «Μαρία της Σιωπής». Θυμάστε την ταινία εκείνη με πρωταγωνίστρια τη Βουγιουκλάκη; Τη μουγκή του χωριού; Δεν μπορούσε να εκφράσει τα συναισθήματα της, το θυμό, τη θλίψη της. Τα λόγια παρέμεναν στο μυαλό της και γινόταν βουβές κραυγές. Κάτι σας θυμίζει έτσι;
Μπείτε τώρα στη σειρά και πείτε μου χωρίς φόβο και χωρίς πάθος : Πόσες φορές στη ζωή σας δεν αισθανθήκατε το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι σας; Να τα σπάσετε όλα γύρω σας; Να αρχίσετε να χοροπηδάτε σα μικρά παιδάκια και να ουρλιάζετε γιατί δεν αντέχετε άλλο;
Να φωνάξετε με όση δύναμη έχετε στον άλλο «Σκάσε». Δεν το κάνατε όμως. Τα πνίξατε όλα. Από εγωισμό, δειλία, περηφάνια…δεν έχει σημασία ο λόγος. Το αποτέλεσμα μετράει.
Εμπρός λοιπόν, ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθο βαλέτω.
Και προχωράω στην επόμενη ρητορική ερώτηση. Πόσες φορές κάναμε το κορόιδο σε ψέματα/μπαρούφες που μας έλεγαν;
Το έβλεπες το ψέμα! Εκεί μπροστά στα μάτια σου αμφισβητούσαν το IQ σου, δε μίλησες όμως. Σα μια άλλη Αλίκη Βουγιουκλάκη στη γνωστή ταινία έκανες και εσύ τη Μαρία της Σιωπής! Το έκανες τουμπεκί. Πίστεψες το ψέμα. Το ήθελες. Το επέλεξες. Το έκανες μέρος της αλήθειας σου. Το αποδέχτηκες. Νομίζεις. Όταν ο καιρός περνάει. Τα «ανάλεκτα» μπινελίκια σιγοκαίνε μέσα σου!
Και ο καιρός περνάει με το να γινόμαστε συλλέκτες από στιγμές θυμού.
Και αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί δεν τον αποδεχόμαστε.
Είναι και αυτό το περιβάλλον που μας επιτάσσει να σιωπούμε. Το savoir vivre του Χρήστου Ζαμπούνη με το πώς να φερόμαστε!
Όπως και να το κάνουμε από τη στιγμή που ζούμε σε μια κοινωνία και αλληλεπιδρούμε με άλλα άτομα οφείλουμε να κρατάμε τους τύπους προκειμένου να μη γίνουμε ζούγκλα όπου ο καθένας θα φέρεται και θα αντιδρά κατά το δοκούν. Το παρατράβηξα νομίζετε;
Πολλές φορές θεωρούμε ότι τα καταπιεσμένα συναισθήματα είναι αυτά που μας μπλοκάρουν.
Μέγα λάθος! Τα καταπιεσμένα μπινελίκια κάνουν τη ζημιά.
Και το χειρότερο όλων είναι ότι δε βλάπτουν μόνο εμάς τους ίδιους αλλά την πληρώνει ο πρώτος καημένος που θα βρεθεί στο δρόμο μας και δε θα φταίει.
Το είχε πει και ο Αριστοτέλης :
Ο καθένας μπορεί να θυμώσει-αυτό είναι εύκολο.
Αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο,στο σωστό βαθμό και στη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο-αυτό δεν είναι εύκολο.(Ηθικά Νικομάχεια)
Γι αυτό ας σταθούμε προσοχή και βλέποντας τη σημαία να κατεβαίνει ας κρατήσουμε ενός λεπτού κραυγή για τις στιγμές που σιωπήσαμε!
Να δυναμώσει η μουσική παρακαλώ….
Sometimes I feel like…
Screaming
Close my eyes
It’s times like this