Στην Ελλάδα έχουμε μια παθολογική απέχθεια στα μεταχειρισμένα. Είναι λογική ίσως αντίδραση για έναν λαό που θυμάται έντονα την ζωή στο χωριό και εντυπωσιάζεται (ή θέλει να εντυπωσιάσει) ακόμα από τα καινούργια. Στο μεταξύ όμως στο εξωτερικό υπάρχει πολύ πιο ισορροπημένη αντιμετώπιση. Μέχρι και δανειστική βιβλιοθήκη παιχνιδιών με τα παλιά παιχνίδια και βέβαια πολύ περισσότερη κίνηση στα πάμπολλα καταστήματα με μεταχειρισμένα.
Είναι επίσης θεσμός, αποδεκτός και νόμιμος, η εκποίηση πραγμάτων, έτσι χύμα από οποιονδήποτε θέλει να ξεκαθαρίσει το γκαράζ ή το υπόγειο του σπιτιού του από παλιά σαβούρα. Απλά τα βγάζεις στον κήπο, τους βάζεις τιμές και έρχονται οι γείτονες!
Τώρα η μόδα αυτή επιστρέφει και με οικολογικό ντύσιμο. Τρία παραδείγματα που βρίσκω ενδιαφέροντα:
1. Η Virgin Atlantic όταν άλλαξε καθίσματα στα αεροπλάνα της έδωσε το ύφασμα σε μια εταιρεία που το έκανε τσάντες!
2. Στο Λονδίνο μια εταιρεία φτιάχνει τα σύγχρονα Starάκια εξ¨ολοκλήρου με μεταχειρισμένα υλικά.
3. Γερμανική εταιρεία πουλάει πορτοφόλια και άλλα αντικείμενα από δέρμα παλιών μηχανημάτων γυμναστηρίων. Όχι μόνο μεταχειρισμένο δηλαδή αλλά και ποτισμένο με ιδρώτα!
Δεν χρειάζεται να είσαι λιγδιάρης πρωτόγονος, ούτε βρώμικος Άγγλος φοιτητής που κυκλοφορεί με προβιές.
Reduce-reuse-recycle ηταν αυτο που τραγουδουσαν τα παιδια προσφατα. Μενω στην Αμερικη, 1 ωρα εξω απο την Ν.Υορκη. Τα παιδια μου πηγαινουν στο σχολειο της γειτονιας. 2-3 φορες τον χρονο μια γειτονισσα μου δινει ρουχα καλης ποιοτητας που δεν κανουν πια στα παιδια της. Εγω με την σειρα μου δινω σε μια αλλη μαμα, και παει λεγοντας.. Δεν υπαρχει καμια υποχρεωση, απλα επαναχρηση!
Είναι πολύ θέμα κουλτούρας. Ελπίζω η οικονομική κρίση να ρίξει μερικά στεγανά στην Ελληνική κοινωνία και να αρχίσουν να λειτουργούν και εδώ τέτοιες συνήθειες.
Συμφωνω με το άρθρο 100%, πρέπει να κινηθούμε πρός αυτή την κατευθυνσή