γράφει η Νατάσα Λινάρδου
Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει”. Επίθετα “ταμπέλες”, επίθετα “ονόματα” που όμως είναι αρκετά ικανά να φέρουν δάκρυα στους ανθρώπους που επιθυμούν να “προσδιόρισουν” κάθε φορά!Ο σχολικός εκφοβισμός(school bullying)είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που μελετήθηκε για πρώτη φορά στην Νορβηγία το 1978 και σήμερα βρίσκεται σε έξαρση με τα ποσοστά να ανεβαίνουν τρομακτικά και να θέλουν τον 1 από τους 3 μαθητές της χώρας μας να έχει πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού!
Το school bullying προσδιορίζεται ως ένα φαινόμενο νεανικής παραβατικότητας που εμφανίζεται σε όλες τις χώρες του κόσμου και έχει ως στόχο να πληγώσει ή έστω να αναστατώσει τους δέκτες του. Άσκηση λεκτικής ή σωματικής βίας, αποκλεισμός συγκεκριμένων μαθητών απο κοινωνικές δραστηριότητες, κλοπή ή οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση σε προσωπικά αντικείμενα και τέλος ο διαδικτυακός εκφοβισμός(cyber bullying),που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια, είναι κάποιες από τις καταστάσεις που μπορεί να έρθει αντιμέτωπο ένα παιδί που θεωρείται θύμα σχολικού εκφοβισμού!
Στην αρχή δείχνει να είναι σαν τα πειράγματα που δικαιολογεί αυτή η ηλικία των μαθητών. Πάρολ’ αυτά ο σχολικός εκφοβισμός είναι πολλά παραπάνω! Είναι παιδιά που γυρίζουν με κλαμένα μάτια από το σχολείο ή το φροντιστήριο και αρνούνται να ξαναπάνε, είναι παιδιά με σημάδια εσωτερικά αλλά και εξωτερικά όταν η βία ξεπερνά τις λέξεις και γίνεται εμφανής και στο σώμα, είναι παιδιά που φοβούνται να μιλήσουν γιατί νομίζουν πως θα ντοροπιαστούν, είναι τα παιδιά μας…τα παιδιά σας!
Οι συνέπειες που μπορεί να έχει ο εκφοβισμός είναι πολύ μεγάλες καθώς ένα τέτοιο γεγονός επηρεάζει άμεσα την ζωή του παιδιού και του δημιουργεί ανασφάλειες που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Περιθωριοποίηση, αντικοινωνική ή βίαιη συμπεριφορά, αίσθημα ντροπής και ταπείνωσης και σε ακραίες καταστάσεις απόπειρα αυτοκτονίας είναι κάποιες από τις επιπτώσεις του σχολικού εκφοβισμού!
Παρόλ’αυτά το bullying είναι ένα φαινόμενο που όλοι μπορούμε να συμβάλλουμε με τον τρόπο μας για να εξαληφθεί! Θα πρέπει να ανοίξουν τα στόματα όχι μόνο των παιδιών που γίνονται δέκτες αλλά και αυτών που είναι απλοί παρατηρητές καθώς όσο μιλάμε τόσες περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν ώστε οι ζωές πολλών παιδιών που υποφέρουν βουβά να γίνουν καλύτερες! Χωρίς αυτό να ανήκει στα πλαίσια κάποιας ιδιαίτερης συμβουλευτικής οι καθηγητές αλλά και οι γονείς θα πρέπει να καταγγέλλουν περίεργες συμπεριφορές καθώς η δική τους σωστή παρέμβαση είναι αυτή που θα κάνει τα παιδιά να αποκτήσουν ξανά εμπιστοσύνη στον εαυτό τους αλλά και στους ανθρώπους που τα περιβάλλουν! Ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι θανάσιμος και η επικοινωνία επιτακτική ανάγκη για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών και την δημιουργία σταθερών φιλικών σχέσεων. Ας πούμε λοιπόν ναι σε μία ανέμελη παιδική ζωή στην οποία δεν έχουν χώρο οι άσχημοι επιθετικοί προσδιορισμοί και οι αποδείξεις μιας δήθεν “γενναιότητας”!!
πηγή :www.polispost.com
εικόνα:superdad.gr
