‘Δε μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι…’
‘Νιώθω σαν σχολιαρόπαιδο. Θέλω να συναντιόμαστε συνέχεια! Θέλω να ακούω τη φωνή σου, να σ’αγκαλιάζω, να σε μυρίζω!’
‘Μη σταματάς να με φιλάς!’
‘Σ’έχω ερωτευτεί!’
‘Κι εγώ…’
‘Αυτά είναι τα εισιτήρια για τις πρώτες μας διακοπές. Θα περάσουμε καταπληκτικά! Μόνο εσύ κι εγώ!’
‘Ναι μωρό μου, μόνο εσύ κι εγώ, κι η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα!
‘Δε χορταίνω τα χείλη σου, το κορμί σου… Σε θέλω κάθε φορά και πιο πολύ!’
‘Μη με αφήσεις ποτέ από την αγκαλιά σου… σε ….σε…σε αγαπώ!
‘Κι εγώ σ’αγαπώ! Στο λαιμό μου αποκοιμήσου, να ονειρευτώ μαζί σου… δε θα σε αφήσω ποτέ!’
Κάπως έτσι ξεκινάνε όλοι οι ‘μεγάλοι έρωτες’ ίσως και οι μικρότεροι, εδώ που τα λέμε. Με ένα γλυκό κόμπο στο στομάχι, κατά το αγγλικότερο ‘butterflies in my stomach’, με μια ανεμελιά, με μια χαζομάρα του τύπου ‘καλέ τι ωραίος που είναι ο κόσμος’, με βλέμμα χαμένο στο άπειρο και μια μαργαριτούλα στα μαλλιά, με μικροεκπλήξεις και χαρτάκια με μηνύματα, κι ατέλειωτες συζητήσεις στο τηλέφωνο για τις λίγες ώρες που τα πιτσουνάκια δεν είναι σφιχταγκαλιασμένα πάνω σε σοβαρά θέματα όπως ‘τι χρώμα έχει το χαλί σου’ (κλεμμένο αυτό), ‘ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό’ και άλλα τέτοια.
Τώρα εσύ ο πιο προσγειωμένος που διαβάζεις μην σκεφτείς ‘τι ξενερουά πράγματα είναι αυτά’, γιατί μεταξύ μας, τα έχεις κάνει κι εσύ… ίσως τόσο παλιά που ούτε καν ανάμνηση δεν είναι. Η ουσία όμως είναι ότι τα έχεις, έχω, έχουμε κάνει!
Στο θέμα μας, λοιπόν.‘Έτσι ξαφνικά’, όπως λέει και ο Αντωνάκης, ξεκινάνε όλα εκεί που δεν το περιμένεις και μπαίνεις σε ένα όμορφο παιχνίδι και θες να μοιραστείς, να ζήσεις, να αισθανθείς επί δύο. Και το ζεις, έντονα, κάθε στιγμή που περνάει, κάθε μέρα που σβήνεις πάνω στο ημερολόγιό σου, στο τέλος της, ευτυχισμένος-η που κι η μέρα που τελείωσε σε βρήκε να μοιράζεσαι…
‘Είμαι κουρασμένη, μα καλά δεν το καταλαβαίνει ότι χρειάζομαι βοήθεια;’
‘Καλύτερα να βγω με τους φίλους μου απόψε, έχει αρχίσει να γκρινιάζει και μου την ψιλοδίνει…’
‘Σκέφτομαι να του κάνω έκπληξη, να πάμε ένα διήμερο μέχρι τη λίμνη. Αχ θα του αρέσει… θα θυμηθούμε τον πρώτο καιρό που ήμασταν μαζί. Θα του αρέσει ή θα το απορρίψει γιατί δεν έχει χρήματα. Τον τελευταίο καιρό η δουλειά του δεν πάει καλά κι ο μισθός του όλο και μειώνεται…’
‘Θέλω να της κάνω δωράκια, όπως παλιά, αλλά η δουλειά πάει σκατά. Κι όλο καθόμαστε μέσα… Εκείνη, βέβαια, βγάζει περισσότερα από μένα κι έχει άνεση… κι αυτό με τσαντίζει…’
‘Άρχισε να είναι απότομος και αδιάφορος… δεν προσέχει την εμφάνισή του. Κι όταν κάνουμε έρωτα – τις λίγες πια φορές – είναι σαν να προσπαθεί να τελειώσει μια ακόμα δουλειά από τη λίστα του πφφφ.’
‘Έχει πάρει τα κιλάκια της τον τελευταίο καιρό. Και στο κρεβάτι δε μου ‘τη δίνει’ όπως παλιά… καλά έχει έρθει ένα μωρό 22χρονο στο γραφείο, ‘μπουκιά και συγχώριο’. Αχ πως θα’θελα να το τραγανίσω. Και φαίνεται απελευθερωμένο, όχι σαν τη δικιά μου, δεν τολμώ καν να της ζητήσω να κάνουμε κάτι πιο extreme. Θα με στείλει αδιάβαστο.’
Τι βλέπω; Σύννεφα και επερχόμενες καταιγίδες, που θα έλεγε κι ο ευγενέστατος κος Αρνιακός στο δελτίο καιρού, και μπόρες και ψύχρα μη σου πω και θερμοκρασίες υπό το μηδέν…μπρρρρ. Που είναι εκείνη η φλοξ (της φλογός – απομεινάρια της τριτοδεσμίτισας bear with me a little longer) και το πάθος που πάνω του ψήναμε κάστανα και καλαμπόκια μη σου πω και τα μοιράζαμε σε όλο το νομό Αττικής; Έχουν πάει μια βολτίτσα, μα…δεν ξέρω αν θα ξαναγυρίσουν! Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια… όχι αυτό είναι για άλλη περίπτωση!
Η ουσία είναι πως η φθορά σε κάθε σχέση έρχεται με το χρόνο. Μην τα ρίχνουμε, όμως, όλα σε εκείνον. Μία σχέση είναι κάτι ζωντανό,γιατί την φτιάχνουν δύο άτομα, και είναι και τα δύο υπεύθυνα για την πορεία της και την κατάληξή της, όποια κι αν είναι αυτή. Στην περίπτωση του happy end ο χρόνος απλά θα ‘μακιγιάρει’ τη σχέση με κάποιες ρυτίδες, όπως κάνει και στα πρόσωπα των ανθρώπων, ίσως και κάποιες ουλές, που ίσως πονούσαν ή πονάνε κάθε φορά που τις αγγίζεις με το χέρι σου ή τις κοιτάς, αλλά είναι τα παράσημα για αυτό το ‘ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.’ Στην περίπτωση ενός χωρισμού, ο χρόνος απλά θα σφραγίσει το αποτέλεσμα των επιλογών των δύο ατόμων. Στο αποτέλεσμα θα έχουν φτάσει οι δυο τους από τις επιλογές τους
‘Ναι, τώρα κάτι μας είπες. Λες και δεν το ξέραμε.’, θα μου πει ο προσγειωμένος αναγνώστης μου – είσαι ακόμα εδώ ε, μη φύγεις τώρα στο καλύτερο της ανάλυσης. Όλοι συνειδητοποιημένοι είμαστε, αλλά τι κάνουμε παρακαλώ πολύ; Συνήθως τίποτα…ρίχνουμε τη μερίδα του λέοντος για το φταίξιμο στο έτερον ήμισυ ε και αναλαμβάνουμε κι εμείς ένα μικρό μέρος, έτσι για την τιμή των όπλων. Δεν στα είπανε καλά, όμως, because it takes two baby ή αλλιώς it takes two to tango! Ναι, ναι καλά το διάβασες.
Μετά από πολυετή πειράματα στα εργαστήρια της ζωής κατέληξα στο συμπέρασμα πως η επικοινωνία, η αληθινή και ουσιαστική επικοινωνία, είναι το α και το ω σε όλες τις σχέσεις. Βέβαια δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι επικοινωνιολόγοι, ούτε έμαθαν μεγαλώνοντας να επικοινωνούν αυτά που τους απασχολούν (μέτρα κι εμένα σε αυτούς μέχρι πρότινος). Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους ανοιχτό βιβλίο κι εσύ χωρίς την οσμή των νυχιών πρέπει να έχεις καταλάβει τι είναι αυτό που τους ευχαριστεί ή τους δυσαρεστεί. Είναι κι εκείνοι που προβάλουν διαρκώς πάνω στους άλλους τα δικά τους μειονεκτήματα (η κατηγορία του ‘εσύ φταις για όλα, εγώ δεν έκανα τίποτα’ και του ‘τώρα μιλάμε για σένα όχι για μένα’) για να μην πω κόμπλεξ και κομπλεξαριστούμε οι ακομπλεξάριστοι… Είναι κι εκείνοι που δεν προσπαθούν καν να επικοινωνήσουν τίποτα, γιατί ‘που θα καταλάβει ο άλλος τώρα τι ζητάω;’ και δέχονται παθητικά τις καταστάσεις. Βέβαια, υπάρχουν και οι λίγοι, μα υπάρχουν, που ξέρουν να επικοινωνούν, σεβόμενοι τον εαυτό τους και τον άλλο, τα θέματα που τους απασχολούν. Κι αυτοί οι άνθρωποι, όταν γίνουν σετάκι, τότε θα έχουν και μια όμορφη, αληθινή σχέση.
Όταν σε μια σχέση δε μοιράζεσαι με τον άλλον, είτε αυτό είναι αυτό που νιώθεις ή αυτό που σε προβληματίζει, τότε τι είδους αλήθεια υπάρχει σε αυτή τη σχέση και πόσο μπορεί να αντέξει μια τέτοια σχέση στο χρόνο; Ούτε αλήθεια υπάρχει, μόνο ημερομηνία λήξης. Γι’αυτό, λοιπόν, σου λέω, μάθε να επικοινωνείς με το σύντροφό σου, να του λες τι σου αρέσει και τι όχι, τι σε ευχαριστεί και τι σε δυσαρεστεί. Μα να έχεις και τα αυτιά σου ανοιχτά για όσα ευχαριστούν ή δυσαρεστούν κι εκείνον. Ζήτα αυτό που θες και μη διστάσεις. Το αν θα το πάρεις ή όχι, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία, η ουσία, όμως, είναι ότι θα έχεις προσπαθήσει και δε θα σου έχει μείνει το απωθημένο. Μάθε τον εαυτό σου και τον/την συντροφό σου. Άκου τον εαυτό σου και τον/την συντροφό σου.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, βέβαια, οι ανωτέρω συμβουλές δεν συνοδεύονται από δωδεκαετή εγγύηση επιτυχίας. Εγγυώνται, όμως, μια ευτυχισμένη και αληθινή σχέση, για όσο εκείνη κρατήσει. Δε χωράνε άλλες δηθενιές, μικρότητες και εγωισμοί. Και να θυμάσαι, μωρό μου, πάντα χρειάζονται δύο…
